Δε θα διαφωνήσουμε με τη, διαδεδομένη πλέον, αντίληψη, ότι το Συνδικαλιστικό Κίνημα, όπως εξελίχθηκε, στη διάρκεια της Μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας, μετατράπηκε, περισσότερο σε «βαρίδι», παρά σε παράγοντα προαγωγής των συμφερόντων του κόσμου της εργασίας και εξισορρόπησης της εγγενούς, όπως σημειώσαμε και στο χθεσινό μας κείμενο, εργοδοτικής ισχύος.
Σε μια άλλη εκδοχή, μάλιστα, λειτούργησε επιλεκτικά, υπέρ μιας «εργατικής αριστοκρατίας» στο επίπεδο, κυρίως, των ΔΕΚΟ. Η ετεροβαρής εκπροσώπηση των εργαζομένων στο Δημόσιο, ακόμη και στο επίπεδο της ΓΣΕΕ, τη στιγμή που υπήρχε η ΑΔΕΔΥ, ως αμιγής έκφραση του Δημόσιου Τομέα, σε τριτοβάθμιο επίπεδο, αποτελεί απόδειξη αυτής της στρέβλωσης. Με όσα αναφέρουμε, σε καμιά περίπτωση, δεν προσχωρούμε σε μια λογική «κοινωνικού αυτοματισμού», την οποία έχουμε αντιπαλέψει, με αναλυτική επιχειρηματολογία, όποτε ετέθη τέτοιο ζήτημα, στο δημόσιο διάλογο. Είναι, άλλο, όμως, η απόκρουση μιας στρεβλής ή και κακόβουλης κριτικής, που συγκαλύπτει το πραγματικό επίπεδο κοινωνικών ανισοτήτων, ως απόρροια μιας ορισμένης ταξικής διάρθρωσης της κοινωνίας μας και άλλο, το να παριστάνουμε τη στρουθοκάμηλο, συγκαλύπτοντας υπαρκτά προβλήματα. Να θυμίσουμε άλλωστε, ότι ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, που στα τέλη της δεκαετίας του `80, στη δεύτερη κυβερνητική θητεία του ΠΑΣΟΚ, είχε κάνει λόγο για τα «ρετιρέ του Δημοσίου», αναφερόμενος ευθέως σε ορισμένες, κραυγαλέες, περιπτώσεις, σε δημόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας Προχώρησε δε σε αυτή την επισήμανση, ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, παρά το γεγονός ότι και στο πεδίο της συνδικαλιστικής εκπροσώπησης, των εργαζομένων στις εν λόγω επιχειρήσεις, το Κίνημα είχε ηγεμονική παρουσία.
Είναι, όμως, άλλο η διαπίστωση μιας δυσάρεστης πραγματικότητας, βάζοντας το «δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων» και εντελώς διαφορετικό, να χρησιμοποιούμε πανθομολογούμενες παθογένειες ως πρόσχημα, για την επιβολή ενός «συντηρητικού Θερμιδώρ», που να οδηγεί, μέσω της συστηματικής δυσφήμισης, της ίδιας της έννοιας του συνδικαλίζεσθαι, στην αφαίρεση κάθε πέπλου συνδικαλιστικής προστασίας των εργαζομένων, ειδικά στην περίοδο που διανύουμε, όπου η οικονομική κρίση, με ότι αυτή έχει συνεπιφέρει, έχει δημιουργήσει ένα καθεστώς, δικαιολογημένης, ανασφάλειας, στους εργαζόμενους. Είναι προφανές ότι κάποιοι, ξεκινώντας από μια ορισμένη πολιτική και ιδεολογική αντίληψη, επιδιώκουν, μαζί με τα απόνερα, να πετάξουν και το μωρό. Το πράττουν δε, εν πλήρει συνειδήσει, όπως συνέβη και με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που έδειξε, με τα όσα είπε στη ΔΕΘ, ότι συμφωνεί πλήρως με την ατζέντα του ΔΝΤ…
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
