Τουλάχιστον ο Αδωνις Γεωργιάδης, έστω και με κάποια δόση λεπτού σαρκασμού, παραδέχθηκε το κυβερνητικό «στραπάτσο» με το βούλευμα του Δικαστικού Συμβουλίου, του Ειδικού Δικαστηρίου.
Οι υπόλοιποι της «κομπανίας», που ενορχήστρωσαν το αφήγημα περί «σκευωρίας»; Προς το παρόν, περιορίζονται ορισμένοι εξ αυτών, σε διαρροές, προς φιλικούς μιντιακούς διαύλους, όπου εκφράζεται η δυσαρέσκειά τους για το «πρόχειρο» και «ατεκμηρίωτο» σκεπτικό. Προφανώς οι ανώτατοι δικαστές, μέλη του Δικαστικού Συμβουλίου, διέπραξαν το «θανάσιμο αμάρτημα», να μην τους συμβουλευθούν ή και να τους αναθέσουν εν λευκώ τη σύνταξη του βουλεύματος.
Κατά το σκεπτικό που αναδύεται από αυτή την, «δι’ αντιπροσώπων», αντίδραση, καλοί δικαστές είναι μόνο όσοι συμφωνούν με τις απόψεις τους και ανεπαρκείς όλοι οι άλλοι. Λες και είναι ασυνήθεις οι διαφοροποιήσεις στη δικαστική κρίση, επί μιας υποθέσεως, σε διαφορετικά στάδια της διερεύνησης, ακόμη και μεταξύ πρωτοβάθμιου και δευτεροβάθμιου δικαστηρίου.
Πέραν του ότι, στην προκειμένη περίπτωση και η εισαγγελική πρόταση είχε ήδη επιφέρει σημαντικές ρωγμές στο κατηγορητήριο, αποδυναμώνοντας κρίσιμες πτυχές του, με μεταβολή και του νομικού χαρακτηρισμού (από κακούργημα σε πλημμέλημα).
Άλλες όμως αντιδράσεις, από φανατικούς υποστηρικτές του αφηγήματος, το «κάνουν λύσσα», μιλώντας υπαινικτικά ή και ευθέως, για κυβερνητική παρέμβαση.
«Δεν ξέρω, αναφέρεται σχετικά, ποιος επινόησε αυτό το συμψηφιστικό σκεπτικό, αν και έχω μερικές υποψίες». Που πιο κάτω, ο αρθρογράφος προσδιορίζει με σαφήνεια τον «δάχτυλο» που κατά τη γνώμη του παρενέβη.
Διαβάζουμε:
«Αν η κυβέρνηση νόμιζε πως στην ισοπαλία δεν χάνει, χαιρετίσματα. Βγαίνει καθαρά ηττημένη από τη δικαστική εξέλιξη. Αν μάλιστα συνέπραξαν και δικοί της στην ήττα, ακόμη χειρότερα».
Πέρα από την ορθότητα της διαπίστωσης, περί κυβερνητικής ήττας, δεν ξέρουμε αν πρόκειται για «θεωρίες συνωμοσίας» στα τυφλά, για την εξωτερίκευση ενός αισθήματος «προδοσίας» ή για κάτι βαθύτερο. Την έκφραση πίκρας, οργής ή και συγκεκαλυμένης απειλής, από όσους «κίνησαν τα νήματα» και τώρα αισθάνονται «ριγμένοι». Ενδεχομένως αυτούς να εκφράζει το συγκεκριμένο άρθρο.
Σε κάθε περίπτωση, στην κυβέρνηση και ειδικά στο Μέγαρο Μαξίμου, δε μπορούν επί πολύ να «σφυρίζουν αδιάφορα», κάνοντας ότι δεν καταλαβαίνουν.
Τα πυρά, πλέον, είναι και φίλια και αυτά μπορεί να είναι και τα «θανατηφόρα». Ξέρουν τι πρέπει να πράξουν.
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
