Του Δημήτρη Μαρκόπουλου από την Κυριακάτικη Kontranews
Αιγαίο πέλαγος. Μία θάλασσα που θα έπρεπε να ενώνει τους γειτονικούς λαούς που έχουν την τύχη να βρέχονται από αυτήν, αποτελώντας μία υδάτινη γέφυρα επικοινωνίας, φιλίας και συνεργασίας. Σε ένα ιδανικό γεωπολιτικό περιβάλλον, αυτή ακριβώς θα ήταν η επικρατούσα κατάσταση όσον αφορά τις διμερείς σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Όμως, χρειάζονται δύο για να χορέψουν τανγκό (it takes two to tango) και ασφαλώς όταν ο απέναντι γείτονας έχει μία πολιτική ηγεσία που τόσο σε επίπεδο ρητορικής όσο και πρακτικής καθημερινά πλέον κινείται μεταξύ παροξυσμού και παράνοιας, η οποιαδήποτε σκέψη χορού καθίσταται εκ των πραγμάτων απαγορευτική.
Όμως, όσο δύσκολη συνθήκη και αν είναι για την Ελλάδα η αναγκαστική γειτνίασή της με αυτή την Τουρκία, άλλο τόσο ευνοϊκή συγκυρία αποτελεί για την χώρα το γεγονός ότι το πηδάλιό της χώρας μας βρίσκεται στα χέρια της κατάλληλης κυβέρνησης. Μια κυβέρνηση που αναγνωρίζει την ανάγκη προστασίας των συνόρων, που εξοπλίζει τη χώρα για να ανταποκριθεί στις προκλήσεις, που χτίζει διεθνείς συμμαχίες. Η πρόσφατη ομιλία του Έλληνα πρωθυπουργού στην 77η Σύνοδο της Γ.Σ. του ΟΗΕ θα μπορούσε κάλλιστα να συγκριθεί με αυτήν που είχε εκφωνήσει ο ίδιος στο Κογκρέσο τον περασμένο Μάιο. Με μία ομιλία άρτια μελετημένη και επιδέξια στοιχειοθετημένη, αποδόμησε μία προς μία όλες τις ψηφίδες του παζλ της τουρκικής προπαγάνδας, οριοθετώντας εκ νέου τις κόκκινες γραμμές απέναντι στον γείτονα μας.
Ταυτόχρονα, στράφηκε και στον τουρκικό λαό τείνοντας χείρα φιλίας, δηλώνοντας πως «δεν είμαστε εχθροί σας» και απευθυνόμενος επί της ουσίας στο πλειοψηφικό ρεύμα του τουρκικού ακροατηρίου, που σε ποσοστό άνω του 60% (σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση στην Τουρκία) δεν θεωρεί την Ελλάδα εχθρική χώρα, επιχείρησε να υπονομεύσει την επιθετική ρητορική της τουρκικής ηγεσίας και του αφηγήματος περί «κακών» και «απειλητικών» Ελλήνων. Στον αντίποδα, ένας Ερντογάν σε απόγνωση, που αντιμετωπίζει το φάσμα της κλιμακούμενης διεθνούς απομόνωσής του και όντας σε προφανές πολιτικό vertigo, συνεχίζει ακάθεκτος τις εμπρηστικές δηλώσεις κατά της Ελλάδας. Μιλώντας από το ίδιο βήμα του ΟΗΕ, προσπάθησε, ανεπιτυχώς κατά γενική ομολογία, να παρουσιάσει την Τουρκία ως τον καλό γείτονα και την Ελλάδα ως το κακό παιδί της περιοχής.
Ο έκδηλος εκνευρισμός του Τούρκου προέδρου, δικαιολογείται απόλυτα από το γεγονός ότι ο ίδιος μοιάζει πλέον με χαρτοπαίκτη που τζογάρισε όλη την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας σε μία παρτίδα πόκερ ποντάροντας στα λάθος φύλλα και παίζοντας απερίσκεπτα το παιχνίδι της μπλόφας. Η Τουρκία πλέον αντιμετωπίζεται από όλη τη διεθνή κοινότητα ως ο σεσημασμένος ταραξίας της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, που εργαλειοποιεί τους μετανάστες και απειλεί, στο πλαίσιο της αναθεωρητικής της πολιτικής, την εδαφική ακεραιότητα και την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας.
Μάλιστα, ο Ερντογάν, λίγες ημέρες πριν στήσει το φθηνό του επικοινωνιακό σόου στον ΟΗΕ, είδε τις ΗΠΑ να τερματίζουν το εμπάργκο όπλων προς την Κύπρο, την ώρα μάλιστα που η Τουρκία αδυνατεί να προμηθευτεί ανταλλακτικά για τα μαχητικά της αεροσκάφη, ενώ εικάζω ότι δεν θα ήχησε και πολύ ευχάριστα στα αυτιά του η δήλωση εκπροσώπου του αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών σύμφωνα με την οποία η κυριαρχία και η εδαφική ακεραιότητα όλων των χωρών πρέπει να γίνονται σεβαστές και να προστατεύονται και ότι η κυριαρχία της Ελλάδας στα νησιά δεν αμφισβητείται. Είναι αυτονόητο ότι η Ελλάδα θα εξακολουθήσει να αποδομεί την επιχειρηματολογία της Τουρκίας, βασιζόμενη στο Διεθνές Δίκαιο, ενισχύοντας ταυτόχρονα την αποτρεπτική της ισχύ. Απεναντίας ο Ερντογάν, εκτός από φρεσκάρισμα των γνώσεών του γύρω από την Ιστορία και το Διεθνές Δίκαιο, θα χρειαστεί και ταχύρρυθμα μαθήματα γεωγραφίας για να μην μπερδεύει την Τριπολιτσά με το Πετροβαραντίν…
* Βουλευτής Β’ Πειραιώς με τη ΝΔ
