Του
Σταύρου Ξηντάρα
Η kontra news παρακολούθησε την παράσταση «Ο γλάρος έφυγε με το λεωφορείο»του Γ. Σολδάτου από τους Θεατρίνων θεατές, στο Studio Κυψέλης. Μια εξαιρετική θεατρική επιλογή. Πρόκειται για τη νέα παράσταση της εκλεκτής
ομάδας, που κάθε φορά καταφέρνει να μας εντυπωσιάσει.
Ότι θεωρώ το Λιβανό, μια ξεχωριστή θεατρική περίπτωση για την Αθηναϊκή σκηνή
είναι τόσο γνωστό, όσο και ότι η ομάδα Θεατρίνων θεατές θεωρείται από τις
σημαντικότερες σύγχρονες και ταυτοχρόνως εξίσου παραγωγικές. Πέραν του
ρεπερτορίου, που τους βασανίζει, διαθέτουν σταθερό πυρήνα συνεργατών αλλά και
μέθοδο πρωτοπόρα, το γραμμικό συμβολισμό , όσο και ένα θέατρο, μικρό
χαμαιλέοντα, που κάθε φορά εναλλάσσεται βάσει της εκάστοτε συνθήκης.
Μου ήταν δύσκολο να φανταστώ κάτι ισάξιο με το χειμερινό Πορτρέτο του
Ντόριαν Γκρέυ, μια παραγωγή που χαρακτηρίσθηκε από τις σπουδαιότερες της σεζόν
που κλίνει. Κι όμως έρχεται το νέο τους πείραμα, που αποδεικνύει, ότι η ομάδα,
μπορεί να διατηρήσει τον πήχη ψηλά, κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη.
Ξανασυνεργάζονται με τον πολυγραφότατο και ταιριαστό στο Λιβανό, Σολδάτο και
μας παρουσιάζουν το νέο του πόνημα Ο γλάρος έφυγε με το λεωφορείο. Μια
σύγχρονη μυθοπλασία στην οποία μια θεατρική ομάδα ιστορία επιλέγει για να
εξυπηρετήσει θιασαρχικές αλλά και πρωταγωνιστικές απαιτήσεις , ν' αναθέσει σ' ένα
συγγραφέα ένα θεατρικό στο οποίο να συναντιούνται οι ήρωες από το Γλάρο του
Τσέχωφ και από το λεωφορείο ο πόθος του Ουίλιαμς.
Ο συγγραφέας το αναλαμβάνει ο θίασος δημιουργείται και ξεκινά η διαδικασία των
προβών μ' ένα work shop πάνω στα δύο κλασσικά κείμενα, μέχρι να έρθει το τελικό
κείμενο που καθυστερεί. Παράλληλα με τη διαδικασία των προβών παρακολουθούμε
& τις προσωπικές συναντήσεις των ηρώων, που όλοι πάσχουν και δοκιμάζονται
πέραν των ρόλων και σ' ένα ερωτικό γαϊτανάκι. Μόνος αλόβητος από την
προαναφερθείσα συνθήκη, ο σκηνοθέτης, ίσως γιατί ο Σολδάτος επέλεξε να τον
χρίσει μαριονετίστα της εξέλιξης. Αυτός προσπαθεί να φέρει σε πέρας τη δουλειά του
ανεξαρτήτως προβλημάτων καθυστερήσω και προοπτικών.
Το ενδιαφέρον & δύσκολο κείμενο του Σολδάτου, που παραπέει μεταξύ ρεαλισμού
και ονειρικού χωρίς να διασαφηνίζονται σαφώς τα όρια ευτυχεί στη σκηνοθετική
απόδοση. Η συνεργασία του Λιβανού με το Σολδάτο σ' αυτό είναι και πάλι επιτυχής ,
αφού όπως μου εξήγησε ο Λιβανός ήταν μια απόδοση μιας ήδη προ-σκηνοθετημένης
από το συγγραφέα παρτιτούρας. Οι απρόβλεπτες συναντήσεις που Ο Σολδάτος
συνηθίζει να μας δίνει αποκρυπτογραφούνται ιδανικά από το Λιβανό όπως ήδη έχω
ξαναγράψει.
Η τεχνική του γραμμικού συμβολισμού , σχεδόν χοροθεατρική μέθοδος με πλήρη
κατανόηση του κειμένου, βρίσκει έφορο έδαφος στο συγγραφικό κόσμο σύνθεσης και
ανασύνθεσης και με την σκηνοθετική μαεστρία του Λιβανού, γίνεται μια μοντέρνα
pop art κωμωδία. Μια κωμωδία που αποκρυπτογραφεί τον τρόπο που συντελείται μια
παράσταση, τα απρόοπτα που την ορίζουν και οι υποχωρήσεις που την καθορίζουν,
προκειμένου να τελεστεί.
Η παραστασιοποίηση του Λιβανού ειναι εύρυθμη, και εντυπωσιακά τελεσμένη σε
μικρό σχετικά χώρο.
