Αυτόκλητοι υποστηρικτές

Επί της ουσίας, τα όσα είπε ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, δεν αποτελούν τίποτε διαφορετικό, από όσα πάγια υποστηρίζει, ο πολύπειρος πολιτικός.

 Με αυτές τις αντιλήψεις πορεύτηκε, ο πολύπειρος πολιτικός, στη βραχύβια θητεία του, ως προέδρου της ΝΔ και αυτές αποτέλεσαν τον πυρήνα της ατζέντας του, στην εσωκομματική διαδικασία. Αν, επομένως, κάτι μπορεί να ξένισε, ήταν ο χρόνος που επέλεξε και οι, εξ αυτού, πιθανές εσωκομματικές αναταράξεις. Εκεί εντοπίστηκε άλλωστε και το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, χωρίς να προκαλεί έκπληξη το περιεχόμενο της επίμαχης παρέμβασης. Η έκπληξη, μάλλον, προήλθε από τους αυτόκλητους υποστηρικτές της ηγεσίας, της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πρόσωπα που, όχι μόνο δεν έχουν καμιά οργανική σχέση, αλλά, υποτίθεται ότι κινούνται σε άλλες πολιτικές σφαίρες ή και υποστηρίζουν άλλους πολιτικούς σχεδιασμούς. Ανήκουν, όμως, στην κατηγορία εκείνων που υποδεικνύαμε σε προηγούμενο κείμενο μας, ως, εν τοις πράγμασι, υποστηρικτών της συντηρητικής παράταξης , υπό τη σημερινή της μορφή, χωρίς να τολμούν ή να επιθυμούν, στην παρούσα φάση να εκτεθούν ως φανερά συμπλέοντες. Φαίνεται όμως πως η παρέμβαση του πρώην προέδρου της ΝΔ… χτύπησε  φλέβα, αφού, μάλλον, εκλήφθηκε ως απειλή, για ότι αποτελεί κρυφό πόθο. Έτσι, εγκαταλείποντας τον περιφραστικό λόγο και την εκ πλαγίου στήριξη, βγήκαν μπροστά, παίρνοντας ανοιχτά θέση, σε μια υπόθεση, που έχει αμιγή εσωκομματικά χαρακτηριστικά. Τούτο σημαίνει, πως οι υπόγειες διεργασίες έχουν προχωρήσει πολύ περισσότερο απ` ότι φανταζόμαστε ή ότι έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, να εκδηλωθούν δημόσια. Έτσι εξηγούνται οι «νουθεσίες» προς τον κ. Μεϊμαράκη (με έμμεσους ή και άμεσους αποδέκτες, το λεγόμενο «καραμανλικό» μπλοκ), με υπαινικτικά απειλητικό ύφος, να μη δημιουργεί προβλήματα, στην πορεία της παράταξης προς την εξουσία, προπάντων δε, την προσωπική πορεία του κου. Μητσοτάκη, προς το Μέγαρο Μαξίμου. Είναι οι ίδιοι, άλλωστε, που ανέλαβαν «εργολαβικά» το «μπούλινγκ» προς τον Φώτη Κουβέλη, διεκπεραιώνοντας το αφήγημα, ότι η «ανεύθυνη» στάση του τελευταίου, οδήγησε στην πτώση της προηγούμενης κυβέρνησης και την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ.

 Με «γενιτσαρικό» φανατισμό, μάλιστα, αλλά και «μακιαβελικό» κυνισμό, αναλαμβάνουν την «εκλαΐκευση» της στρατηγικής, της Πειραιώς, που συνίσταται στην κατά προτεραιότητα και πάση θυσία άνοδο στην εξουσία, το συντομότερο δυνατό. Με ανάλογο «ιεραποστολικό» πάθος, διεκπεραιώνουν και το σύστοιχο έργο, της «δαιμονοποίησης» της παρούσας κυβέρνησης, ώστε η… έφοδος προς την εξουσία, να εισπραχθεί ως εθνική επιταγή.