Για ξήλωμα της δασικής νομοθεσίας κατηγορεί την κυβέρνηση η διευθύντρια περιβαλλοντικής πολιτικής του WWF Ελλάς, Θεοδότα Νάντσου με ανάρτηση της στο facebook.
«Με “ένορκη βεβαίωση” μπορεί οποιοσδήποτε να διεκδικήσει ιδιοκτησία έκτασης που λέει ότι ήταν χωράφι πριν το 1960 και έγινε θαμνότοπος. To οτιδήποτε πια μπορεί να καεί, να γίνει αραιός θαμνότοπος, να διεκδικηθεί με ένορκες καταθέσεις ιδιοκτησίας, να βαφτιστεί “δασωθείς αγρός”, και να χτιστεί» σημειώνει η Θεοδότα Νάντσου σχετικά με ρύθμιση του Υ που περιλαμβάνεται στο σχέδιο νόμου που συζητείται στη Βουλή.
Η κυρία Νάντσου επικρίνει τον υφυπουργό Γιώργο Αμυρά, ο οποίος δήλωσε στη Βουλή ότι προτιμά να κάνει λόγο για εκτάσεις που «λόγγιασαν» και όχι που δάσωσαν, τονίζοντας ότι με βάση το Σύνταγμα «Δεν κανονίζουν οι παππούδες τι είναι δασική έκταση και δάσος, ενώ η καλλιέργεια μιας έκτασης πριν 70 χρόνια δεν αποτελεί κατοχύρωση δικαιώματος για χαρακτηρισμό της ως αγροτικής σήμερα».
Η ανάρτηση της Θεοδότας Νάντσου έχει ως εξής:
Σε άλλα νέα, αυτές τις μέρες χτυπιέται αλύπητα και ουσιαστικά ξηλώνεται η δασική νομοθεσία. Με “ένορκη βεβαίωση” μπορεί οποιοσδήποτε να διεκδικήσει ιδιοκτησία έκτασης που λέει ότι ήταν χωράφι πριν το 1960 και έγινε θαμνότοπος. To οτιδήποτε πια μπορεί να καεί, να γίνει αραιός θαμνότοπος, να διεκδικηθεί με ένορκες καταθέσεις ιδιοκτησίας, να βαφτιστεί «δασωθείς αγρός», και να χτιστεί.
Ειδικά για τους δασωμένους αγρούς, ο υπουργός Γιώργος Αμυράς είπε κάτι εξωφρενικό στη Βουλή: “Εγώ, βλέπετε δεν χρησιμοποιώ τον όρο ‘δασώθηκαν’. Αποφεύγω να χρησιμοποιώ τον όρο δασώθηκαν για να μην ξυπνούν λανθασμένες αντιδράσεις. Λόγγιασαν αυτά τα χωράφια.”
Ο αρμόδιος για το περιβάλλον υπουργός δεν διάβασε ίσως το Σύνταγμα, που λέει καθαρά τι είναι δάσος και δασική έκταση, εδώ και τώρα, όχι αλλού και χθες. Δεν κανονίζουν οι παππούδες τι είναι δασική έκταση και δάσος, ενώ η καλλιέργεια μιας έκτασης πριν 70 χρόνια δεν αποτελεί κατοχύρωση δικαιώματος για χαρακτηρισμό της ως αγροτικής σήμερα. Άσε που γνωρίζουμε καλά από όλες τις σχετικές κοινωνικο-οικονομικές αναλύσεις ότι η εγκατάλειψη της γεωργίας δεν οφείλεται καθόλου στην έλλειψη δασικών εκτάσεων για καλλιέργεια.
Άρθρο 24 του Συντάγματος: “Απαγορεύεται η μεταβολή του προορισμού των δασών και των δασικών εκτάσεων, εκτός αν προέχει για την Εθνική Oικονομία η αγροτική εκμετάλλευση ή άλλη τους χρήση, που την επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον.”
Το χειρότερο: η εκχέρσωση δασικών εκτάσεων και η φύτευση γεωργικών ειδών είναι αποδεδειγμένα το πρώτο βήμα πριν το μπετόν. Έτσι καταπατώνται τα από πρόθεση καμμένα δάση. Θυμάστε παλιότερα το παλιό γνωστό κόλπο των καταπατήσεων; Καίω / εκχερσώνω / φυτεύω ελιές και φαιδρές πορτοκαλέες / διεκδικώ κυριότητα λέγοντας ότι η γη ανήκε στον παππού μου / χτίζω. Αυτή η τάση αναχαιτίστηκε κάπως μόνο όταν μετά το καταστροφικό 2007 ξεκίνησαν να φτιάχνονται οι δασικοί χάρτες και “σκλήρυνε” αρκετά η εφαρμογή της νομοθεσίας, καθώς ενισχύθηκαν οι έλεγχοι (κυρίως από τους επιθεωρητές δόμησης, που έχουν πρακτικά εξαφανιστεί, και από τις πολεοδομίες και τα δασαρχεία). Τώρα ξηλώνεται η ίδια η προστατευτική για τη δασική γη νομοθεσία ενώ των επιθεωρητών περιβάλλοντος αγνοείται η τύχη και μάλλον δεν υπάρχουν.
Έχουμε κυβέρνηση που ασχολείται έντονα επικοινωνιακά με το περιβάλλον. Όταν όμως έρθει η ώρα της πολιτικής πράξης, η ώρα να νομοθετήσει για τη φύση και το κλίμα (πού είναι ο κλιματικός νόμος αλήθεια;), ξεπερνάει σε αντιδασική επιθετικότητα ακόμα και τις τερατώδεις “οικιστικές πυκνώσεις” των προκατόχων της.
Στην έκθεσή της για την κλιματική αλλαγή και την αστική ανάπτυξη, η Διακυβερνητική Επιτροπή του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή (IPCC) μας λέει ότι η εκτός σχεδίου αστική διάχυση είναι συνταγή για καταστροφές με ανυπολόγιστο οικονομικό, κοινωνικό και οικολογικό κόστος. Στην πιο πρόσφατη έκθεσή της μας λέει επίσης ότι η προστασία των δασών και των χαμηλής βλάστησης φυσικών οικοσυστημάτων έχει θεμελιώδη σημασία για την αναχαίτιση των χειρότερων επιπτώσεων της κλιματικής κρίσης.
Στην Ελλάδα, οι κυβερνητικές πολιτικές για το περιβάλλον και το κλίμα διαχρονικά δεν τα πάνε καλά με την επιστήμη. Μη μου πείτε ότι “κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν”. Βαρετό πια. Το μέλλον του πλανήτη δεν μπορεί να εξαρτάται από τους ηγέτες που μας αξίζουν.
