Της Αγγελικής Αδαμοπούλου από την Κυριακάτικη Kontranews
Από πολύ νωρίς η κυβέρνηση Μητσοτάκη έδειξε τις προθέσεις της σε σχέση με τον πολύ ευαίσθητο και πολύπαθο χώρο της Δικαιοσύνης. Στη βιτρίνα νομοθετικές φιέστες-πυροτεχνήματα -κυρίως με την προαγωγή ηλεκτρονικών υπηρεσιών- και στο παρασκήνιο βαρύ το χέρι των ωμών αντιθεσμικών παρεμβάσεων.
Δεν μπορεί να ξεχάσει κανείς τις απαράδεκτες μεθοδεύσεις στο θέμα του Ευρωπαίου Εισαγγελέα που μας έφεραν στη ντροπιαστική θέση οι εκλεκτοί της Ελλάδας εισαγγελικοί λειτουργοί να καλούνται για… εξετάσεις επάρκειας. Ούτε, βεβαίως, μπορεί να ξεχάσει κανείς την εξωφρενική απόφαση του κ. Τσιάρα για διοίκηση (κυριολεκτικά) πρωτοδικείου στην Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων δήθεν λόγω πανδημίας, αλλά κατά βάση επειδή το τότε -αλλά και μετέπειτα- προεδρείο της Ένωσης δεν εμφορείται από τα πολιτικά φρονήματα της ηγεσίας του Υπουργείου και εκφράζει δημόσια αιτιολογημένη κριτική.
Έκτοτε, ζήσαμε με τη βούλα της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας ποινική δίωξη εν ενεργεία εισαγγελέως που ερευνούσε ως “εισαγγελέας διαφθοράς” το ελληνικό σκέλος του πολύκροτου παγκοσμίου σκανδάλου Novartis. Πρόκειται για μια υπόθεση η οποία μας διασύρει διεθνώς, σε σημείο που πλέον μας αντιλαμβάνονται ως ομόλογους της Πολωνίας και της Ουγγαρίας, δηλαδή στους ουραγούς του κράτους-δικαίου. Ζήσαμε, επίσης, την γιγάντωση του λεγόμενου “επιτελικού κράτους” Μητσοτάκη, στην οποία ξαφνικά οι δικαστές έγιναν περιττοί στη νομοπαρασκευαστική διαδικασία, αρκούμενοι να βλέπουν τα νομοσχέδια να αναρτώνται στον ιστότοπο της διαβούλευσης, παρότι κανονικά είναι οι κατεξοχήν αρμόδιοι να προσφέρουν στην κατάρτιση νόμων. Εν ολίγοις, εμπάργκο στους δικαστές, και μάλιστα τόσο σκληρό που δεν διαβουλεύονται μαζί τους ούτε για τα νομοσχέδια που τους αφορούν έστω και υπηρεσιακά. Ο κ. Τσιάρας απάντησε το ανήκουστο: “δεν είναι ακριβές ότι αποκλείστηκαν, γιατί είχαν συμμετάσχει στη Νομοπαρασκευαστική του 2018.” Δηλαδή, σε επιτροπή της προηγούμενης κυβέρνησης, 4 χρόνια πριν. Τα συμπεράσματα ανήκουν στον καθένα.
Μαζί με όλα αυτά, ζήσαμε και “περίεργες” καταστάσεις στα δικαστήρια, με χειρισμούς τουλάχιστον ύποπτους και σίγουρα αμφισβητήσιμους, με αφαιρέσεις δικογραφιών από εισαγγελείς, με αλλαγή Προέδρου την ημέρα της έκδοσης απόφασης με κατηγορούμενους πρόσωπα υψηλού ενδιαφέροντος (λόγω δήθεν καθυστέρησης!), αλλά και με διαρκείς νομοθετικούς ακτιβισμούς που αμφισβητούν σταθερά την επάρκεια του δικαστή να αποδώσει ουδέτερα δικαιοσύνη, χωρίς ιδεολογική χειραγώγηση.
Τώρα, προτάσσεται πλέον η ψηφιακή τεχνολογία στα πρότυπα της… Εσθονίας, η οποία “αγνοεί τον τρόπο λειτουργίας και απονομής δικαιοσύνης που ισχύει στο σύνολο των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης”, βάζει ταφόπλακα στον δικηγορικό κλάδο -και ιδίως της επαρχίας, τον οποίο εξοντώνει κυριολεκτικά, και ονειρεύεται μια δικαιοσύνη ως “ιδιωτική υπόθεση για λίγους και προνομιούχους”, ιδίως με τον πολλαπλασιασμό των ειδικών τμημάτων. Σε πάρα πολλά μέρη της Ελλάδας πλέον ο τοπικός Δικαστής θα πάψει να υπάρχει. Ενώ παντού στην Ευρώπη οι υπηρεσίες αποκεντρώνονται και δίνεται μεγάλο βάρος στην περιφερειακή ενδυνάμωση, στην Ελλάδα οι άριστοι του Μαξίμου υδροκεφαλίζουν τα πάντα, με τεράστια συσσώρευση ύλης στα μεγάλα υπέρ-δικαστήρια, αυξημένο κόστος πρόσβασης, και όλους τους παράγοντες της δίκης στο όριο της διάλυσης.
Κόντρα σε κάθε λογική, τα δικαστήρια μετατρέπονται σε επιχειρηματικές μονάδες παραγωγής με αγοραία οικονομικά κριτήρια, πλέον ως πολλές θυγατρικές μιας κεντρικής-μητρικής με επωνυμία “Δικαιοσύνη Α.Ε.”.
Στο σύστημα προαγωγών (πάντα νευραλγικό σημείο της επιδιωκόμενης πολιτικής παρέμβασης στη Δικαιοσύνη) η Κυβέρνηση κατηγορείται από τους δικαστές ότι κάνει “βουτιά” στις τάξεις των Εφετών για να στελεχώσει τον Άρειο Πάγο, και ότι “δίνεται η δυνατότητα μόνιμης παράκαμψης στην επετηρίδα, και έτσι δημιουργείται δικαιολογημένα η εντύπωση για κατά προτίμηση ευνοϊκές προαγωγές προσώπων με πολύ μικρότερη υπηρεσιακή εμπειρία.” Τελικά, η Ένωση καταλήγει ότι το νομοσχέδιο “εμπεριέχει πολλές διατάξεις που συρρικνώνουν την ανεξαρτησία του δικαστή και περιορίζουν το ελεύθερο φρόνημα του.”
Αυτή είναι η σχέση την οποία έχει οικοδομήσει με τη Δικαιοσύνη η Κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αυτή είναι η σχέση την οποία οικοδομεί με όλους τους θεσμούς η Κυβέρνηση Μητσοτάκη. Μια Κυβέρνηση που θέλει ν’ απλώνει τα χέρια της παντού. Μια Κυβέρνηση που πρέπει να φύγει.
*Ανεξάρτητη Βουλευτής Α’ Αθηνών
