Το φθινόπωρο του 1969, πράγματι, με τη μεσολάβηση των Αμερικανών, είχε συμφωνηθεί, μια συντεταγμένη πορεία προς μια μορφή δημοκρατικής μετάβασης, που θύμιζε αυτό που συνέβη τον Ιούλιο του 1974.
Την τελευταία στιγμή όμως, ο Παπαδόπουλος υπαναχώρησε, υπό την πίεση και των σκληρών της χούντας κι έτσι η «λύση Καραμανλή». Κάπου εκεί και οι πιο συντηρητικοί εκ του παλαιού αστικού πολιτικού κόσμου, φυσικά δε και ο ίδιος ο Καραμανλής, εγκατέλειψαν οποιαδήποτε προσπάθεια συνεννόησης και πέρασαν από τη συγκατάβαση ή ανοχή, στην αντιπαράθεση με το καθεστώς.
Η απώλεια αυτής της μοναδικής ευκαιρίας κόστισε περισσότερο στο χουντικό καθεστώς, παρά το ότι συνεχίστηκε η αμερικανική στήριξη, με λιγότερη όμως θέρμη και μεγαλύτερη άσκηση πίεσης.
Η «μέθη και υπεροψία» από την οποία κατελήφθησαν οι επιβήτορες της εξουσίας, πρώτος δε απ’ όλους ο Παπαδόπουλος, τους οδήγησε στην επιλογή διαιώνισης της εξουσίας τους, χωρίς «συγκάτοικους».
Ενιωθαν δε τόσο άτρωτοι, ώστε δεν είχαν κανένα πρόβλημα να εγκαταλείψουν το αφήγημα -όπως θα λέγαμε σήμερα- του δήθεν επικείμενου κομμουνιστικού κινδύνου και να θέσουν έναν πιο φιλόδοξο στόχο, την απαλλαγή από το προδικτατορικό πολιτικό σύστημα, το οποίο συλλήβδην χαρακτήριζαν ως φαύλο. Εκοψαν έτσι τον όποιο ομφάλιο λώρο και με την προδικτατορική δεξιά, παρά το ότι παρέμειναν κάποιοι παλιοί πολιτικοί, με πιο σημαντική περίπτωση εκείνη του Ευάγγελου Αβέρωφ, που επέμειναν στην πολιτική της «γέφυρας», διατηρώντας ακόμη την ψευδαίσθηση ότι θα έστεργαν οι δικτάτορες, σε μια ομαλή πορεία διεξόδου από την υπάρχουσα κατάσταση.
Υπήρχαν βέβαια και κάποιοι ελάχιστοι μωροφιλόδοξοι παλιοί πολιτικοί, κάποιοι δυστυχώς και από το προδικτατορικό Κέντρο ή και κεντροαριστερά, που προσχώρησαν έναντι υπουργικών θώκων, στην «εθνοσωτήριο επανάσταση».
Ενδεικτικό της «υπεροψίας και μέθης», από την οποία είχαν καταληφθεί οι δικτάτορες είναι και ένα περιστατικό που είχε διηγηθεί ο διεθνούς φήμης, πολυβραβευμένος σκηνοθέτης, ο αξέχαστος Θεόδωρος Αγγελόπουλος, με πρωταγωνιστή, κατά σύμπτωση, τον Γεώργιο Γεωργαλά.
Όταν λοιπόν ο σπουδαίος εκείνος σκηνοθέτης υπέβαλε στην Επιτροπή Λογοκρισίας το σενάριο της ταινίας «Ο θίασος», σε παραλλαγμένη βέβαια μορφή και με την προβολή των όποιων αντιδικτατορικών μηνυμάτων, μέσα από έναν πλάγιο, έμμεσο λόγο, συναντήθηκε με τον Γεωργαλά.
Ο τελευταίος, άνθρωπος ιδιαίτερης ευφυΐας, του απάντησε με ειλικρίνεια, στα όρια του κυνισμού: «Ξέρουμε τι θέλετε να κάνετε, αλλά δε σας φοβόμαστε. Θα σας δώσουμε την άδεια».
Γρήγορα όμως θα ερχόταν η «στιγμή της αλήθειας», στο πυκνό εκείνο πρώτο εξάμηνο του 1973, όπου θα αποδεικνυόταν πως «ο βασιλιάς είναι γυμνός».
Οπότε η όποια προσπάθεια μετεξέλιξης, απολύτως ελεγχόμενης βέβαια, του καθεστώτος, θα επιχειρούνταν υπό τους πιο δυσμενείς όρους.
