Καθώς, μετά την επίσημη ανάληψη των καθηκόντων από το νέο πρόεδρο της Γαλλίας αρχίζει η «αντίστροφη μέτρηση» για τις βουλευτικές εκλογές, θα τίθενται τα πραγματικά διλήμματα, όχι μόνο για τη μεγάλη αυτή χώρα, αλλά για το σύνολο της Ευρώπης.
Πριν καν, εγκατασταθεί ο κ. Μακρόν, στο Μέγαρο των Ηλυσίων, ήρθαν οι πρώτες προειδοποιητικές βολές, από τις Βρυξέλλες, αλλά και το Βερολίνο, που δείχνουν ότι κάθε άλλο παρά ανέφελη θα είναι η «συγκατοίκηση». Η ιδέα του νέου προέδρου, για «υπουργό Οικονομικών» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που παραπέμπει σ` ένα είδος «Οικονομικού Διευθυντηρίου», των Βρυξελλών, προκάλεσε, ήδη, τη δημόσια αντίδραση του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών, αλλά δε νομίζουμε ότι θα προκαλέσει ενθουσιασμό, στις χώρες του Νότου επί παραδείγματι, που υποφέρουν από τις αυξημένες εξουσίες της απρόσωπης γραφειοκρατίας των Βρυξελλών. Είναι ζητούμενο, έτσι κι αλλιώς, η στάση που θα κρατήσει ο νέος πρόεδρος, στα κρίσιμα ζητήματα, που αφορούν την ίδια την πορεία του ευρωπαϊκού ενοποιητικού εγχειρήματος. Πως θα διαμορφωθεί ο γαλλογερμανικός άξονας; Θα είναι επανάληψη των προηγούμενων μοντέλων, Σαρκοζί και Ολάντ; Τι θα γίνει με τη «Συμμαχία του Νότου»; Ποια θέση θα πάρει ο νέος πρόεδρος, για το θέμα της δημοσιονομικής υπέρβασης, για το οποίο δέχεται, ήδη, πιέσεις; Θα αντιταχθεί στο κυρίαρχο υπόδειγμα που έχει επιβάλλει το Βερολίνο;
Τα ανωτέρω συναρτώνται και με τον τρόπο που θα πολιτευθεί ο κ. Μακρόν, στο εσωτερικό, με δεδομένο το δείγμα γραφής που έχει δώσει, ως υπουργός Οικονομίας, αλλά και τις διακηρυγμένες θέσεις του, που παραπέμπουν σε μια σκληρή νεοφιλελεύθερη εκδοχή, όπως είναι η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Για το θέμα αυτό, μάλιστα, υπήρξε μια προειδοποιητική κίνηση των γαλλικών συνδικάτων, με την οργάνωση διαδηλώσεων, εναντίον του νεοεκλεγμένου προέδρου, πριν την ορκωμοσία του! Είναι ένα θέμα, άλλωστε, που αποσταθεροποίησε τη διακυβέρνηση Ολάντ.
Τα ανωτέρω αναδεικνύουν, ακριβώς, την κρισιμότητα της επικείμενης αναμέτρησης; Θα καταφέρει το νεοσύστατο κόμμα, να προσφέρει στον κ. Μακρόν, την επιζητούμενη «προεδρική πλειοψηφία», απέναντι στους έμπειρους μηχανισμούς των παραδοσιακών κομμάτων; Αν όχι, ποιες συμμαχίες θα επιλέξει και πως θα λειτουργήσει το θεσμικό δίπολο, Πρόεδρος-Εθνοσυνέλευση; Θα είναι δυνατή, με μια εχθρική πλειοψηφία, η απρόσκοπτη εφαρμογή του προγράμματος ή θα υποκύψει ο πρόεδρος, στον «πειρασμό» της παράκαμψης της Βουλής, μέσω του άρθρου 49.3 του γαλλικού Συντάγματος;
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
