Μια ακόμα αριστοτεχνική σκηνοθεσία καταθέτει ο Γιώργος Φρατζεσκάκης στο θέατρο Eliart , στο απαιτητικό ανατρεπτικό και γεμάτο μυστήριο έργο της Αγκάθα Κρίστι “Επιστροφή στο φόνο”.

05/03/2024 - 23:17

Του

Σταύρου Ξηντάρα

“Δεν έχω ανάγκη να σκύψω και να μετρήσω τα αποτυπώματα των υποδημάτων, να μαζέψω τις γόπες των τσιγάρων και να εξετάσω τα τσακισμένα γρασίδια. Μου αρκεί να καθίσω στην καρέκλα μου και να σκεφτώ”.

Λόγια του Ηρακλή Πουαρό, από το θρυλικό έργο της Αγκάθα Κρίστι «Πέντε μικρά γουρουνάκια», που ανέβηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο θέατρο Eliart , σε σκηνοθεσία Γιώργου Φρατζεσκάκη, με τον τίτλο «Επιστροφή στο φόνο». Πιστός στην παρουσίαση σπουδαίων έργων της παγκόσμιας αστυνομικής λογοτεχνίας και δραματουργίας, η ψυχή του θέατρου Eliart Γιώργος Φρατζεσκάκης , αποφάσισε να δώσει στο κοινό μια ακόμα ανατρεπτική ιστορία μυστηρίου που θα σας συναρπάσει. Και η Αγκάθα Κρίστι, με την ιστορία της αυτή, φόνου και συνεχών ανατροπών, σίγουρα εγγυάται το καλύτερο αποτέλεσμα.

H παράσταση «Επιστροφή στον φόνο», βασισμένη στην συναρπαστική ιστορία μυστηρίου της Αγκάθα Κρίστι «Πέντε Μικρά Γουρουνάκια» που διασκεύασε για το θέατρο η ίδια η συγγραφέας, παίζεται σε μετάφραση Αντώνη Γαλέου.

Το στόρι έχει ως εξής:

Δεκαπέντε χρόνια πριν, η όμορφη Κάρολαϊν Κρέιλ καταδικάστηκε για τον φόνο του συζύγου της. Τώρα η κόρη της αναθέτει στον Πουαρό να αποκαταστήσει τη μνήμη της. Υπήρχαν ακόμη πέντε ύποπτοι και όσο το σκέφτεται ο Πουαρό τόσο επανέρχεται στο μυαλό του εκείνο το παιδικό τραγουδάκι με τα πέντε γουρουνάκια – το ένα πήγε στην αγορά, το άλλο στο σπίτι κλείστηκε καλά, και πάει λέγοντας. Κάποιο από τα πέντε γουρουνάκια, όμως, ίσως έκανε έναν φόνο και μένει ακόμη ατιμώρητο. Αν είναι έτσι, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, όσα αποδεικτικά στοιχεία κι αν έχουν καταστραφεί, ο δαιμόνιος ντετέκτιβ θα το βρει, βάζοντας τη λογική του να δουλέψει…

Τα γουρουνάκια είναι πέντε. Το ένα είναι ο δολοφόνος. Και ο λύκος αυτή τη φορά δεν είναι ο κακός, αλλά εκείνος που θα λύσει το μυστήριο. Πώς όμως, χωρίς κανένα χειροπιαστό στοιχείο στα χέρια του. Τίποτα δεν είναι όπως νομίζουμε και όπως φαίνεται.

