Άρχισαν και πυκνώνουν οι φήμες, διαρροές, αναλύσεις, προβολές (φόβων και προσδοκιών των ενδιαφερομένων) και υπαγορεύσεις (των συνήθων υπόπτων) περί ανασχηματισμού. Άρχισαν και πυκνώνουν έναν χρονο απο τον σχηματισμό Κυβέρνησης μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 – συνεπώς… καθυστέρησαν, άμα θυμηθεί κανείς (α) τον ρυθμό με τον οποίο αυτό το γύμνασμα εκτελείται παραδοσιακά στα χρόνια της Μεταπολίτευσης και (β) την επιτάχυνση της φθοράς των Κυβερνήσεων στην “εποχή των Μνημονίων” (και η Κυβέρνηση αυτή Μνημονιο διαπραγματεύθηκε και Μνημόνιο εφαρμόζει – εντάξει;).
Μαζί με την ανασχηματισμολογία, παραδοσιακά, ανθούν και οι διαψεύσεις. Επίσης παραδοσιακά έρχεται στην επιφάνεια η υπενθύμιση ότι “ο ανασχηματισμός αποτελεί αποκλειστική αρμοδιότητα (κάποιοι το λένε και “προνόμιο”) του Πρωθυπουργού“. Η υπενθύμιση γίνεται απο τους ενδιαφερομένους κυρίως “καλού-κακού , μην μας πάρει στραβά ο Πρωθυπουργός”.
Με απόλυτη επίγνωση αυτών των αμετακίνητων κανόνων του πολιτικού παιχνιδιού – που, απο τα χρόνια του Ανδρέα Παπανδρέου απέκτησε και ονοματολογική ποικιλία: είχαμε ανασχηματισμούς απλούς, ριζικούς, διορθωτικούς, είχαμε αναδομήσεις… – θα καλούσαμε μολαταύτα τον αναγνώστη, έτσι, σαν πρόσθετο παίγνιο να ξεχωρίσει πέντε λειτουργίες των ανασχηματισμών. Υπάρχει πρώτα-πρώτα ο ανασχηματισμός πειθάρχησης των στρατευμάτων : όταν φανεί ότι οι λεβέντες τον παραπαίρνουν ψηλα τον αμανέ, κονταίνουν κατά ένα κεφάλι δυο-τρεις και η πειθαρχία ως δια μαγείας αποκαθίσταται . (Εδώ, υπόδειγμα ο Ανδρέας, φυσικά). Υπάρχει ύστερα ο ανασχηματισμός διόρθωσης της ισορροπίας μέσα στην Κυβέρνηση, δηλαδή ο ανασχηματισμός με ένα κάποιο πολιτικό περιεχομενο ή/και με την λογική ξεκινήματος με διαφορετικό πόδι. (Θυμηθείτε ανασχηματισμό Χριστοδούλου-Μάνου-Παλαιοκρασσά επι Κωνσταντίνου Μητσοτάκη).
Υπάρχει εν συνεχεία ο ανασχηματισμός αναζήτησης αποτελέσματος: φέρνουμε ανθρώπους να κάνουν – ή να επιχειρήσουν να κάνουν, ή να δείξουν ότι επιχειρούν να κάνουν – μια δουλειά. (Εδώ, θα το μαντέψατε, υπάρχει η περίοδος Σημίτη). Υπάρχουν πάντα οι ανασχηματισμοί λόγω κρίσης γύρω από τα πρόσωπα, όταν δηλαδή “πρέπει” κάποιοι να αλλάξουν. (Πάλι πάμε στα χρόνια Σημίτη: όταν έσκασε η υπόθεση Οτσαλάν, δεν μπορούσε να μην απομακρυνθεί ο Θ. Πάγκαλος για την ευθύνη των χειρισμών – άσχετα αν πήραν τα βόλια και τον Αλέκο Παπαδόπουλο για την τυπική ευθύνη. Ο ίδιος Αλέκος έφυγε και άλλη φορά, επειδή… πολυμιλούσε). Υπάρχουν – μην αδημονείς φίλε αναγνώστη, τελειώνουμε! – οι ανασχηματισμοί “για να πλησιάσουμε την κοινή γνώμη” (Εδώ, ας θυμηθούμε τον διορθωτικό ανασχηματισμό όταν ο Αντώνης Σαμαράς άλλαξε κόσμο στην κυβέρνησή του για να ανταποκριθεί, λέει, στο μήνυμα των Ευρωεκλογών – και πήγε να γίνει ΣΥΡΙΖΑ πριν τον ΣΥΡΙΖΑ).
Υπάρχουν, ατυχώς, και οι ανασχηματισμοί λόγω πιέσεων, ιδίως εξωτερικών παραγόντων: παλιά αφθονούσαν, ήταν οι ξένοι, ήταν τα Ανάκτορα, ήταν οι εκδότες που πίεζαν. (Εδώ, είχαμε την περίπτωση του ανασχηματισμού επι ΓΑΠ, με απομάκρυνση Λούκας). Και , ναι, υπάρχουν ανασχηματισμοί για να βλέπει ο κόσμος ότι “κάτι κινείται“.
Λοιπον : ευχόμαστε στον Αλέξη Τσίπρα να το διασκεδάσει τον θρυλούμενο ανασχηματισμό “του”: Μόνο… να διαλέξει ποιαν ακριβώς εκδοχή ανασχηματισμού θα υλοποιεί.
