Συνέντευξη στον ΑΛΦΟΝΣΟ ΒΙΤΑΛΗ
«Το ΠΑΣΟΚ ζει μια περιδίνηση και πρέπει να βγει από αυτήν ενωμένο και δυνατό, με ένα πρόγραμμα πολιτικής και ιδεολογικής αναγέννησης, που θα περιλαμβάνει και ευρύτερες συνεργασίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αλλάξει ακροατήριο και πρέπει να κατασταλάξει στη νέα του ταυτότητα μέσα από ζυμώσεις. Δεν χρειάζεται να βιαστούμε μόνο και μόνο για να μη χάσουν κάποιοι θέση στο τρένο των μελλοντικών πολιτικών εξελίξεων», επισημαίνει το μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ, Παναγιώτης Βλάχος, αναφορικά με την συζήτηση που έχει ανοίξει για την «επόμενη μέρα» στο ΠΑΣΟΚ και την Κεντροαριστερά – Αριστερά.
Σε ό,τι αφορά στο θέμα ηγεσίας που έχει ανοίξει στο ΠΑΣΟΚ, επισημαίνει πως «οι ηγεσίες κρίνονται από τις εκλογικές επιδόσεις. Αυτές σχετίζονται άμεσα με την λειτουργία του κόμματος σε οργανωτικό, προγραμματικό και πολιτικό επίπεδο. Πιστεύω ότι, ενώ με την εκλογή Ανδρουλάκη υπήρχαν προϋποθέσεις απογείωσης, τελικά το ΠΑΣΟΚ κλείστηκε στον εαυτό του, διοικήθηκε φοβικά, αποϊδεολογικοποιήθηκε ο λόγος του, θόλωσε το μήνυμά του σε κρίσιμες στιγμές, ενώ υποτίμησε τη σημασία της πολιτικής επικοινωνίας παρότι παρήγαγε θέσεις και προτάσεις. Θα είναι καλό για όλους, η ανάληψη ευθύνης από τη σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ να συνδυαστεί με μια πρόταση ανασύνταξης, ώστε η αντιπαράθεση – με ή χωρίς κάλπη – να γίνει με πολιτικά χαρακτηριστικά και να μην ευτελιστεί σε ανθρωποφαγία ή πασαρέλα προσώπων που δεν διαφέρουν μεταξύ τους σε τίποτα».
»Ένα χρόνο μετά τις εθνικές εκλογές και την σαρωτική νίκη της ΝΔ, τι επιπτώσεις μπορεί να έχει το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών που καταγράφει μεν φθορά και απώλεια δυνάμεων του Κυβερνώντος κόμματος, όμως από αυτή την φθορά δεν φαίνεται να εισπράττει η Κεντροαριστερά – Αριστερά;
Μας προβληματίζει ότι η εκκωφαντική ήττα της ΝΔ έμεινε «ορφανή», δηλαδή δεν εισπράξαμε εκλογικά οφέλη από αυτήν. Ούτε φυσικά από την φθορά του ΣΥΡΙΖΑ το τελευταίο έτος, μένοντας ουσιαστικά παθητικοί θεατές στη μετάλλαξη του σε ένα προσωποκεντρικό κόμμα. Η μεγάλη αποχή και η άνοδος της Ακροδεξιάς δεν είναι πρωτοφανή φαινόμενα, αλλά αναδεικνύουν την γενικότερη ήττα του πολιτικού συστήματος να παρέμβει σε όσα αφορούν τον πολίτη. Έχει χαθεί η εμπιστοσύνη στην ικανότητα του κράτους να παρεμβαίνει, να εγγυάται, να προστατεύει, να ρυθμίζει. Με ευθύνη της Δεξιάς και του κατεστημένου που την στηρίζει ζούμε μια εν εξελίξει ήττα της κοινωνίας από την αισχροκέρδεια, την ανισότητα, τον ελιτισμό, την κλιματική κρίση, την εγκατάλειψη των δημοσίων αγαθών.
»Η συζήτηση για την «επόμενη μέρα» στο ΠΑΣΟΚ και στην Κεντροαριστερά – Αριστερά έχει ήδη αρχίσει από το βράδυ κιόλας των Ευρωεκλογών. Μέχρι πού μπορεί να φτάσει αυτή η συζήτηση; Μέχρι πού μπορούν να φτάσουν οι πρωτοβουλίες για το μέλλον και την πορεία της Προοδευτικής Παράταξης;
Η συζήτηση πρέπει να γίνει στην ώρα της με σεβασμό στην ιστορία και τις προτάσεις κάθε πλευράς. Γι’ αυτό και δεν πιστεύω σε σενάρια γάμου με το ζόρι ούτε προσφέρει κάτι το ξαφνικό κύμα φιλίας από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προς το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ ζει μια περιδίνηση και πρέπει να βγει από αυτήν ενωμένο και δυνατό, με ένα πρόγραμμα πολιτικής και ιδεολογικής αναγέννησης, που θα περιλαμβάνει και ευρύτερες συνεργασίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αλλάξει ακροατήριο και πρέπει να κατασταλάξει στη νέα του ταυτότητα μέσα από ζυμώσεις. Δεν χρειάζεται να βιαστούμε μόνο και μόνο για να μη χάσουν κάποιοι θέση στο τρένο των μελλοντικών πολιτικών εξελίξεων.
