Ανάλυση: Η θητεία-αστραπή του Σεμπαστιάν Λεκορνί

Ο Σεμπαστιάν Λεκορνί, ο απερχόμενος Γάλλος πρωθυπουργός και στενός σύμμαχος του προέδρου Εμανουέλ Μακρόν, υπέβαλε την παραίτησή του μετά από μόλις 27 ημέρες στη θέση, κατακτώντας τη θλιβερή πρωτιά της συντομότερης πρωθυπουργικής θητείας από το 1958.

Στα 39 του χρόνια, ο Λεκορνί είχε ήδη μια αξιοσημείωτη πολιτική πορεία, υπηρετώντας ως υπουργός Άμυνας επί τρία χρόνια, πριν αναλάβει το αξίωμα του πρωθυπουργού στις 9 Σεπτεμβρίου.

Η αναρρίχησή του στην πρωθυπουργία, ωστόσο, δεν ήταν καθόλου εύκολη. Από την πρώτη κιόλας ημέρα, αντιμετώπισε το δύσκολο έργο της πολιτικής επιβίωσης σε ένα κοινοβούλιο όπου οι δυνάμεις του Μακρόν είναι μειοψηφία, λόγω των εκλογών του 2024 που άφησαν τη Γαλλία σε αδιέξοδο. Παρά τη φήμη του ως ικανός και ευφυής διαπραγματευτής, ο Λεκορνί παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό σιωπηλός στη δημόσια σκηνή, αποφεύγοντας δηλώσεις και δίνοντας ελάχιστες συνεντεύξεις. Το υπουργικό του συμβούλιο ανακοινώθηκε μόλις το βράδυ της Κυριακής 5/10, μετά από ώρες παρασκηνιακών διαβουλεύσεων. Ωστόσο, το βράδυ της Δευτέρας 6/10 υποχρεώθηκε να παραιτηθεί, καθώς οι επιλογές του στον κυβερνητικό σχηματισμό προκάλεσαν αντιδράσεις στη Δεξιά. «Δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις για να μπορέσω να ασκήσω τα καθήκοντά μου ως πρωθυπουργός», δήλωσε ο Λεκορνί, κατηγορώντας την “κομματική φιλοδοξία” και υπογραμμίζοντας πως “πάντα πρέπει να βάζουμε τη χώρα πάνω από το κόμμα”.

Ο χαμηλόφωνος τρόπος και οι παρασκηνιακές του κινήσεις ενόχλησαν αρκετούς, αν και πολλοί αναγνώρισαν την εξαιρετικά δύσκολη θέση στην οποία βρέθηκε, μιλώντας για μια κυβέρνηση μειοψηφίας που αντιμετώπιζε πιέσεις τόσο από την Αριστερά όσο και από τη Δεξιά. Αναφέρθηκε χαρακτηριστικά από υψηλόβαθμο στέλεχος των δυνάμεων υπέρ του Μακρόν ως “ο Παγκανίνι της διαπραγμάτευσης”, υπονοώντας, ωστόσο, ότι “το βιολί του δεν έχει πια χορδές”.

Ο Λεκορνί υπήρξε πιστός του Μακρόν, χωρίς τη φιλοδοξία να διεκδικήσει την προεδρία, κάτι που θεωρήθηκε πλεονέκτημα στη διάρκεια της υπουργικής του θητείας. Ανέλαβε πόστα από το 2017, ξεκινώντας ως υπουργός Άμυνας τον Μάιο του 2022. Ωστόσο, ο διορισμός του τον οδήγησε να αντιμετωπίσει αντιδράσεις από τη Δεξιά, ειδικά για τον πρώην μέντορά του Μπρούνο Λεμέρ, κάτι που τελικά συνέβαλε στην απομάκρυνσή του. Παρ’ όλα αυτά, η πολιτική του διαδρομή υπήρξε σημαντική από νεαρή ηλικία, καθώς είχε δραστηριοποιηθεί με το κόμμα UMP του Νικολά Σαρκοζί και έγινε ο νεότερος υπουργικός σύμβουλος της Γαλλίας.

Τη δεκαετία του 2010, κατείχε θέσεις όπως υπουργός Περιβάλλοντος και Υπερπόντιων Εδαφών, πριν γίνει υπουργός Άμυνας και στη συνέχεια πρωθυπουργός. Αν και υποσχέθηκε να είναι “πιο δημιουργικός” και να επιφέρει “ρήξεις” με το παρελθόν, οι δεξιότητες που εμφάνισε ενόχλησαν πολλούς, ενώ και οι αντίπαλοί του αναγνώρισαν ότι κατέθεσε την παραίτησή του με “αξιοπρέπεια και τιμή”, σύμφωνα με τον ηγέτη των Σοσιαλιστών Ολιβιέ Φορ.

Πληροφορίες από το European Perspective.