Το συνεχές κυνηγητό ανάμεσα στον ένοχο και τα γουρουνάκια κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών. Η δράση του έργου κυλάει συναρπαστικά από το παρελθόν στο παρόν: Ο θεατής μπαίνει στη θέση του Επιθεωρητή και μελετά την κάθε μαρτυρία ξεχωριστά. Ποια είναι η «ανατριχιαστική» αλήθεια;

Το σίγουρο είναι ότι ο έμπειρος Γιώργος Φρατζεσκάκης έκανε μια ακόμα ευρηματική σκηνοθεσία. Κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Όσο για το ρόλο του διάσημου ντετέκτιβ που υποδύεται, έδωσε σε αυτόν μια δαιδαλώδη διάσταση. Είναι δαιμόνιος, αυστηρός, ειρωνικός και ταυτόχρονα με έντονο φλεγματικό χιούμορ. Ο Γιώργος Φρατζεσκάκης ως επιθεωρητής Τέρνμπολ, έπλασε έναν Πουαρό με όλη την μεθοδικότητα που διακρίνει τον ήρωα αυτόν της Αγκάθα Κρίστι. Ο Πουαρό κατά την εξιχνίαση εγκλημάτων απαξιώνει μεθόδους όπως αυτή της χρήσης μεγεθυντικού φακού ή της συλλογής αποτυπωμάτων ή στάχτης ενός τσιγάρου και δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στα “μικρά φαιά κύτταρα” του εγκεφάλου. Θεωρεί πως κάθε έγκλημα μπορεί να λυθεί, αρκεί να καθίσεις σε μια πολυθρόνα και να προσπαθήσεις να μπεις στο μυαλό του δολοφόνου, αφού κατά την κρίση του «συγκεκριμένοι άνθρωποι κάνουν συγκεκριμένα εγκλήματα». Δίνει μεγάλη έμφαση στη λεπτομέρεια και δρα μεθοδικά, χωρίς να προβαίνει σε βιαστικά συμπεράσματα. Συχνά παρέχει ψευδείς πληροφορίες για το άτομο του, με σκοπό ο ένοχος να τον θεωρήσει υπεράνω πάσης υποψίας και να του αποκαλύψει χρήσιμα για την υπόθεση στοιχεία.

Από την πλευρά τους, ο ευέλικτος Σαράντος Γεωγλερής ο οποίος μπήκε εύκολα στο πετσί του ρόλου του Φίλιπ Μπλέηκ, ο Παναγιώτης Καρμάτης που ξεδίπλωσε το κωμικό του ταλέντο ως Μέρεντιθ Μπλέηκ, η Ελένη Μπουκουβάλα με αρκετά δυνατά σημεία στο ρόλο της Καρολάιν Κρέιλ-Κάρλα, η στιβαρή υποκριτικά Κορίνα Αλεξανδρίδου ως Μις Ουίλλιαμς και η πολύ ικανή Στυλιανή Κλείδωνα ως Άντζελα Γουόρεν, σίγουρα έδωσαν ερμηνευτικά τον καλύτερό τους εαυτό. Δεν πρόδωσαν την λεπτή και έξυπνη αυτή αστυνομική ιστορία, ενώ κατάφεραν αβίαστα να αναδείξουν μια ελεγειακή ιστορία αγάπης και ένα αριστοτεχνικό παράδειγμα τεχνικής αφήγησης, με ξεχωριστές αφηγήσεις ενός μοιραίου εγκληματικού γεγονότος.

Ο Κωνσταντίνος Λάγκος ως Άμυας Κρέιλ, έπαιξε πειστικότατα τον φευγάτο και ταυτόχρονα αιχμηρό ζωγράφο, ο οποίος εμπλέκεται στη δίνη του έρωτα με ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Πότε με νεύρο και πότε με αισθαντικότητα , ο ηθοποιός που μας απέδειξε το ταλέντο του από την ηλικία μόλις των επτά ετών και συνεχίζει μέχρι σήμερα απτόητος, έπλασε στη σκηνή έναν καλλιτέχνη με πολυκύμαντες ψυχικές αντιδράσεις.

Τέλος, η Στέλλα Κοσμοπούλου ως Έλσα Γκρηρ, αξιοποίησε στο έπακρο τη γοητεία της, έπαιξε με το βλέμμα της και έδωσε ακόμα μεγαλύτερη ένταση στο μυστήριο του έργου.

Ατμοσφαιρικά και εντός της εποχής που γράφτηκε το θεατρικό, το σκηνικό και τα κοστούμια της Λαμπρινής Καρδαρά.