Του
Σταύρου Ξηντάρα
Οι Θεατρίνων Θεατές και ο Γιώργος Λιβανός έντεκα χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμα επαναπροσδιορίζουν το σημαντικό leonardo’s ring του Rick Elice, ένα εξαιρετικό σύγχρονο έργο, ύμνο στη διαφορετικότητα, στην προσπάθεια του ανθρώπου να αυτοπροσδιοριστεί, να ενωθεί με κάποιον ουσιαστικά, να προχωρήσει και τελικά ν’ αυτονομηθεί.
Ξεχωριστές μικρές ενότητες τρέχουν μια εικοσαετία με αφορμή ένα δαχτυλίδι που τρέχει από χέρι σε χέρι, ενώ μ’ ενα εντυπωσιακο άλμα στο χωροχρόνοντο αγγίζει ο Ουάιλντ, ο Ντα Βίντσι, ο Βαλεντίνο, ο Τσαικόφσκι.Μαεστρικά γραμμένο από ένα από τους κορυφαίους σύγχρονους δημιουργούς, βραβευμένο με 4 Tony Awards, το έργο καταθέτει γυμνές αλήθειες με χιούμορ, τρυφερότητα, ειρωνεία , γνώση της ανθρώπινης ψυχολογίας αλλά και σκληρότητα που συναρπάζει. Με κομμένη την ανάσα παρακολουθείς το δαχτυλιδιού να τρέχει στο χρόνο σα να διαγράφει μια αυτόνομη πορεία. Σα να παρασύρει οποίον το φορέσει, στη δική του αλήθεια.
Ωμά ρεαλιστικό το έργο, βρίσκει την ιδανική σκηνική του παρουσίαση στην εμπνευσμένη σκηνοθεσία του Λιβανού – που την ξεχώρισε κι ο ίδιος ονσυγγραφέας του εργου-. Μια παρουσίαση τεράστιας δυσκολίας στην ένωση της, γιατί το έργο τρέχει μέσα στο χρόνο, τις εποχές, τους τόπους, τα ήθη και τις προσωπικότητες και πέρα από τον χρονικό προσδιορισμό απαιτεί κούρδισμα ακριβείας στην εκτέλεση της σύλληψης του σκηνοθέτη, που στην φετινή εκδοχή, παρουσιάζει με περισσή ειλικρίνεια , διεκδικήσεις ανθρώπων. Η διδασκαλία, οι συνδέσεις, οι προσδιορισμοί και οι τοποθετήσεις δημιουργούν ένα ιδανικό ψηφιδωτό που ο οποιοσδήποτε μπορεί να ταυτιστεί ανεξαρτήτως ερωτικού προσανατολισμού κι αυτή γίνεται η δύναμη της παράστασης.
Υπάρχουν σκηνές υπέροχης ακριβείας, όπως ο Λευκός Οίκος, η πρώτη και η τελευταία σκηνή, που δημιουργούν ένα κύκλο, ο Τσαϊκόφσκι, ο Χάτσον ή εντυπωσιασμού όπως η βροχή η το γυμναστήριο.
Το υπέροχο σκηνικό και τα πολλά κοστούμια της Δέσποινας Βολιδη μαζί με τις προβολές δημιουργούν ένα μαγικό κουτί που περικλείει την παράσταση.
Να τονίσω πόσο καθορίζουν οι μουσικές επιλογές που είχε κάνει η αείμνηστη Μαριάννα Τόλη και η ερμηνεία της στο βασικό τραγούδι της παράστασης την ατμόσφαιρα που ο Λιβανός επεδίωξε.
Και φτάνουμε στους ηθοποιούς της φετινής εκδοχής. Ο Στέφανος Κακαβούλης καλύτερος από οποιαδήποτε άλλη φορά τον έχω δει – εξαίρετος ο Ροκ Χατσον του- , ο Λουκάς Κούτρας με πλαστική ικανότητα συναισθηματικής μεταπήδησης από ρόλο σε ρόλο, ο Σταμάτης Λεϊμονίτης, με καλό μπαλάτζο ανάμεσα στο ακραίο χιούμορ και την ευαισθησία , ο πάντα σωστός Μάνος Τσιβιλής, ο γλυκός και ευθύβολος Θάνος Τσιάπλας, ο εντυπωσιακός Γιώργος Καραντζάς και ο νεώτερος Φοίβος Καραμπέτσος αποτελούν ένα καλοδουλεμένο και επαρκώς δυναμικό πακέτο ερμηνευτών, σ’ ένα έργο υψηλών υποκριτικών απαιτήσεων.
Εντυπωσιακό ν’ ανεβαίνουν παραγωγές τέτοιας δυναμικής σε μικρά θέατρα όπως το vintage Studio Κυψέλης, και σαφεστατα το Leonardo’s ring, πέραν της τεράστιας εμπορικής και φέτος επιτυχίας αποτελεί μία από τις πληρέστερες και πιο ενδιαφέρουσες παραστάσεις της χρονιάς.
