Ανασχηματισμός σε αναζήτηση «αύριο»

Δεν θα αντισταθούμε στον πειρασμό να προσέλθουμε κι εμείς στην συζήτηση για τον ανασχηματισμό που τόσο κακολογήθηκε, τρολλαρίστηκε, ταλαιπωρήθηκε – με κάποια χρονική απόσταση, να έχει κατακάτσει λίγο το πράγμα. Λοιπόν:

Υπάρχουν ανασχηματισμοί ισορροπιών και οι ανασχηματισμοί διόρθωσης. Υπάρχουν οι ανασχηματισμοί συμβολισμών και μηνυμάτων. Υπάρχουν οι ανασχηματισμοί πειθάρχησης του ασκεριού. Υπάρχουν οι ανασχηματισμοί ανοίγματος, συμμαζέματος, δρομολόγησης προεκλογικής πορείας. Υπάρχουν οι ανασχηματισμοί ανάγκης. (Υπάρχει βέβαια η άποψη ότι υπάρχουν και επικοινωνιακοί ανασχηματισμοί^. όμως, ειλικρινά φρονούμε ότι όλοι οι ανασχηματισμοί αποτελούν επικοινωνιακές μανούβρες, οπότε η κατηγοριοποίηση αυτή δεν βοηθάει σε κάτι).

Ετούτος ο ανασχηματισμός υπήρξε προδήλως ανασχηματισμός ανάγκης, έτσι όπως προέκυψε μετά την άδοξη αποχώρηση Ρένας Αντωνοπούλου – Δήμου Παπαδημητρίου, είχε όμως να αντιμετωπίσει και την μαύρη τρύπα στην διαχείριση του Προσφυγικού/Μεταναστευτικού με την έκλειψη του Γιάννη Μουζάλα. «Κατόρθωσε» όμως, με την επιλογή του βετεράνου Γιάννη Δραγασάκη («old war-horse» σύμφωνα με ξένο ανταποκριτή, δοκιμασμένο άλογο μάχης θα το μεταφράζαμε) και με την πικρή επιστροφή Φώτη Κουβέλη στα πράγματα δίπλα από τον Πάνο Καμμένο, να αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να έχει… μέχρι και περιεχόμενο! Δηλαδή μέλλον, αύριο – όσο επιτρέπεται να μιλάει κανείς για «αύριο», υπό τις συνθήκες 2018, στην Ελλάδα.

Η λύση Δραγασάκη στο Οικονομίας-Ανάπτυξης (αλλά με τον Κωνσταντίνο Στρατή, του κλίματος Δραγασάκη, ως τοποτηρητή της απούσης Λύδιας Κονιόρδου στο άτυχο Πολιτισμού) λειτουργεί ως λύση μη-κυματισμών. Η όποια συζήτηση περί διαρθρωτικών αλλαγών ή/και «κυνηγιού επενδύσεων» από αυτό το μετερίζι δεν έχει περιεχόμενο: η μη-ανάθεση της ευθύνης σε  Πιτσιόρλα ή Χαρίτση ουσιαστικά αποτελεί πάγωμα. Σημειωτόν. Αποτελεί ο Γιάννης Δραγασάκης στοιχείο σταθερότητας σ’ έναν ΣΥΡΙΖΑ που θα πορευθεί, με εσωτερικές εντάσεις στις εκλογές. Ενώ ο Θανάσης Ηλιόπουλος – από την Επιθεώρηση Εργασίας – που αντικαθιστά εκ των ένδον την Ράνια Αντωνοπούλου ανήκει ούτως ή άλλως στον στενό πυρήνα Τσίπρα. Στρατής και Ηλιόπουλος «έχουν και πείρα Τρόικας».

Άμα όμως κανείς σφίξει την καρδιά του και πάει στο εκ  πρώτης όψεως σοκαριστικό δίδυμο Καμμένου-Κουβέλη στο Υπουργείο Άμυνας, αφού προσπεράσει το λούσιμο που υφίσταται όλες αυτές τις ημέρες «ο κύριος Φώτης» και σπρώξει στην άκρια την ζούγκλα σχολίων στο Διαδίκτυο, βλέπει κάτι όχι ασήμαντο ενόψει αύριο. Αν – ΑΝ – η σημερινή Κυβέρνηση κατορθώσει να κάνει τα επόμενα βήματα στο ναρκοπέδιο του Μακεδονικού και φέρει στην Βουλή κάποιου είδους σύμφωνο με την υπό μετονομασία πΓΔΜ, και αν επιχειρήσει να ολοκληρώσει την υπέρβαση του αδιεξόδου που και πάλι δείχνει να δημιουργείται (τα Σκόπια, μετά την εποικοδομητική στάση Ζάεφ κάνουν αισθητά πίσω, την στιγμή που και η Αθήνα δεν δείχνει και τόσο αποφασισμένη), τότε στο Αμύνης δεν μπορεί να θεωρείται η θέση/η στάση Καμμένου δεδομένη. Με τίποτε! Είτε αν οι ΑνΕλληνες κουνήσουν το μαντήλι από την Κυβέρνηση – χωρίς να άρουν την στήριξη, σε περίπτωση ψήφου μομφής στην Βουλή: παράξενα πράγματα, αλλά… και τι δεν είδαμε! – είτε αν κάποιος πλην Καμμένου χρειαστεί να κουβαλήσει το θέμα στο ΝΑΤΟ, ο κύριος Φώτης μπορεί να λειτουργήσει ως λύση ανάγκης.

Ενώ την ίδια στιγμή, ο Δημήτρης Βίτσας στο Μεταναστευτικής Πολιτικής δεν θα συμμαζεύει μόνον την εικόνα – και το ανθρώπινο δράμα, που ΔΕΝ είναι εικόνα! – στα στρατόπεδα προσφύγων, αλλά θα υπερασπίζεται στην Βουλή την αυστηροποίηση των διαδικασιών εισδοχής προσφύγων/μεταναστών, με την ευκολότερη πλέον «επιστροφή» τους στην Τουρκία. Μια φρίκη (να είμαστε ειλικρινείς) που δεν θα μπορούσε να την κουβαλησει ο Γ. Μουζάλας.

Κάπως έτσι προδιαγράφεται το «αύριο» του ανασχηματισμού αυτού.