Όσο στην Αθήνα ο ΣΥΡΙΖΑ εκπαίδευε τον Κασσελάκη να μην λέει «κρατίδιο» ,το κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου, στη Νέα Υόρκη, ο Μητσοτάκης έπιανε πάλι την κουβέντα με τον Ερντογάν. Την είχαν ξεκινήσει στο Βίλνιους, από το σημείο που την άφησαν εκείνο το μεσημέρι του 2022 στο Βόσπορο- που στη συνέχεια στράβωσε. Δεν είναι παράδοξο ότι δεν μάθαμε πολλά στις – περιέργως χωριστές- ανακοινώσεις τους. Παράδοξο είναι ότι η αξιωματική αντιπολίτευση, που οφείλει να παρακολουθεί στενά τα ελληνοτουρκικά, βρίσκεται αλλού.
Οι μισοί συντάσσονται με το σόφισμα «το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη» , που διακρίνεται στο φόντο των χειρισμών Μητσοτάκη. Οι άλλοι μισοί περιμένουν να μάθει ο Κασσελάκης καλά ελληνικά, για να του κάνουν ταχύρρυθμα μαθήματα εξωτερικής πολιτικής. Μόνο που ως τότε ο Μητσοτάκης θα έχει ολοκληρώσει το σχέδιο «είμαι ο νέος Βενιζέλος, δοξάστε με» -για τη «συνεκμετάλλευση» στο Αιγαίο.
Τι ακριβώς επιδιώκει να παραπεμφθεί από κοινού στη Χάρη, δεν είναι ευκρινές. Αλλά είναι χαρακτηριστική η νοοτροπία του: δεν γίνεται να τα πάρεις όλα σε μια διαπραγμάτευση. «Μην είμαστε και πλεονέκτες», που έλεγε ο Χατζηχρήστος στον «Ηλία του 16 ου». Κατά την πρωθυπουργική αντίληψη, είναι λογικό κάτι να πάρουν και οι Τούρκοι . Μόνο που αυτό που ενδέχεται να πάρουν, ανήκει στην Ελλάδα, με βάση τις Συνθήκες.
Εφόσον ο Μητσοτάκης, θεωρεί -ορθώς- ως παραβίαση του διεθνούς Δικαίου να πάρει ο Πούτιν κάτι από όσα διεκδικεί από την Ουκρανία, πώς νοείται να πάρει η Τουρκία κάτι από όσα διεκδικεί από την Ελλάδα; Ξέρουμε τι ακριβώς επιβουλεύεται ο Ερντογάν. Αυτό που δεν ξέρουμε είναι τι ακριβώς συζήτησαν, πάλι. «Όχι θέματα κυριαρχίας», είπε ο Πρωθυπουργός πριν αναχωρήσει. Αυτό δα έλειπε. Όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια, μετά από κάθε συνάντηση κορυφής, οι δυο πλευρές δεν συμπίπτουν στο τι συζήτησαν.
«Μόνο τις ζώνες» λέει η Ελλάδα – συν το μεταναστευτικό αυτή τη φορά. Αλλά οι Τούρκοι υπαινίσσονται ότι η ατζέντα ήταν ευρύτερη. Το βέβαιο είναι ότι δεν συζήτησαν το Κυπριακό- αφού αυτός που είχε λόγο να το θέσει, δεν το έκανε και οφείλει να εξηγήσει γιατί. Ειδικά από τη στιγμή που ο κληρονόμος του «Αττίλα», ζήτησε επισήμως από τα Ηνωμένα Έθνη να του αναγνωρίσουν – ως κράτος- το «κρατίδιο» και ας ξέρει λιγότερα ελληνικά από τον Κασσελάκη. Εν όψει της συνάντησης του Δεκεμβρίου, η κατάσταση ωραιοποιείται εκατέρωθεν. Το έχουμε ξαναδεί το έργο.
Είναι γνωστό πού το πάει Ερντογάν , όταν μιλάει για εξομάλυνση. Για την Ελλάδα, το θέμα είναι αν ο νεότερος Μητσοτάκης ξεκόλλησε από αυτό που λέγε ο Ανδρέας Παπανδρέου για τον παλαιότερο: Δεν θα δώσει απλώς την Ακρόπολη, αλλά θα τη δώσει και μισοτιμής
