Τώρα, η ταραχώδης επάνοδος (για τρίτη φορά…) της τραγωδίας των Τεμπών στην επικαιρότητα, σε συνδυασμό με τη λογική φθορά της κυβέρνησης στη δεύτερη και εθιμικά δυσκολότερη τετραετία, φέρνουν πάλι στο τραπέζι του Μαξίμου, σύμφωνα με πληροφορίες, σενάρια και προβληματισμούς για κάποιον ανασχηματισμό που θα παρασύρει τα φώτα της επικαιρότητας.
Μπορεί η «έκπληξη» να ξαναπαίξει; Δεν αποκλείεται, ιδίως αν συνυπολογίσει κανείς ότι (σύμφωνα με τις δημοσκοπικές έρευνες) η περίπτωση αυτοδυναμίας του πρώτου κόμματος είναι υπερβολικά ισχνή. Και με δεδομένο ότι το δυνάμει δεύτερο ΠΑΣΟΚ έχει ξεκαθαρίσει πως δεν θα συνεργασθεί ούτε με τη ΝΔ ούτε με «κάποια» προοδευτική Αριστερά, και την κάθετη θέση της ΝΔ ότι δεν συνεργάζεται με κομματίδια και μορφώματα στα άκρα δεξιά της, το διακύβευμα της κυβερνησιμότητας προβάλλει επιτακτικό και εφιαλτικό.
Ο κατακερματισμός είναι μεγάλος και στα δεξιά και στα αριστερά. Η Αφροδίτη Λατινοπούλου εμφανίζεται να κερδίζει τις εντυπώσεις ακολουθώντας την σχολή Τραμπ, ενώ ο Κυριάκος Βελόπουλος συνεχίζει να προσεγγίζει τους ψηφοφόρους με ένα σκληρό δεξιό αφήγημα. Τα όσα συμβαίνουν τα τελευταία εικοσιτετράωρα ανάμεσα στην Ζωή Κωνσταντοπούλου και στο ΚΚΕ δείχνουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι το ζητούμενο είναι οι ψηφοφόροι. Ποιό δηλαδή από τα δύο κόμματα θα μπορέσει να προσεγγίσει πιο πειστικά τους πολίτες που ψηφίζουν αριστερά και οι οποίοι ζητούν μία πιο δυναμική αντιπολίτευση. Σε αυτή τη φάση το κόμμα του Γιάνη Βαρουφάκη εμφανίζεται να έχει τις περισσότερες απώλειες, ενώ και η Νέα Αριστερά αποψιλώνεται.
Το ΠΑΣΟΚ για να γίνει ρυθμιστής στις εξελίξεις θα πρέπει να φτάσει γύρω στο 24-25%, ενώ και ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να καταγράψει διψήφιο αριθμό.
Ο πρωθυπουργός είναι πολύ λογικό να περιλαμβάνει στους προβληματισμούς και σχεδιασμούς του τη δεδομένη απέχθεια της κοινωνίας στην ακυβερνησία και τις παρελκόμενες περιπέτειες. Και δεν θα πρέπει να αποκλεισθεί το «ρίσκο» να πάει στις εκλογές, με τη μεγάλη πιθανότητα να μην κατακτήσει αυτοδυναμία και να καταφύγουμε (με δεδομένη την ασυνεννοησία της δεξιάς και αριστερής αντιπολίτευσης) πάλι σε εκλογές, ελπίζοντας ότι σε αυτές τις δεύτερες θα λειτουργήσει το λαϊκό αίσθημα αυτοσυντήρησης…
Στο παρασκήνιο, εντός του κυβερνώντος κόμματος, συζητείται και το ενδεχόμενο «αλλαγής ηγεσίας» πριν τις κάλπες, κατά το «πρότυπο» Κώστα Σημίτη και Γιώργο Παπανδρέου, με απόλυτο φαβορί τον Νίκο Δένδια και αουτσάιντερ τον Κωστή Χατζηδάκη.
Όσοι ωστόσο γνωρίζουν τον πρωθυπουργό είναι κατηγορηματικοί πως από τη στιγμή που δεν προέκυψε σημαντική θέση στο εξωτερικό, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα είναι εκείνος που θα οδηγήσει τη Νέα Δημοκρατία στις εθνικές κάλπες, επιδιώκοντας έως τότε να αντιστρέψει την κατάσταση όσο απίθανο και αν φαντάζει αυτό σήμερα. Σε κάθε περίπτωση ο πρωθυπουργός διαθέτει την πλήρη πρωτοβουλία των κινήσεων στο εσωτερικό της ΝΔ και χαρακτηριστικό είναι πως οι όποιοι «δελφίνοι» αποφεύγουν ακόμα και να εμφανιστούν ως τέτοιοι.
Υπάρχουν όμως συνθήκες υπό τις οποίες ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να προσφύγει σε πρόωρες κάλπες; Ναι. Αν πχ η κυβέρνηση κινδυνεύει με κατάρρευση. Ή αν το Μαξίμου διαγνώσει ότι θα υπάρξουν πολύ δυσκολότερες συνθήκες στο μέλλον, όπως πχ σημαντικές αποκαλύψεις που θα δυσκολέψουν την κατάσταση. Αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται κάτι τέτοιο στον ορίζοντα, αλλά ουδείς μπορεί να το αποκλείσει.
