Κάθε ανασχηματισμός – ανεξάρτητα από τις κοινότοπα επανερχόμενες αναφορές σε “νέο ξεκίνημα” η πάλι σε “επικοινωνιακή διαχείριση” κλπ. – λειτουργεί ως καμβάς, ώστε ο καθένας να έχει την ικανοποίηση να δώσει την δική του ερμηνεία. Ενδεχομένως … τις ερμηνείες του. Και να χαράξει τις κατ’ αυτόν προοπτικές. Δεν θα ήταν δυνατόν κι ετουτος ο ανασχηματισμός , που σιγά-σιγά μέσα στο Σαββατοκύριακο χωνεύτηκε, να λειτουργήσει αλλιώς. Λοιπόν:
Οι ξένοι, από τα διεθνή Αγγλοσαξωνικά μήντια μέχρι τα Γερμανικά έντυπα είδαν στον ανασχηματισμό συμμόρφωση της Κυβέρνησης Τσίπρα με τις απαιτήσεις του Προγράμματος/των δανειστών: μίλησαν για “ανασχηματισμό Βρυξελλών“. Σ’ εμάς, σχολιάστηκε από επικράτηση του Αρχιεπισκόπου απέναντι στον Νίκο Φίλη μέχρις “απομάκρυνση δια διατηρήσεως” Νίκου Παππά και Πάνου Σκουρλέτη: εδώ το πράγμα ήταν πιο περίπλοκο, θα επανέλθουμε. Ακόμη και… ενίσχυση του ρόλου των ΑΝΕΛ με απογείωση δια του Κώστα Ζουράρι διεγνώσθη! Άλλωστε, σχεδόν αναμενόμενο, από τον τελευταίο άρχισε και η “εκτόξευση” του νέου κυβερνητικού σχηματισμού, με τις δηλώσεις του περί “χώρας υπό κατοχήν“.
Ενόσω τρέχουν/θα τρέχουν τα πιο τεχνικά σχόλια ή τα αναπόφευκτα παρασκήνια ή και τα σχόλια της Αντιπολίτευσης (ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, για παράδειγμα, του Levy Institute του Bard College στην Νέα Υόρκη – μνήμης Hyman Minski ως προς τα χρηματοπιστωτικά και τις κρίσεις – ο οποίος είχε στρατευθεί στον οικονομικό εγγραμματισμό/προσγείωση του ΣΥΡΙΖΑ στο διεθνές σύστημα, “ανεκαλύφθη” από τον Μακάριο Λαζαρίδη της ΝΔ ως “Βαρουφάκης νούμερο 2” – δεν ρωτούσε τουλάχιστον τον Χρύσανθο Λαζαρίδη, ώστε να γνωρίζει για τι ακριβώς μιλάει;) θάχαμε να μοιραστούμε με τον αναγνώστη μερικές σκέψεις που δεν τις είδαμε να επιπλέουν στην χειμαρρώδη ανάλυση των ημερών.
Τι εννοούμε; Πρώτα-πρώτα, την προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα – Πρωθυπουργού αλλά και Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, θυμίζουμε – να διατηρήσει και τις δυο λειτουργίες: πώς; Μα… θυμίζοντας σε όλους ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι/να θεωρεί εαυτόν/να θεωρείται Αριστερά (άρα με εσωκομματικές διεργασίες σεβαστές, με σειρά εκλογών από το Συνέδριο – Νίκος Φίλης – ή με τασικές προτιμήσεις, π.χ. των 53+ – Πάνος Σκουρλέτης) είναι όμως ταυτόχρονα κυβερνώσα Αριστερά. Μετάφραση: άμα σ’ ένα προβεβλημένο στέλεχος προτείνονται δυο και τρεις Κυβερνητικές εναλλακτικές απ’ εκεί όπου διεκρίθη (Φίλης) αλλά δημιούργησε προβλήματα (Φίλης και Σκουρλέτης και Παππάς), και αυτό το στέλεχος δεν δέχεται (Φίλης), τότε φεύγει. άμα δεχθεί αφού γκρινιάξει (Σκουρλέτης), τότε ψαλιδίζεται (αφαιρείται ένας κλάδος απο το Υπουργείο όπου πάει) αλλά παραμένει, ανεβαίνει δε στο πρωτόκολλο και το νέο του υπουργείο. άμα και δεχθεί και μείνει “κοντά” (Παππάς) , τότε και διατηρεί όσα είχε (το δηλητηριασμένο δέρας των καναλιών) αλλά και αποκτά νέες αρμοδιότητες και υψηλό πρωτόκολλο – και διατηρεί στο Μαξίμου (Παππάς, πάλι).
Δείτε, ύστερα, το “μπόλιασμα” της Κυβέρνησης με ανθρώπους του λεγόμενου Πρωθυπουργικού περιβάλλοντος/του Μαξίμου. Σημαντική η υπουργοποίηση/ανάθεση καθηκόντων Εκπροσώπου στον Δημήτρη Τζανακόπουλο, που μόλις τελευταίως άρχισε να … αρθρογραφει, να βγαίνει προς τα έξω. Θα κάνει κάτι καλύτερο απο το σύνηθες μείγμα οξύτητας και ρηχότητας των Εκπροσώπων; Προσέξτε και την ανάθεση συντονιστικών καθηκόντων (δίπλα στον θείο Αλέκο Φλαμπουράρη, μην τον ξεγράφετε!…) στον Δημήτρη Λιάκο, ο οποιος μέχρι και σε περιβάλλον Κορυφής έχει ψηθεί. Ο συντονισμός από το Μαξίμου θάναι κομβικής σημασίας – αν είναι να περπατήσει κάτι.
Τελευταίο βήμα: θα είναι, αυτός, ανασχηματισμός πορείας; ή εκλογών; Πάντως η παρουσία στο Μαξίμου του Χριστόφορου Βερναρδάκη δείχνει ότι κι αυτό το μέτωπο παραμένει “καλυμμένο”. (Μαζί με την παραμονή ως Γ.Γ. στο Εσωτερικών, όπου προσγειώθηκε ο Πάνος Σκουρλέτης ως υπουργός, του Κώστα Πουλάκη…)
