Αμυντική ή επιθετική η αναδιανομή;

Η αναδιανομή – και μάλιστα προς τα κατώτατα εισοδήματα, και μάλιστα με αντεστραμμένη προοδευτικότητα – είναι πολιτικά ακαταμάχητη. Φάνηκε αυτό με την διαγγελματική εξαγγελία Τσίπρα για παροχή συνολικού ύψους 617 εκατ. ευρώ προς 1.600.000 χαμηλοσυνταξιούχους (μέχρι τα 850 ευρώ) και – κυρίως – με την στάση της αντιπολίτευσης απέναντι στην εξαγγελία αυτή. Προσπερνώντας την απαξιωτική συσσώρευση χαρακτηρισμών του τύπου “μπουναμάς” και “φιλοδώρημα” , η πάλι το τουϊττερικό ευφυολόγημα Μακάριου Λαζαρίδη “Τρεις μόνον λέξεις: Τσοβόλα δώστα όλα“, από καμιά πλευρά δεν υπήρξε άρνηση του μέτρου (ούτε, άλλωστε, και του παγώματος στην αύξηση/εξίσωση του ΦΠΑ στα νησιά του Β.Α. Αιγαίου που δέχονται το προσφυγικό κύμα). Απλώς, το ΚΚΕ περιορίστηκε στο σιγουράκι “ψίχουλα” και “κοροϊδία“, ενώ η ΝΔ στάθηκε στο “μικρό βοήθημα” που θα παρθούν πίσω “από τους νέους φόρους και την νέα μείωση των συντάξεων που ήδη συμφωνήθηκε με τους πιστωτές“.

Οι συνειρμοί από το κοινωνικό μέρισμα επί Σαμαρά το 2014 με βάση το πλεόνασμα 2013 (500 εκατ ευρώ, τότε) και από το επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης επί ΓΑΠ το 2010 μετά τις εκλογές του 2009 (ήταν για 1 δις δόθηκαν μόνο τα 500 εκατ.), με τα πασίδηλα συνεπακόλουθα, δεν στάθηκαν αρκετά για να πάει η συζήτηση στα κόμματα λίγο πιό προς την ουσία. Και βέβαια δεν ήταν ουσία το αν η εξαγγελία Τσίπρα έχει προσυζητηθεί ή όχι με τους “εταίρους” (η αλήθεια είναι ότι η κατανομή τυχών μεγαλύτερων πλεονασμάτων από τα συμφωνημένα – σε χρέος και σε “ελεύθερες” κοινωνικές δαπάνες – έχει επίσης προσυμφωνηθεί από το 2015, όπως το περιθώριο για κοινωνικό μέρισμα Σαμαρά ήταν προσυμφωνημένο από το 2012…), ούτε καν το αν η πρόθεση της Κυβέρνησης είναι απλώς να αμβλύνει την κοινωνική κατακραυγή (που, βέβαια, μετουσιώνεται σταθερά σε δημοσκοπική υποχώρηση: αυτό είναι που πονάει!) ή να στήσει σταθερότερα σχεδιασμό πρόωρων εκλογών.

Η ουσία, ας μας επιτραπεί να υποστηρίξουμε, είναι αν ο σχεδιασμός αυτός (με το “στήσιμο” του αιφνιδιασμού, μάλιστα) είναι αμυντικός ή επιθετικός. Απ’ εκεί θα εξαρτηθεί αν βγαίνει πέρα…

Τι εννοούμε; Παρά τις διαρροές και την συνολική αίσθηση ότι η τρέχουσα αξιολόγηση έχει περίπου συμφωνηθεί, το Eurogroup της περασμένης εβδομάδας με την πάλη γιγάντων (Σώϋμπλε – ΔΝΤ, για να τηρήσουμε το στερεότυπο) στην πλάτη της Ελλάδας (και όχι της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ας μας επιτραπεί να σημειώσουμε) έσπρωξε το αδιέξοδο παρακάτω. Ξεπέρασμα του αδιεξόδου θα σημαίνει ότι τα διάφορα περί κόκκινων γραμμών θα ξαναγίνουν ροζ. Και μάλιστα προς το αχνό ροζ. Άμα τα μέτρα αναδιανομής Τσίπρα αυτό το παν-πικρό χάπι πάνε να χρυσώσουν, τότε είναι αμυντικά. Άμα, αντιθέτως, οι εξαγγελίες Τσίπρα και μάλιστα με την απόλυτα διαφανή αναφορά σε αποκατάσταση της 13ης σύνταξης, που φέρνει συνειρμούς προεκλογικού ταξίματος 2015 (και μάλιστα Ιανουαρίου, ούτε καν Σεπτεμβρίου…) επιδιώκουν να φανεί ότι ανακτά την πρωτοβουλία, τότε είναι επιθετικά.

Αυτήν την πρωτοβουλία, πάλι, μπορεί να την χρησιμοποιήσει είτε αμυντικά, είτε επιθετικά. Τι θα πει αυτό; Αν αρχίσει να εξηγεί προς τους “εταίρους” (ως νέος Σαμαράς…) ότι “άμα δεν με στηρίξετε, πέφτω”, αυτό λειτουργεί αμυντικά. Να το πούμε ευγενικά: τέτοια, δεν πιάνουν στην σημερινή Ευρώπη, το δε ΔΝΤ έχει ανέβει σε άλλου είδους κάγκελα. Αν θεωρήσει ότι μ’ αυτήν την βάση στήνονται κάλπες, πρέπει αληθινά να είναι έτοιμος να το προχωρήσει σε εκτέλεση – αλλοιώς, το ξεθύμιασμα έρχεται γρήγορα. Βέβαια, στην συνδυασμένη επιθετική/επιθετική επιλογή, στο τέλος του δρόμου υπάρχει ένα εκλογικό αποτέλεσμα: όποιος δεν δέχεται ότι η κάλπη θα βγάλει στο τέλος ό,τι βγάλει, δεν κάνει επιθετικούς σχεδιασμούς…