Τούτες τις μέρες, είναι πολύ της μόδας η φράση-διαπίστωση για το «δικαίωμα στην αυτοάμυνα» που έχει το Ισραήλ. Θεωρητικά, είναι έτσι. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως αφορμή για το τραγικό σκηνικό που διαμορφώνεται –ξανά- στη Μέση Ανατολή είναι οι ρουκέτες που έριξε η Χαμάς σε ισραηλινές πόλεις.
Κι όμως, τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Καταρχάς, διότι το Ισραήλ με την πολιτική του είναι ο καλύτερος «χορηγός» της απεχθούς και τρομοκρατικής Χαμάς. Κατά δεύτερον, διότι οι ρουκέτες της Χαμάς ήταν μεν η αφορμή, όμως η βαθύτερη αιτία είναι το πώς το Ισραήλ μεθοδεύει με εκπληκτική στοχοπροσήλωση τον εκτοπισμό και των τελευταίων Παλαιστινίων από την Λωρίδα της Γάζας.
Όμως, ακόμη κι αν αγνοήσουμε όλα αυτά, και πάλι το δικαίωμα στην αυτοάμυνα αμφισβητείται, αν λάβουμε υπόψη δύο πράγματα: αφενός την χαώδη διαφορά δυνάμεων μεταξύ των δύο πλευρών, αφετέρου τα χτυπήματα που επιφέρει το Ισραήλ ενόσω υποτίθεται ότι… «αμύνεται». Βλέπετε, το Ισραήλ «αμύνεται» βομβαρδίζοντας ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα, κατεδαφίζοντας νηπιαγωγεία, πλήττοντας νοσοκομεία, σκορπίζοντας πτώματα αμάχων, σκοτώνοντας δεκάδες –αν όχι εκατοντάδες- παιδιά. Οι ισραηλινές δυνάμεις δεν χτυπούν μόνο τη Χαμάς. Δεν χτυπούν κυρίως τη Χαμάς. Πλήττουν τις υποδομές, οδηγώντας σε ανθρωπιστική κρίση, ώστε να διευκολύνουν την αποχώρηση απελπισμένων ανθρώπων από τα εδάφη που γεννήθηκαν οι ίδιοι, οι πατέρες και οι παππούδες τους.
Με άλλα λόγια, αυτά που συμβαίνου εδώ και 12 ημέρες στην Λωρίδα της Γάζας δε δοκιμάζουν μόνο τη λογική και την διεθνή νομιμότητα, αλλά και τις λέξεις. Γιατί οι σκηνές που εκτυλίσσονται δείχνουν ότι η απόσταση ανάμεσα στο «δικαίωμα στην αυτοάμυνα» και στα εγκλήματα πολέμου είναι πολύ μικρή. Τουλάχιστον όταν μιλάμε για τη Λωρίδα της Γάζας.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
