Η περίπτωση του Παναγή Παπαληγούρα είναι από εκείνες που μας θυμίζουν τον ρόλο του απρόβλεπτου, εκείνο το παράξενο παιχνίδι της μοίρας ή την «πανουργία» της ιστορίας, αυτό το τι θα συνέβαινε αν.
Είναι από αυτά τα ερωτήματα που μόνο ως υποθέσεις εργασίας μπορεί κανείς να τα προσεγγίσει, χωρίς να μπορεί να απαντήσει με σιγουριά.
Τι θα γινόταν αν ο προικισμένος εκείνος πολιτικός, ένας από τους πολυμαθέστερους της γενιάς του, ένας πραγματικός διανοούμενος, ήταν παρών στις εξελίξεις, περί τη διαδοχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, τον Μάιο του 1980;
Τι θα συνέβαινε προδικτατορικά αν ο Γεώργιος Καρτάλης που πολλοί έβλεπαν στο πρόσωπό του, τον ιδανικό ηγέτη του Κέντρου, δεν έφευγε ξαφνικά από τη ζωή πριν καν φτάσει στα 50;
Τι θα συνέβαινε στο ΠΑΣΟΚ, στη μάχη της διαδοχής του Ανδρέα Παπανδρέου, αν ο Γιώργος Γεννηματάς, που όλοι έβλεπαν ως τον βέβαιο επόμενο ηγέτη της προοδευτικής παράταξης, δεν προσβάλλονταν από την «κακιά αρρώστια», που τον έθεσε εκτός μάχης;
Ας επανέλθουμε όμως στον πρωταγωνιστή της ιστορίας μας. Ο Παναγής Παπαληγούρας είχε ξεκινήσει την πολιτική του πορεία, από τις αρχές της δεκαετίας του ‘50, στους κόλπους της δεξιάς, που τότε εκφραζόταν από τον «Ελληνικό Συναγερμό», που είχε ιδρύσει ο στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος.
Ο εκ Κορίνθου πολιτικός ακολούθησε από την πρώτη στιγμή τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, στην ανάδειξή του στην πρωθυπουργία και τη δημιουργία της ΕΡΕ, αναλαμβάνοντας καίριες θέσεις σε παραγωγικά υπουργεία.
Το 1958 όμως, μαζί με τον Γεώργιο Ράλλη, αλλά και τον τότε αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Ανδρέα Αποστολίδη, συγκρούστηκε με τον Καραμανλή, εξαιτίας του εκλογικού νόμου, καταγγέλλοντας ταυτόχρονα τον αρχηγό της ΕΡΕ για τον αυταρχικό τρόπο του και στη λειτουργία της κυβέρνησης και έμεινε εκτός Βουλής.
Μετά το 1961 όμως, επανήλθε -όπως και ο Ράλλης- και έκτοτε έμεινε σταθερά στην κεντροδεξιά παράταξη και στο πλευρό του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αλλά και του διαδόχου του, στην ηγεσία της ΕΡΕ, Παναγιώτη Κανελλόπουλου.
Στη βραχύβια κυβέρνηση, των 20 ημερών, που σχημάτισε ο τελευταίος, την τελευταία κοινοβουλευτική κυβέρνηση, πριν την κατάλυση της δημοκρατίας, ενόψει των εκλογών που είχαν προγραμματιστεί για τις 28 Μαΐου 1967, ο Παναγής Παπαληγούρας ανέλαβε το νευραλγικό υπουργείο Εθνικής Άμυνας.
Βαρύνεται για το ότι δε μπόρεσε να αντιληφθεί τις συνωμοτικές κινήσεις, που οδήγησαν στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, ούτε φυσικά να το αποτρέψει, με αποτέλεσμα να συλληφθεί και ο ίδιος από τους μέχρι την προτεραία υφιστάμενους του και να οδηγηθεί κρατούμενος στο Γουδή, μαζί με άλλους υπουργούς και πολιτικά πρόσωπα.
Στάθηκε μέχρι τέλους απέναντι στους δικτάτορες.
