Πάνος Τρίγαζης: Αυτό κι αν ήταν πραξικόπηµα

Την περασµένη Κυριακή, έγραψα στην µόνιµη τούτη στήλη που µου έχει εµπιστευτεί η KONTRA, ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναβρίσκει τον εαυτό του», εκτίµηση που επιβεβαιώθηκε µε την µαζικότατη προσέλευση στις εσωκοµµατικές κάλπες και την εκλογή νέου προέδρου του Σωκράτη Φάµελλου, βουλευτή Θεσσαλονίκης.

Πιστεύω βάσιµα ότι ένας από τους λόγους της µαζικής προσέλευσης ήταν το πείσµα και η οργή που προκάλεσε ο εκτοπισµός του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ από τη θέση της αξιωµατικής αντιπολίτευσης προς όφελος του ΠΑΣΟΚ, έργο του άκαπνου Κασσελάκη και εκλεγµένων µε την σηµαία του κόµµατός µας βουλευτών που αποστάτησαν. Αυτό κι αν ήταν πραξικόπηµα!

Το 2023, άλλο κόµµα ανέδειξε ο κυρίαρχος λαός αξιωµατική αντιπολίτευση και άλλο είναι σήµερα στην θέση αυτή, το πολλαπλά αµαρτωλό ΠΑΣΟΚ, το οποίο πρώτο άνοιξε την κερκόπορτα στα ταπεινωτικά µνηµόνια, συγκυβερνώντας στη συνέχεια µε τη ΝΔ του Σαµαρά.

Καµαρώνει ο Ανδρουλάκης για τον θεσµικά αναβαθµισµένο ρόλο του κόµµατός του, ενώ θα έπρεπε να λυπάται για την ωµή παραβίαση της λαϊκής κυριαρχίας. Θυµίζω ότι την δεύτερη θέση είχε διεκδικήσει ανεπιτυχώς στις ευρωεκλογές του Ιουνίου 2024, ενώ τώρα του χαρίζεται. Όµως, είναι πολύ αµφίβολο αν θα του την δώσει ο λαός στις επόµενες εκλογές, µε την Διαµαντοπούλου «συναρχηγό». Πασίγνωστές είναι στον προοδευτικό χώρο οι δεξιόστροφες θέσεις και τα έργα της «εκσυγχρονίστριας» πρώην υπουργού Παιδείας, που µεταξύ άλλων ήθελε να καταργήσει το άρθρο 16 του Συντάγµατος της χώρας µας που προβλέπει δηµόσια δωρεάν τριτοβάθµια εκπαίδευση, όχι ιδιωτικά πανεπιστήµια για του έχοντες και κατέχοντες.

Υπό το πρίσµα αυτό, η ανατροπή της κοινοβουλευτικής τάξης µε τελευταία πράξη την «ανεξαρτητοποίηση» των βουλευτριών Τζάκρη και Πούλου, συνιστά εθνικό έγκληµα, όχι απλά κοµµατική αποστασία που θα βαραίνει εσαεί τις δύο πρώην συντρόφισσες.

Δεν περιµένω από την Τζάκρη καµιά συναίσθηση ευθύνης, δεδοµένου ότι το βράδυ που έφυγε από το έκτακτο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, πήγε σε µπουζούκια για να χορέψει ζεµπέκικο, χειροκροτούµενη από ταλιµπάν συνοδοιπόρους της. Ωστόσο, από την Γιώτα Πούλου περίµενα λεβεντιά και συνέπεια, πολύ περισσότερο που πριν ένα χρόνο πυροβολούσε κατά ριπάς τους 11 της Νέας Αριστεράς, για την αποχώρησή τους και την µη παράδοση των βουλευτικών εδρών στο κόµµα, όπως είχαν δεσµευτεί ενυπόγραφα, για να µπουν στα ψηφοδέλτια. Λυπάµαι, αγαπητή Γιώτα, που τούτη την φορά αυτοπυροβολήθηκες, κάνοντας σάλτο µορτάλε στο κόµµα Κασσελάκη.

Προσωπικά, έχω διδαχτεί τόσο στο σχολείο της µαχόµενης Αριστεράς από τα χρόνια της χούντας, όσο και στο σχολείο της κοινωνίας, ότι τα κόµµατα προκύπτουν µέσω κοινωνικών διεργασιών για να εκφράσουν και υπηρετήσουν κοινωνικά συµφέροντα είτε των µη προνοµιούχων είτε των ταξικά αντίθετων. Κάτι τέτοιο δεν συµβαίνει µε το κόµµα Κασσελάκη που ονοµάστηκε παραπλανητικά «Κίνηµα Δηµοκρατίας», ενώ ούτε κίνηµα είναι ούτε την δηµοκρατία υπηρέτησε µε την ίδρυσή του.

Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, το καραβάνι προχωρεί, µε νέο, δοκιµασµένο οδηγό, καθώς και µε διάθεση αυτοκριτικής για τα πολλά και σοβαρά λάθη που κάναµε µετά το 2019. Τότε, βρεθήκαµε ανέτοιµοι για την µεταµνηµονιακή εποχή, έργο δικό µας που απαιτούσε αντίστοιχη προγραµµατική προσαρµογή. Έπαθε όµως ο σύντροφος Αλέξης ότι και ο Ουίνστον Τσώρτσιλ που κέρδισε τον πόλεµο, αλλά έχασε τις πρώτες µεταπολεµικές εκλογές από Εργατικό Κόµµα του Κλέµεντ Άτλι.

* Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