Αναπάντητα ερωτήματα

Παρ’ ότι συμπληρώνουμε, σήμερα, αισίως, 43 χρόνια, από την πτώση της στρατιωτικής χούντας και παρά το γεγονός ότι έχει εμπλουτιστεί αρκετά η σχετική βιβλιογραφία, παραμένουν, ακόμη, αναπάντητα ερωτηματικά, για τη «μαύρη» εκείνη περίοδο της νεότερης ιστορίας μας.

Είναι γνωστό πως οι άνθρωποι που, από το πουθενά, «έκατσαν στο σβέρκο» μας και στέρησαν τις στοιχειώδεις ελευθερίες μας, επί επτά χρόνια, επικαλέστηκαν, εκμεταλλευόμενοι την ψύχωση εκείνης της περιόδου, τι άλλο, τον «κομμουνιστικό κίνδυνο». Μόνο που, όταν εγκαταστάθηκαν στην εξουσία, «ξέχασαν» να μας δώσουν τα στοιχεία, που είχαν υποσχεθεί και τα οποία, κατά τη γνώμη τους, τεκμηρίωναν τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Το υλικό, που καταλάμβανε τη χωρητικότητα κάποιων στρατιωτικών οχημάτων, όπως είχε αναφέρει, με το γνωστό λυρισμό του, ο τότε «αρχηγός» της «Επανάστασης», παρέμεινε στη σφαίρα του μύθου. Στην πορεία, ο «κομμουνιστικός κίνδυνος» ξεχάστηκε και η, ομολογουμένως, επιτυχημένη, προπαγάνδα της χούντας, μετατοπίστηκε σε άλλα πεδία, εστιάζοντας στον παλαιό, «διεφθαρμένο» πολιτικό κόσμο. Η προσπάθεια κάποιων εκ των πρωταιτίων,  στη διάρκεια της δίκης τους, να συντηρήσουν το μύθο περί δήθεν επικείμενης «κομμουνιστικής επανάστασης» ή «ρωσικής απόβασης», μόνο θυμηδία προκάλεσαν, στο δικαστήριο, αφού το μόνο απτό στοιχείο που προσφέρθηκε, ήταν κάποια πληροφοριακά δελτία της τότε ΚΥΠ. Ούτε καν ο θεωρούμενος ως πιο σοβαρός,  Νικόλαος Μακαρέζος, στο «αυτοβιογραφικό» βιβλίο, που εξέδωσε, αρκετά χρόνια μετά, «προσκόμισε» ως ισχυρό στοιχείο, την αύξηση της πώλησης κυνηγετικών τουφεκιών, στο επίμαχο διάστημα.

Είναι προφανές, πως η μετατόπιση του στόχου, προς τον παλαιό πολιτικό κόσμο, με επιχειρήματα περί «φαυλότητας» και «διαφθοράς», δεν προέκυψε μόνο εξ ανάγκης, αφού το παραμύθι του «κομμουνιστικού κινδύνου» δεν είχε, πλέον, «δράκο». Εξυπηρετούσε και την, όλο και πιο διαυγή επιθυμία τους, για διαιώνιση της παραμονής τους στην εξουσία, αρχικά με τη διατήρηση του στρατιωτικού καθεστώτος, εν ευθέτω δε χρόνω, με τη δρομολόγηση μιας ελεγχόμενης διαδικασίας πολιτικοποίησης ή «φιλελευθεροποίησης», όπως επιχειρήθηκε το 1973. Ενδεικτικά της πρόθεσης αυτής, διαιώνισης και μονοπώλησης της εξουσίας, που κατακτήθηκε με τα τανκς, ήταν η δημιουργία προπλασμάτων πολιτικών κινήσεων, φιλικά διακείμενων προς το καθεστώς, όπως η ΕΠΟΚ, αλλά και προτάσεις όπως αυτή του Γεωργίου Γεωργαλά, για αποκλεισμό των προ της 21ης Απριλίου βουλευτών ή πολιτευτών, από τη νέα πολιτική πραγματικότητα, που μεθόδευαν. Η προσπάθεια αυτή, αποδείχθηκε, εν τέλει, ατελέσφορη, όπως θα δούμε στη συνέχεια…

ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