Οι εξελίξεις που ωριμάζουν και ξεπετιούνται δεξιά και αριστερά «στα Ευρωπαϊκά» υποχρεώνουν τις Ελληνικές πολιτικές δυνάμεις σε συνεχή αναπροσαρμογή. Ή σε προσπάθεια αναπροσαρμογής. Βέβαια αυτό δεν τους είναι απλή υπόθεση, εσωτερικά, καθώς η αδράνεια είναι βασικό χαρακτηριστικό της Αυλής των Θαυμάτων που έχει καταλήξει να αποτελεί το πολιτικό μας σύστημα.
Δείτε για παράδειγμα την – δημοσκοπικά προηγούμενη, σωστά; – Νέα Δημοκρατία: πώς να παρακολουθήσει τα δρώμενα και τα διαφαινόμενα όταν είναι κλειδωμένη στην προσέγγιση ότι ο ιδρυτής και γενάρχης Καραμανλής έχει ορίσει την Ευρωπαϊκή ένταξη (της ΝΔ και της Ελλάδας, μαζί) και συνεπώς την Ευρωπαϊκή ορθοδοξία, με μέτρα δεκαετίας του ΄70, αντί του ΄80; Δείτε όμως και τον ΣΥΡΙΖΑ, που μπορεί να υποφέρει δημοσκοπικά αλλά όπως και να το κάνουμε είναι… Κυβέρνηση . (Και στις σχέσεις με τους Ευρωπαίους, αυτά μετράνε όπως και να το κάνεις). Όσο κι αν μετεξελίσσει την στάση του και τις σχέσεις του με τους Ευρωπαίους, ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να «χρειάζεται» τις ριζοσπαστικές αναγωγές του – και που να απαγκιάσεις με τα ριζοσπαστικά στην σημερινή Ευρώπη; Αποτολμήστε όμως να κοιτάξτε και προς το μετά-ΠΑΣΟΚ που αποτελεί το ΚινΑλ: εδώ, η πικρία που η μεγάλη Σοσιαλδημοκρατική οικογένεια λοξοκοίταξε εδώ και καιρό προς τον ΣΥΡΙΖΑ, θολώνει ούτως ή άλλως την προσέγγιση…
Γιατί όμως τα ξανακοιτάζουμε, αυτά; Αν πάρουμε τις Ευρωπαϊκές επανατοποθετήσεις/σχεδιασμούς από την αντίστροφή χρονική φορά εμφάνισής τους, βλέπουμε τώρα την υπό επώαση πρωτοβουλία Μακρόν-Ρέντσι: μετά την αναφορά Ρέντσι στο ότι «η προσέγγιση Μακρόν αντιπροσωπεύει το σημείο αναφοράς για την επανεκκίνηση της Ευρώπης», ανεβαίνει στην επιφάνεια η κίνηση για δημιουργία μιας ΚεντροΑριστεράς δύναμης (ακόμη και με όρους ΕυρωΚοινοβουλίου), που θα αποτελούσε το αντίπαλο δέος στην Χριστιανοδημοκρατικά/δεξιόστροφα κινούμενη Ευρωορθοδοξία της λιτότητας. Τι θα κάνει μ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο, π.χ. η Ν.Δ. όπου ο Κυριάκος ξεκίνησε ήδη την πορεία προς καταγγελία των πολιτικών λιτότητας, αλλά το δίδυμο Μακρόν-Ρέντσι δείχνει να θέλει περισσότερο να στρατολογήσει Τσίπρα ώστε η νέα απόπειρα «άλλης» ισορρόπησης της Ευρώπης να επεκταθεί και προς τα Αριστερά;
Εν τω μεταξύ ο Μάρτιν Σουλτς, που πολλοί βιάστηκαν να τον ξεγράψουν μετά την υποχώρηση των Σοσιαλδημοκρατών στις πρόσφατες κάλπες, όχι μόνο έμεινε καβάλα στο Συνέδριο της SPD(επανεκλεγόμενος Πρόεδρος με πλειοψηφία 4/5, έτσι;) αλλά και πρότεινε υπέρβαση των προτάσεων Μακρόν για «Το Μέλλον της Ευρώπης» ζητώντας να υπάρξει μετεξέλιξη προς Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης (σε ορίζοντα 2025, «και οι χώρες που δεν συμφωνούν, να φύγουν από την Ένωση»). Εδώ, πώς ακριβώς θα τοποθετηθεί η πλευρά ΣΥΡΙΖΑ; – α, ναι, οι Χριστιανοδημοκράτες απέρριψαν την ιδέα λόγω της «ανάγκης» να δειχθεί ότι δεν χάνουν την κυριαρχία στις εσωτερικές Γερμανικές εκλογές, οπότε τι θα πει η Ν.Δ. που ανέκαθεν ήταν οπαδός μιας «όλο και στενότερης Ένωσης των λαών της Ευρώπης» με απώτερο στόχο την πολιτική ενοποίηση;
Και φέρετε τώρα κοντά την προσέγγιση Μακρόν – όταν στην Ελλάδα ΚινΑλ και Ν.Δ. είχαν σπεύσει να προεναγκαλισθούν τον Μακρόν ως εκσυγχρονιστή, «λησμονώντας» ότι αναδείχθηκε στην αριστερόστροφη Κυβέρνηση Ολλαντ – με τις κινήσεις Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ/Ευρωπαϊκής Επιτροπής και, π.χ., την επιλογή δημιουργίας ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου ως οργάνου εντός Κοινοτικού/Ενωσιακού συστήματος και με ισχυρό ρόλο επιτήρησης – στα πλαίσια, πειραματικά, (το μαντέψατε!) της υβριδικής Ελληνικής πορείας μετά-τα-Μνημόνια. Αυτό, τώρα, τι είναι; Καλό ή κακό;
Μοναδικά το είπε στο «Αγγελος εξάγγελος» ο Νιόνιος, πατώντας πάνω στην μουσική του Μπομπ Ντύλαν: «Αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει, καλύτερα να μην μας πεί κανένα»
