Ο Αλέξης Τσίπρας περιγράφει: Σφύριζα ένα ρεμπέτικο του Τσιτσάνη κατά τις κρίσιμες διαπραγματεύσεις στην Κομισιόν

Σιγοσφυρίζοντας ένα ρεμπέτικο του Τσιτσάνη -όπως διηγείται- πέρασε τις δύσκολες ώρες της διαπραγμάτευσης στην Κομισιόν ο Αλέξης Τσίπρας, ενώ ένιωθε «σαν μελλοθάνατος, που δεν ήξερε πότε θα εκτελεστεί».

Διηγούμενος το πώς έζησε τις σκληρές διαπραγματεύσεις του 2015 -με τη χώρα κυριολεκτικά ένα βήμα πριν από τον γκρεμό-, ο πρώην πρωθυπουργός αποκαλύπτει πως η ένταση και η αγωνία του έβγαιναν στους «ατελείωτους διαδρόμους του κεντρικού κτιρίου της Κομισιόν, του ”Μπερλεμόντ”» σιγοσφυρίζοντας το… «Η καρδιά σου θα γίνει χρυσή», του αείμνηστου Τσιτσάνη.

Τσίπρας: Το σφύριγμα ήταν μια πολύ προσωπική και εσωτερική μορφή αντίστασης, ένα στοιχείο της ταυτότητάς μου

«Αισθανόμουν σαν μελλοθάνατος, που δεν ήξερε πότε θα εκτελεστεί η ποινή του. Λένε συχνά πως οι άνθρωποι αντιδρούν παράξενα όταν βρίσκονται κάτω από πίεση. Άλλοι φωνάζουν, άλλοι θρηνούν, άλλοι κλείνονται στον εαυτό τους. Εγώ, πάλι, έχω τη συνήθεια να σφυρίζω. Κάτι σαν μηχανισμός άμυνας, υποθέτω. Θυμάμαι τότε, με όλη την ένταση, την αγωνία, την κούραση, μου είχε κολλήσει ένας σκοπός που σφύριζα συνέχεια. Όχι κάτι ΕΑΜίτικο ή επαναστατικό, τύπου ”Bella Ciao”, αλλά ένα παλιό ρεμπέτικο του Τσιτσάνη: ”Η καρδιά σου θα γίνει χρυσή”. Το είχε τραγουδήσει η Μαρίκα Νίνου, με τη φωνή της να γλυκαίνει τη μελαγχολία και να την κάνει σχεδόν παρηγορητική.

Δεν ξέρω γιατί κόλλησα με αυτό. Σφύριζα και σιγοτραγουδούσα την πρώτη στροφή που τη θυμόμουν:

Το δρόμο τον κακό που πήρες θα σ’ τον κόψω

και την καρδιά σου τη σκληρή

θα την κάνω ν’ αλλάξει το χρώμα

κι από μαύρη να γίνει χρυσή.

Σφύριζα τον σκοπό καθώς περπατούσα σε αυτούς τους ατελείωτους διαδρόμους του κεντρικού κτιρίου της Κομισιόν, του ”Μπερλεμόντ”, όπως το λένε όλοι εκεί, ή το σιγοτραγουδούσα από μέσα μου στις ατελείωτες και βασανιστικές συνεδριάσεις μιας διαπραγμάτευσης που φαινόταν αδιέξοδη.

Ήταν τρόπος να αναπνεύσω μέσα στην ασφυξία. Και, ίσως, λειτουργούσε μέσα μου ως μια μικρή, διακριτική πρόκληση. Μια μικρή απρόβλεπτη σκανδαλιά. Να δείξω, χωρίς λόγια, χωρίς εντάσεις, πως δεν με τρόμαζαν. Όσο δεινοί κι αν ήταν στο θέατρο του εκβιασμού, εγώ δεν είχα σκοπό να παίξω τον ρόλο που μου είχαν προδιαγράψει. Σκέφτομαι εκ των υστέρων ότι εκείνες τις στιγμές, το σφύριγμα δεν ήταν απλώς μια αυθόρμητη αντίδραση, ήταν μια πολύ προσωπική και εσωτερική μορφή αντίστασης. Ένα στοιχείο της ταυτότητάς μου.

Μια υπενθύμιση, πρώτα σε μένα και ύστερα σε όλους, ότι δεν θα αφήναμε να μας καταπιεί ο φόβος. Ήθελα να γεννηθεί μέσα τους η αμφιβολία: ”Μα αυτός… σφυρίζει; Χαμογελά; Δεν είναι σοβαρός; Δεν αντιλαμβάνεται την κατάσταση;’

Ακολουθεί το τραγούδι με τη φωνή της Μαρίκας Νινού

πηγή: iefimerida.gr