»Στο ΠΑΣΟΚ με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχει ανοίξει και θέμα ηγεσίας… Εκτιμάτε ότι μπορεί να υπάρξει ένα νέο ξεκίνημα από αυτή τη συζήτηση;
Οι ηγεσίες κρίνονται από τις εκλογικές επιδόσεις. Αυτές σχετίζονται άμεσα με την λειτουργία του κόμματος σε οργανωτικό, προγραμματικό και πολιτικό επίπεδο. Πιστεύω ότι, ενώ με την εκλογή Ανδρουλάκη υπήρχαν προϋποθέσεις απογείωσης, τελικά το ΠΑΣΟΚ κλείστηκε στον εαυτό του, διοικήθηκε φοβικά, αποϊδεολογικοποιήθηκε ο λόγος του, θόλωσε το μήνυμά του σε κρίσιμες στιγμές, ενώ υποτίμησε τη σημασία της πολιτικής επικοινωνίας παρότι παρήγαγε θέσεις και προτάσεις. Θα είναι καλό για όλους, η ανάληψη ευθύνης από τη σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ να συνδυαστεί με μια πρόταση ανασύνταξης, ώστε η αντιπαράθεση -με ή χωρίς κάλπη- να γίνει με πολιτικά χαρακτηριστικά και να μην ευτελιστεί σε ανθρωποφαγία ή πασαρέλα προσώπων που δεν διαφέρουν μεταξύ τους σε τίποτα.
»Υπάρχει ο ορίζοντας ενός καταστατικού συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ τον Οκτώβριο; Υπάρχει ενδεχόμενο μέσα από αυτή την διαδικασία να ανοίξουν πρωτοβουλίες για την ανασύνθεση της Προοδευτικής Παράταξης;
Φοβάμαι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μεταλλάσσεται σε κόμμα Κασσελάκη. Τα προσωποπαγή κόμματα σνομπάρουν τις διαδικασίες και τα προγράμματα και φαίνεται ότι αυτή η τάση θα ενταθεί. Ίσως υπάρξουν αντιδράσεις. Από την άλλη, με ξενίζει αυτή η συντονισμένη προσπάθεια να οδηγηθούν σε αρραβώνα τα δύο κόμματα χωρίς πρώτα να έχουν ξεκαθαρίσει τα του οίκου τους. Ας δώσουμε λίγο χρόνο. Αν είναι να κερδίσει η ατζέντα της συνεργασίας, αυτό πρέπει να συμβεί με πολιτικές διαδικασίες και στα δύο κόμματα, όχι με διακηρύξεις και ευχολόγια.
»Μετά τις δημοτικές εκλογές, γίνεται λόγος για το «μοντέλο Δούκα», όπου υπήρξε μια σημαντική πολιτική νίκη των λεγόμενων προοδευτικών δυνάμεων στο Δήμο Αθηναίων. Ανάλογο μοντέλο μπορεί να υπάρξει και να λειτουργήσει καταλυτικά στην πορεία ανασύνθεσης της Κεντροαριστεράς;
Κάθε πολιτική μάχη είναι ξεχωριστή γιατί δίνεται σε διαφορετική συγκυρία. Στην Αυτοδιοίκηση είναι πιο εύκολη η υπέρβαση των κομματικών τειχών. Οι συνθήκες ωριμάζουν να συμβεί και στην κεντρική πολιτική. Αρκεί, όπως σας είπα, να γίνει με αλληλοσεβασμό στις ξεχωριστές κομματικές διαδικασίες, ώστε ο διάλογος να οικοδομηθεί σε στέρεες βάσεις και να περιλαμβάνει ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις από το προοδευτικό κέντρο, την αριστερά, την οικολογία και τα κοινωνικά κινήματα. Χρειαζόμαστε ένα σοκ ανανέωσης και στο προοδευτικό μέτωπο και στο πολιτικό σύστημα γενικότερα. Αν είμαστε ξεκάθαροι, ειλικρινείς και αποφασισμένοι, αν τα πρόσωπα που εκφράσουν το νέο εγχείρημα δεν κουβαλάνε βαρίδια, οι πολίτες θα το εμπιστευτούν. Η ΝΔ του κ. Μητσοτάκη ό,τι ήταν να δώσει, το έδωσε.
»«Από μηχανής Θεός», όπως λέγεται, υπάρχει στην ανασύνθεση της Κεντροαριστεράς;
Υπάρχουν πολλά και αξιόπιστα πρόσωπα που μπορούν να συνθέσουν μια ελκυστική πρόταση διακυβέρνησης από όλες τις γενιές. Δεν υποτιμώ το χάρισμα στην ζωή και την πολιτική, αλλά αυτό πολλές φορές θέλει γόνιμο πολιτικό έδαφος για να αναδειχθεί. Αν η πολιτική μας ζωή εκφυλιστεί σε πασαρέλα, πρωϊνάδικα και ανθρωποφαγία, αν η πολιτική αντιπαράθεση καθοδηγείται και ελέγχεται από το οικονομικό κατεστημένο και φαινόμαστε όλοι «το ίδιο», τότε δεν μας σώζει κανένας «θεός». Η μάχη για την αυτονομία της πολιτικής είναι σπουδαίος ηθικός και ιδεολογικός στόχος αν πιστεύουμε σε έναν σύγχρονο σοσιαλισμό.
