Προ τριών εβδοµάδων πρότεινα σε άρθρο µου ΕΔΩ µια δεκάδα αληθινών εναλλακτικών πέραν των είκοσι υποφηφιοτήτων που είχε ήδη φροντίσει το Μέγαρο Μαξίµου να διαρρέει ότι τάχα εξετάζει γιατί είχαν πιθανότητες. Μιλώ για αληθείς εναλλακτικές γιατί τεντώνοντας κανείς τα υποσηµαινόµενα κριτήρια, δείχνει και τα όρια τους.
Τι σηµαίνει για παράδειγµα διακεκριµένος κρατικός λειτουργός σε ένα κράτος σαν το δικό µας; Τι σηµαίνει πρακτικά τέως ευρωπαϊκός αξιωµατούχος έτσι ώστε να έχει κύρος ο/η ΠτΔ στο εξωτερικό; Ή τι σηµαίνει ότι ένας δεξιός ΠτΔ διασφαλίζει την ενότητα της κυβερνητικής παράταξης που κλονίζεται και τι προµηνύει µια συναινετική επιλογή κάποιου εκ της αντιπολιτεύσεως; Οι δέκα (10) εκείνες προτάσεις µου έδειχναν (τρολάριζαν) πόσοι/ες µπορούν να χωρέσουν σε κριτήρια τόσο βολικώς αόριστα.
Όποιος παρατηρούσε προσεκτικά την σχέση Σακελλαροπούλου-Μητσοτάκη διέκρινε εύκολα την υποκρισία. Πέραν της τήρησης των τυπικών ο πρωθυπουργός φρόντιζε πάντα να εκπέµπεται καθαρά το µήνυµα του ποιος έχει το πάνω χέρι. Ωστόσο το να φτάνει να διαρρέει ότι συζητά για καµιά εικοσαριά πιθανούς υποψηφίους δηλώνει ότι δεν δυσκολευόταν και τόσο πολύ να βρει κάποιον καλύτερον/η. Κάτι παρόµοιο έδειξε κι η απρέπεια του τρόπου της µη ενηµέρωσης της ΠτΔ ότι δεν πρόκειται να ανανεωθεί η θητεία της. Πάλι καλά που δεν προέβη και σε δηµόσια αιτιολόγηση της άρνησης ψήφου, όπως του ζητούσε ο Συριζα και το ΠΑΣΟΚ.
Το βασικό µήνυµα της επιδεικτικής στάσης του «κυβερνήτη» ήταν το «ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΡΟ!», όπως λέγαµε παλιά ένα είναι το κόµµα, κι αυτό δεν είναι άλλο από το µέγαρο Μαξίµου! Δεν υπάρχει στ’ αλήθεια κανένα θεσµικό αντίβαρο µε το προεδρικό, που απλώς γειτνιάζει.
Σε αυτή την γελοία παράσταση µε τον Μωυσή που αποσύρεται τάχα στο βουνό για να αποφασίσει για τον ΠτΔ, σε άµεση επαφή µε τα θεία δεν κατάλαβα ποτέ τι λόγο συµµετοχής είχαν τα κόµµατα κοµπάρσοι που µπήκαν στο παιγίδι των ονοµάτων. Προσπαθούσαν άραγε να γίνουν χρήσιµοι αγνοώντας ότι οι συναινετικές λύσεις είχαν πάντα υπόρρητες συνεννοήσεις που είχαν προηγηθεί ιδιωτικώς ή κάνανε φθηνές δηµόσιες σχέσεις δικές τους; Μήπως απλώς αντλούσαν κύρος από την παρουσία τους στην συζήτηση κάπως σαν τους επίσηµους στις παρελάσεις στις εθνικές επετείους; Ή τέλος ως γνήσιοι υποκειµενιστές εργαλειοποιούν την εκλογή ΠτΔ προκειµένου απλώς και µόνο ως σκηνοθετικό πρόσχηµα για την ανασύσταση του ξαναζεσταµένου έρωτος Κουµουνδούρου- Νέας Αριστεράς.
Μια κίβδηλη παράσταση συµµετοχής, σε ένα θεσµό που κατάντησε διακοσµητικός. Κι ο τρόπος που τον υπηρέτησε η κ Σακελλαροπούλου (αφωνία για υποκλοπές, Τέµπη, καταδίκη Ευρωκοινοβουλίου) άνοιξε τον δρόµο για το χειρότερο. Για την τοποθέτηση δηλαδή στην κεφαλή ενός πιστού στρατιώτη της παράταξης σαν τον κ Τασούλα. Θα ήθελα να πω κάτι καλό για τον συµπατριώτη, έστω και µόνον µε το πλεονέκτηµα της αµφιβολίας υπέρ αυτού, ωστόσο ο τρόπος που διαχειρίστηκε την διακοµµατική υποστήριξη του στην έδρα του Προέδρου της βουλής δεν µου επιτρέπει καµία σχετική αισιοδοξία.
Αν όµως αδυνατώ να βρω ένα καλό λόγο για τους συγκατανευσιοφάγους της αντιπολίτευσης, για την απερχόµενη ή για τον επερχόµενο (εκτός του συµπατριώτη) ΠτΔ µην περιµένετε να σας πω κάτι καλό για τον κ Μητσοτάκη.
Μετά την περσινή κατάθεση του νόµου για τον γάµο των οµόφυλων και τις γραφικότητες που ακολούθησαν µε το να µην το ψηφίζει τον νόµο ο καθ’ ύλην αρµόδιος υπουργός κι όµως να παραµένει στην κυβέρνηση και µάλιστα στο ίδιο υπουργείο, κανείς δεν πίστευε ότι έχει να κάνει µε ανδρείους µεταρρυθµιστές Για την ακρίβεια ήταν βέβαιο ότι το ν/σ δεν θα γινόταν ποτέ νόµος χωρίς την αξιωµατική αντιπολίτευση εκείνης της εποχής (δες Κασσελάκη) κι αυτό είναι µια θετική παρακαταθήκη συναίνεσης.
Σύντοµα όµως ήρθαν και τα µαντάτα µε την εκλογή Τραµπ. Ακολούθως είχαµε την εκπαραθύρωση Πατέλη, την διοργάνωση συνεδρίου για την αντιµετώπιση της woke ατζέντας, η οποία τάχα δυναστεύει πέραν του Άγιου Φραγκίσκου της Καλιφόρνια (San Fransisco) και τους δικούς µας «Αγίους» (Αναργύρους) όπου θυµίζω ότι σφάζονται νέες γυναίκες στα πέντε µέτρα από την σκοπιά του αστυνοµικού τµήµατος.
Η πρόωρη έξοδος από το Προεδρικό δροµολογήθηκε λοιπόν για την κ Σακελλαροπούλου εκείνο το βράδυ που πανηγύρισε την υπερψήφιση του νόµου παρέα µε τον κ Σκέρτσο κά γνωστούς σε wine bar Δεν είναι καθόλου καλό το µήνυµα αυτό θα πείτε ούτε για τον κ Σκέρτσο ούτε καν για τα wine bars, γιατί ο εξευµενισµός της δεξιάς πατρίδας θρησκείας κι οικογένειας κανείς δε ξέρει τι ακόµη µπορεί να απαιτήσει.
* Ιδρυτικό µέλος του
Κινήµατος Δηµοκρατία,
πρώην Βουλευτής
