Ουδέν διδάχθηκαν
Η «έκρηξη» του «σκανδάλου Κοσκωτά» αποτέλεσε «θείο δώρο» για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, καθώς η όλη του στρατηγική, στηριγμένη στην πόλωση και τη σκανδαλολογία, είχε φτάσει σε αδιέξοδο.
Ετσι πιάστηκε απ’ αυτό, πιστεύοντας ότι του πρόσφερε τη «χρυσή ευκαιρία» να πλήξει καίρια τον «αιώνιο» αντίπαλό του, Ανδρέα Παπανδρέου. Όμως κι εδώ λειτούργησαν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του, όπως ο παρορμητισμός και η ροπή προς την υπερβολή, αν όχι την ακρότητα, που είχαν γίνει αντικείμενο κριτικής ακόμη και από ανθρώπους που τον είχαν στηρίξει, όπως ο εκδότης της εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (προδικτατορικά) Πάνος Κόκκας.
Ετσι, αντί να ακούσει νουνεχείς συμβούλους του (όπως ο κορυφαίος ποινικολόγος και καθηγητής Αλέξανδρος Κατσαντώνης) που τον προέτρεπαν να επικεντρωθεί στις αδιαμφισβήτητες πολιτικές ευθύνες της τότε κυβέρνησης και του τότε πρωθυπουργού και να εστιάσει ποινικά σε άλλη υπόθεση με ομολογημένα αδικήματα, σε υπουργικό επίπεδο, εκείνος προτίμησε να ακούσει τους άφρονες, μάλλον γιατί μ’ αυτούς συντασσόταν, χτυπώντας «γροθιά στο μαχαίρι». Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα ήταν να «κοπεί» ο ίδιος, πληγώνοντας όμως και την παράταξή του.
Δεν έχασε δε μόνο έναν πολύτιμο σύμβουλο, που προαλειφόταν μάλιστα για υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνησή του, αλλά στην πορεία του χρόνου την ίδια την αξιοπιστία του, ακόμη και στο εσωτερικό της παράταξής του. Μόνο κέρδος ήταν μια βραχύβια και «κολοβή» πρωθυπουργία. Α και ο τίτλος του «επίτιμου» προέδρου της ΝΔ, που του απονεμήθηκε, μάλλον με μια δόση «λεπτού σαρκασμού», από τα στελέχη του κόμματός του, που είχαν φροντίσει προηγουμένως να «ροκανίσουν» την εξουσία του, θεωρώντας τον «σώγαμπρο» για την παράταξη που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Ο τελευταίος άλλωστε είχε φροντίσει έγκαιρα, ως απλός «ιδιώτης», να διαμηνύσει πως ήταν αντίθετος στην ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής, το «βρόμικο 89», ιδιαίτερα δε στην παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου. Στον ίδιο άλλωστε αποδόθηκε η φράση, που ουδέποτε διαψεύστηκε (έμμεσα επιβεβαιώθηκε από το στενό του συνεργάτη, πρώην υπουργό Γιάννη Βαρβιτσιώτη) «έναν πρώην πρωθυπουργό δεν τον στέλνεις στη φυλακή, αλλά στο σπίτι του».
Όπως επεξηγήθηκε και από ανθρώπους του περιβάλλοντός του, η ακριβής έννοια της δήλωσης (γιατί αλλιώς θα καθίστατο παρεξηγήσιμη) ήταν πως η κίνηση ποινικής διαδικασία ενός πρώην πρωθυπουργού προϋποθέτει την ύπαρξη πολύ σοβαρών στοιχείων, πολύ πέρα από τις «απλές ενδείξεις», που απαιτεί η ποινική μας νομοθεσία.
Πέραν αυτού όμως έχουμε την εντύπωση πως ο Καραμανλής, παρά την πικρία του για όσα συνέβησαν τον Μάρτιο του 1985, είχε υπόψιν του και την «άψογη» στάση του Ανδρέα Παπανδρέου, κατά την πρώτη φάση της πρωθυπουργίας του.
