Νικολέτ Ρόμπινσον: Στο «Day of the Fight» η ζωή, ο θάνατος και η αγάπη συνυπάρχουν – Αποκλειστική συνέντευξη

Η ταλαντούχα ηθοποιός και τραγουδίστρια Νικολέτ Ρόμπινσον συμμετέχει στην ταινία «Η Μεγάλη Μέρα» (Day of the Fight), σε σκηνοθεσία του Τζακ Χιούστον, μια δημιουργία που εξερευνά την ένταση ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, την αγάπη και την απώλεια.

Στη σύντομη αλλά καθοριστική παρουσία της στην ταινία, η Ρόμπινσον δίνει μια αξέχαστη ερμηνεία, γεμάτη συναισθήματα και εσωτερικές αντιθέσεις.

Μιλήσαμε μαζί της για τον ρόλο της, τις καλλιτεχνικές της προκλήσεις, αλλά και για το πώς αντιλαμβάνεται την ίδια τη ζωή και την τέχνη, και παραθέτουμε αποσπασματικά τις πολύ ενδιαφέρουσες απαντήσεις της.

Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος

Νικολέτ, η ερμηνεία σου ήταν πραγματικά βαθιά και ενδιαφέρουσα. Σε λιγότερο από δέκα λεπτά, ο χαρακτήρας σου περνάει από θυμό, αυτοαναζήτηση, έκφραση συναισθημάτων και αγάπη. Όλα φαίνονται τόσο αβίαστα. Θα ήθελες να μας μεταφέρεις τη διαδικασία να εκφράσεις όλα αυτά τα διαφορετικά συναισθήματα με τόσο δημιουργικό τρόπο;

Νικολέτ Ρόμπινσον

Σας ευχαριστώ πολύ. Νομίζω πως, όπως λέω συχνά, μια ηθοποιός πρέπει να τρέχει κόντρα προς ό,τι τη φοβίζει ή τη δυσκολεύει. Και σε αυτόν τον ρόλο υπήρχαν πολλά δύσκολα σημεία. Η ηρωίδα αγαπάει τόσο πολύ αυτόν τον άνθρωπο· έχουν τόση προϊστορία και πάθος, και θέλει απλώς να τον αγκαλιάσει και να κλάψει στην αγκαλιά του. Αλλά ταυτόχρονα κρατάει άμυνες, νιώθει θυμό και αγανάκτηση, προσπαθεί να επιβιώσει. Έχει βιώσει πολύ πόνο εξαιτίας του. Η πρόκληση για μένα ήταν να αφήσω να ενυπάρχουν συγκρατημένα όλα αυτά τα συναισθήματα ταυτόχρονα. Η δύναμή της φαίνεται μέσα από την αντοχή και την αντίστασή της. Προσπαθεί να μη λυγίσει, να μη ξεσπάσει. Και επειδή τα συναισθήματα είναι τόσο μεγάλα, νομίζω ότι τελικά εξωτερικεύονται με έναν αβίαστο τρόπο.

Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος

Ακόμη και όταν ο θάνατος είναι συνεχώς παρών στην ταινία, δεν μοιάζει σαν μνημόσυνο, αλλά περισσότερο σαν δώρο στη ζωή. Θα ήθελες να σχολιάσεις αυτό το στοιχείο;

Νικολέτ Ρόμπινσον

Ναι, αυτό που αγαπώ στην ταινία είναι ότι είναι τόσο ανθρώπινη. Η ανθρώπινη εμπειρία περιλαμβάνει ζωή, θάνατο και πένθος, τα οποία μπορούν να συνυπάρχουν. Ο τρόπος που ο Τζακ έγραψε το σενάριο γεμίζει κάθε χαρακτήρα με ζωή. Είναι μια ιστορία με την οποία όλοι μπορούν να ταυτιστούν, ο καθένας με τον τρόπο του. Σήμερα είναι σπάνιο να βλέπουμε ταινίες που αφορούν απλά την ίδια την ανθρώπινη εμπειρία, δείχνοντας ότι ζωή και θάνατος μπορούν να συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο.

Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος

Για μια ηθοποιό, η μετάβαση από τον θυμό στη συγχώρεση είναι μια διαδικασία. Προσωπικά για σένα, πόσο εύκολο είναι να κινηθείς ανάμεσα σε αυτά τα δύο;

Νικολέτ Ρόμπινσον

Προσπαθώ οι χαρακτήρες μου να είναι όσο πιο γειωμένοι και ανθρώπινοι γίνεται. Ακόμη και για μένα προσωπικά, η μετάβαση από τον θυμό στη συγχώρεση δεν είναι εύκολη. Το σημαντικό είναι να αναγνωρίζω τη δυσκολία και να δείχνω κατανόηση και επιείκεια. Η επιείκεια είναι κεντρικό θέμα της ταινίας, όχι μόνο προς τους άλλους, αλλά και προς τον ίδιο μας τον εαυτό.

Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος

Η σκηνή του τραγουδιού έχει τόσα να πει, όχι μόνο με τους στίχους, αλλά και με τον τρόπο που διακόπτεται, με τον τρόπο που εκφράζεσαι. Υπάρχει κάποιο τραγούδι ή στίχος που σε αντιπροσωπεύει προσωπικά;

Νικολέτ Ρόμπινσον

Πολύ καλή ερώτηση! Εγώ είμαι χάλια στο να διαλέγω αγαπημένα, γιατί αλλάζουν συνέχεια. Ζούμε τη ζωή σε εποχές με μεγάλες ταχύτητες. Εγώ μπορεί να ακούω έναν δίσκο κάθε μέρα για έναν μήνα. Αυτή την περίοδο αγαπώ πολύ το River του Leon Bridges. Μερικές φορές δεν είναι οι στίχοι, αλλά το συναίσθημα που σε αγγίζει. Οπότε ναι, τώρα θα έλεγα αυτό το τραγούδι. […] Ξαναρώτα με όμως στο μέλλον, γιατί μπορεί να έχει αλλάξει.

Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος

Έχεις και μία ακόμη ταινία, το «Ραντεβού με έναν Serial Killer» (Woman of the Hour), που για μένα ήταν μια μεγάλη έκπληξη τη σεζόν που πέρασε. Δεν μίλησε μόνο για την ιστορία, αλλά άνοιξε και ένα παράθυρο στο πώς αντιλαμβάνονταν τις γυναίκες στις αρχές της δεκαετίας του ’70.

Νικολέτ Ρόμπινσον

Το Woman of the Hour ήταν πραγματικό δώρο. Η συνεργασία με την Άννα Κέντρικ ήταν όνειρο. Εκείνη, όπως και ο Τζακ Χιούστον, πέρασε από τη σπουδαία ηθοποιία στη σκηνοθεσία. Αυτό που με συγκίνησε είναι ότι η ταινία έδωσε φωνή στα θύματα. Συνήθως οι ταινίες με κατά συρροή δολοφόνους επικεντρώνονται στους ίδιους, αλλά εδώ ήταν μια κοινή εμπειρία των γυναικών στην κοινωνία. Αγγίξαμε θέματα πένθους, αλλά και το πώς οι γυναίκες πρέπει να συμπεριφέρονται για να είναι αποδεκτές ή ασφαλείς. Ήταν πραγματικά προνόμιο να συμμετέχω. Και μάλιστα γύρισα πρώτα το Woman of the Hour και αμέσως μετά το Day of the Fight. Νιώθω η πιο τυχερή στον κόσμο που πέρασα από το ένα στο άλλο.

Η Νικολέτ Ρόμπινσον αποδεικνύει πως είναι μια ηθοποιός με βαθιά συναισθηματική ευαισθησία και ερμηνευτικό εύρος. Στο Day of the Fight, παρά τον περιορισμένο χρόνο της στην οθόνη, καταφέρνει να αποτυπώσει μια ολόκληρη γκάμα συναισθημάτων και να αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμα στον θεατή. Παράλληλα, με το Woman of the Hour συμμετέχει σε μια ιστορία που δίνει φωνή στις γυναίκες και ανοίγει διάλογο για κοινωνικά ζητήματα που παραμένουν επίκαιρα.

Η παρουσία της, γεμάτη δύναμη και τρυφερότητα, μας υπενθυμίζει ότι η τέχνη είναι ένας τρόπος να ζούμε, να πενθούμε και να αγαπάμε βαθύτερα.