Απευθυνόμαστε στον ελληνικό λαό: Τώρα είναι η ώρα ο καθένας να σκεφτεί με ποιον πρέπει να πάει και ποιον να αφήσει.
Ξέρουμε πως πολλοί άνθρωποι αριστεροί, προοδευτικοί για χρόνια μετρούσαν τη μία απογοήτευση μετά την άλλη, καρτερώντας να ζήσουν τη μεγάλη νίκη του λαού που ποτέ δεν έζησαν.
Τη μια ήταν το σοκ της συγκυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, που έφερε ένα ακόμα μνημόνιο, άφησε μαξιλάρια 37 δισ., ματωμένα πλεονάσματα και έδωσε τη δυνατότητα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να εμφανίζονται δικαιωμένοι, να παίρνουν ξανά την αντιλαϊκή σκυτάλη για να φέρουν μνημόνια διαρκείας, όπως αυτό του Ταμείου Ανάκαμψης.
Την άλλη ήταν το δημοψήφισμα που το “όχι” έγινε “ναι” μέσα σε ένα βράδυ…
Την παρ’ άλλη ήταν η πανδημία, με τον Μητσοτάκη να προσπαθεί να επιβάλει γενικό σιωπητήριο και ο ΣΥΡΙΖΑ να σιγοντάρει, λέγοντας “θα λογαριαστούμε μετά”…
Και μετά ήρθε ο λογαριασμός: Ο ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση να ψηφίζει τους νόμους της ΝΔ και ο ίδιος πάλι ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίζει στην Ευρωβουλή ό,τι και η ΝΔ κατά 75%.
Για να φτάσαμε σήμερα το κόμμα που εμπιστεύτηκαν να παίρνει οριστικό διαζύγιο με ό,τι θεωρεί ο καθένας “Αριστερά”.
Το ομολογεί ο αμερικανόφερτος πρόεδρός του, που με το γνωστό θράσος που τον διακρίνει, λέει πως η εναλλακτική στον καπιταλισμό είναι ο καπιταλισμός!
Σήμερα όμως δεν είναι ώρα να μετρήσουμε νέες απογοητεύσεις.
Έχουμε απέναντί μας έναν σκληρό, δύσκολο αντίπαλο, την ΕΕ της πολεμικής προετοιμασίας, την κυβέρνηση της ΝΔ, το βάρβαρο σύστημα της εκμετάλλευσης.
Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουμε πίσω, ανοίγοντας δρόμο να περάσουν!
Τώρα είναι η ώρα να πάρουμε τη θέση μας στους αγώνες, στο κίνημα, με το ΚΚΕ!
Να σταθούμε απέναντί τους και να προχωρήσουμε όλοι μαζί μπροστά!
Όπως κι εμείς κι εσείς δεν βολεύεστε με το άδικο, δεν βολεύεστε με λιγότερο ουρανό.
Και αυτή την ελπίδα, να κερδίσουμε το δίκιο μας, δεν θα αφήσουμε να μας την κλέψει κανένας.
Με το χέρι στην καρδιά, που συνεχίζει να χτυπάει αριστερά, θυμηθείτε: Πότε κάνατε στην άκρη την απογοήτευση; Πότε φτερούγισε κάτι μέσα σας; Πότε σπινθήρισε το βλέμμα σας και νιώσατε ότι η φωτιά, όσο και αν σιγοκαίει, δε πρόκειται να σβήσει;
Ήταν ή δεν ήταν τότε που ο λαός περήφανος, με το ΚΚΕ μπροστά, έσπαγε το σιωπητήριο του Μητσοτάκη στην πανδημία;
Ήταν ή δεν ήταν τότε που ο λαός μας καταδίκαζε τους άδικους πολέμους, τη σφαγή των λαών της Ουκρανίας, αλλά και της Ρωσίας;
Τότε που ακούσατε ξανά το “Λευτεριά στην Παλαιστίνη”;
Ήταν ή δεν ήταν τότε που χιλιάδες νέα παιδιά, τα παιδιά μας, εργαζόμενοι, άνθρωποι του μόχθου, έκαναν τα δάκρυα οργή και υποσχέθηκαν ότι το έγκλημα στα Τέμπη δεν θα ξεχαστεί;
Κι όλες αυτές τις μεγάλες στιγμές τις ζήσαμε μαζί στους δρόμους του αγώνα.
Δείξαμε μαζί ότι ο λαός δεν έχει πει την τελευταία του λέξη.
Χαρήκαμε μαζί όταν βλέπαμε τους λαούς της Ευρώπης να πλημμυρίζουν δρόμους, πλατείες, γέφυρες.