Σύμμαχοι ουσιαστικοί στο σκηνοθέτη- Λιβανό οι έξοχοι σταθεροί του
συνεργάτες. Η μεγάλη κυρία της σκηνής Καίτη Ιμπροχώρη κλέβει άνετα την
παράσταση ερμηνεύοντας τον εαυτό της , εν εξάλω μια Ιμπροχώρη που πάλλεται από
επιθυμία να παίξει αλλά περιμένει κι αυτή όπως όλοι οι ήρωες, το τελικό κείμενο που
καθυστερει και δοκιμαζεται στη φόρμα της κλασσικής Αρκάντινα, ρόλο που μας
παρουσιάζει με περισσή ευαισθησία στο φουαγιέ του θεάτρου δίνοντας μια
παιχνιδιάρικη ανατρεπτική έναρξη. Με συγκίνησε και είχα την χαρά απο μια τρίπλα
του Λιβανού να…παίξω μαζί της τον Τριγκόριν!
Έπειτα η κινησιολογία – χορογραφία του Σίμωνα Πάτροκλου αξιοποιεί στο έπακρο
τις δυνάμεις του έμψυχου υλικού και παρουσιάζει μικρά ιντερμέδια τόσο μα τόσο
ταιριαστά με το έργο και πρωτότυπα. Το ίδιο και το πολύπλοκο και ενδιαφέρον λευκό
σκηνικό και τα πολύχρωμα κοστούμια της Δέσποινας Βολίδη, που με τη σωστή
χρήση πολυμέσων , γεωμετρικών σχημάτων και νέον, εντυπωσιάζει για ακόμα μια
φορά.
Οι σταθεροί ηθοποιοί συνεργάτες του Λιβανού. Έξοχη η Μαρία Δρακοπούλου σαν
Μπλανς, ιδανικος Κοβαλσκι ο Μάνος Τσιβιλής (* η αρρενοπότητα του , πράγμα
σπάνιο για την ελληνική σκηνή) & ο εξαιρετικά ευαίσθητος Σωτήρης Αντωνίου
τρυφερός Τρέπλιεφ.
Υπάρχουν όμως και νέοι ενεργοί σύμμαχοι στην ομάδα.
Η Μαρίνα, σπουδαία φωνή των '80s ντύνει ιδανικά το όραμα του Λιβανού, μ'.ένα
τραγούδι που σου κολλάει και το ψιθυρίζεις ενώ το ίδιο γίνεται μια multimedia
έναρξη λες και βγήκε από το Hair η σωστότερα από το Jesus Christ Superstar.
Ιδανική επιλογή!
Το ίδιο και οι δύο νέες όμορφες ηθοποιοί. Η πολυεπίπεδη Νίνα της Παναγιώτας
Αβραμοπούλου & η έντονη Στέλλα της Φαίης Χουλιάρα. Υποσχόμενα χρήσιμες!
Άφησα τελευταίο για να τονίσω ότι κλέβει την παράσταση η παρουσία του
Λιβανού στο ρόλο του σκηνοθέτη. Καταλυτική , γιατί δίνει το ρυθμό που απαιτεί η
παράσταση στο πρώτο μέρος- γνωρίζει τον κώδικα του ερμηνευτή-σκηνοθέτη από
προηγούμενους ρόλους και είναι και εξαιρετικά ντυμένος από τη Βολίδη. Κρίμα που
ο ρόλος μοιάζει να μένει ανολοκλήρωτος.
Θέλω να τονίσω πόσο καλοί είναι κάθε φορά οι φωτισμοί που ο Λιβανός σχεδιάζει-
είτε στο Μέγαρο Μουσικής, είτε στο Studio κυψέλης, αφού δημιουργεί μαγικές
ατμόσφαιρες που υπερασπίζονται το μύθο.
Λιτοί στους κινηματογραφημένους τους ρόλους ο Γιάννης Σολδάτος, συγγραφέας
άναρχος που τα θηλυκά του παραδίδονται & ο ρεπόρτερ του Μάνου Χατζηγεωργίου.
Στα plus της παράστασης: η ανάλυση στους κλασσικούς μύθους που σίγουρα έκανε
η Χαρά Μπακονικολα κι ερμηνευονται ολόσωστα από όλους τους ηθοποιούς.
Η σκηνή της τελικής αναμέτρησης Μπλανς – Νίνας, με γάντια του μπόξ, στη λίμνη
που υπάρχει σε μια άκρη της σκηνής.
Η χρήση του νερού.
Τα τραγούδια απο το πικαπ(* πόσο τρυφερό)
Ο μονόλογος του σκηνοθέτη.
Η σκηνή του βιασμού. Η όπως πάντα ανατρεπτική υποκλιση από τους Θεατρίνων
Θεατές.
Και και και…
Τις φωτογραφίες της παράστασης τράβηξε ο Σάκης Γεωργιάδης και ο Χρήστος
Λουκάκης.
