Tης Αγγελικής Αδαμοπούλου από την Κυριακάτικη Kontranews
Την Πέμπτη στην αίθουσα της Ολομέλειας της Βουλής εκτυλίχθηκε μια από τις πιο ντροπιαστικές πράξεις του διαρκούς δράματος με τίτλο «Κυβέρνηση Μητσοτάκη». Προηγουμένως, ο Ουκρανός Πρόεδρος Ζελένσκι είχε επιλέξει κατά την τοποθέτησή του στην εθνική μας αντιπροσωπεία να προβάλλει βίντεο με -φερόμενο ως ομογενή- μέλος του νεοναζιστικού Τάγματος Αζόφ, πράξη την οποία δεν είχε αποτολμήσει σε κανένα από τα κοινοβούλια στα οποία είχε μέχρι τότε απευθυνθεί, και την οποία προφανώς δεν πρόκειται να του επιτρέψουν να επαναλάβει στο εξής. Παρά την έντονη αμηχανία που προκλήθηκε και παρά τις δίκαιες αποχωρήσεις ορισμένων, ο κ. Ζελένσκι ολοκλήρωσε την ομιλία του με την πλειονότητα των Ελλήνων κι Ελληνίδων βουλευτών να τον καταχειροκροτούν όρθιοι.
Εδώ, λοιπόν, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε κάποια ζητήματα:
Πολύ κακώς ο κύριος Ζελένσκι επέλεξε συνειδητά να λερώσει το Κοινοβούλιό μας προτάσσοντας μια νεοναζιστική κορώνα ως συμβολική φωνή του Ουκρανικού λαού. Και ήταν απολύτως συνειδητή η πράξη του γιατί μόλις πριν λίγες ημέρες είχε δηλώσει ευθαρσώς σε Αμερικανό δημοσιογράφο που του επεσήμανε τον ιδεολογικό προσανατολισμό των Ταγμάτων ότι οι Αζοφικοί «είναι αυτοί που είναι». Μεταξύ, λοιπόν, των χιλιάδων Ουκρανών αγωνιστών που θα μπορούσε να διαλέξει, ο πρόεδρος Ζελένσκι προέκρινε έναν θιασώτη του νεοναζισμού. Δεν σεβάστηκε, λοιπόν, ως όφειλε, ούτε τη δημοκρατία μας ούτε την εγκάρδια φιλοξενία του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Επίσης, ο Ουκρανός Πρόεδρος θυμήθηκε τη Φιλική Εταιρεία και το «ελευθερία ή θάνατος» του εθνικοαπελευθερωτικού μας αγώνα, αλλά ξέχασε εντελώς την ανοιχτή πληγή του Αττίλα. Καμία απολύτως νύξη δεν έκανε για τη χυδαία τουρκική εισβολή και κατοχή της Κύπρου, η οποία συγκρινόμενη με την Επανάσταση του ‘21 προσιδιάζει σε κάθε περίπτωση πολύ περισσότερο στην εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία. Βεβαίως, ο κ. Ζελένσκι μπορεί να μην επιθυμεί να διαταράξει τις σχέσεις του με την Τουρκία όταν τον τελευταίο καιρό προμηθεύεται σωρηδόν τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη Bayraktar από τη γείτονα, αλλά αυτό δεν αφορά την Ελλάδα ούτε την Κύπρο. Και μόνο ως έμπρακτη ανταπόδοση της υποδοχής του από τον πολιτικό κόσμο της πατρίδας μας, όφειλε να μνημονεύσει -έστω ακροθιγώς- το κυπριακό.
Τέλος, πρέπει επιτέλους να γίνει αντιληπτό από όλους ότι τα μανιχαϊστικά ψευτοδιλήμματα δεν έχουν καμία θέση σε ώριμες πλουραλιστικές και δημοκρατικές κοινωνίες. Μπορούμε κάλλιστα να στέκουμε στο πλάι του Ουκρανικού λαού που βιώνει τη φρίκη μιας καταδικαστέας εισβολής και ταυτόχρονα να επικρίνουμε μεθοδεύσεις της πολιτικής του ηγεσίας. Μπορούμε κάλλιστα να αντιδρούμε σφοδρά τόσο στις επιλογές του Ρωσικού κράτους όσο και στην σκοταδιστική ακύρωση του ρωσικού πολιτισμού στη Δύση. Μπορούμε κάλλιστα να επιλέγουμε την ειρήνη αντί του πολέμου χωρίς να φοβόμαστε ότι θα μας κρεμάσει την ταμπέλα του ισαποστάκια ο κάθε ανιστόρητος που βάζει στην ίδια πρόταση τον Πούτιν με την Αριστερά. Οφείλουμε να διαχωρίζουμε την επιλεκτική ευαισθησία των πονηρών από την ειλικρινή σύμπλευση με ένα διεθνές αντιπολεμικό κίνημα που δεν κάνει διαλογή θυμάτων με βάση το χρώμα του δέρματος και το θρήσκευμα. Συνένοχους στο φόνο της λογικής και της μνήμης δεν θα μας κάνει κανένας δογματικός του διχασμού.
* Ανεξάρτητη βουλευτής Α’ Αθηνών
