Σε μια στιγμή
Μα είναι αρκετό ένα δυστύχημα, έστω με τις διαστάσεις εθνικής τραγωδίας, όπως αυτό των Τεμπών, για να ανατραπούν άρδην -ή να απειλείται σοβαρά η ανατροπή τους- σταθερές του πολιτικού συστήματος και των εκλογικών συσχετισμών, όπως καταγράφονται, περίπου τα έξι τελευταία χρόνια;
Δικαιολογημένη η απορία για όσους έμεναν στην προφάνεια, προβάλλοντας ως «τοτέμ» την πρόθεση ψήφου και χωρίς να συνυπολογίζονται τα όποια στοιχεία αμφισβήτησης, της αξιοπιστίας των μετρήσεων.
Γιατί κάτω από την «κρούστα», ακόμη και σ’ αυτές τις μετρήσεις, με τα όποια ερωτηματικά εγείρουν, διαπίστωνε κανείς, στα λεγόμενα ποιοτικά ευρήματα, αξιοσημείωτες «ρωγμές», ευδιάκριτες για όσους διέθεταν «ευαίσθητες κεραίες» και μια κατασταλαγμένη βιωματική εμπειρία.
Από τη δεύτερη φάση της πανδημίας, μέχρι τις επιπτώσεις του πολέμου στην Ουκρανία, την ακρίβεια που εξελίχθηκε σε αισχροκέρδεια, ξεθώριαζε το κυβερνητικό αφήγημα του «βιονικού επιτελικού κράτους» και της αποτελεσματικής διαχείρισης. Το σκάνδαλο των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων, με κύριο «συστατικό» του, την ανενδοίαστη προσπάθεια συγκάλυψης, δημιούργησε ένα βαθύτατο, ανεπούλωτο «τραύμα», σε όσους είχαν καλοπροαίρετα πιστέψει σε μια άλλου τύπου διακυβέρνηση, όχι μόνο βαθιά μεταρρυθμιστική, αλλά και στοχοπροσηλωμένη στις αρχές του κράτους δικαίου.
Ηταν ίσως η κρίσιμη καμπή, αυτή που άγγιζε το «όριο θραύσης», προκαλώντας διάρρηξη της σχέσης εμπιστοσύνης, με το τμήμα εκείνο του ακροατηρίου, που περιγράψαμε στην προηγούμενη παράγραφο.
Από καιρό, άλλωστε, επισημαίναμε από τούτη τη στήλη, όπως και άλλοι σχολιαστές, ακόμη και από τον ευρύτερο κεντροδεξιό χώρο, το βουβό κύμα κοινωνικής αντίδρασης, που έμοιαζε με μια «χύτρα ταχύτητας», όπου θα αρκούσε μια… σταγόνα νερό, για ν’ ανοίξει το καπάκι. Σε ανύποπτο χρόνο άλλωστε είχαμε μιλήσει για το ενδεχόμενο επανάληψης ενός εκλογικού Μαΐου 2012. Τώρα σχεδόν προεξοφλείται απ’ όλους, με πρώτους τους κυβερνώντες.
Η τραγωδία της 28ης Φεβρουαρίου προς 1η Μαρτίου 2023 ήταν βέβαια κάτι πολύ παραπάνω από μια… σταγόνα ποτήρι. Ηταν τόσο βαρύ που καμιά δημοσκοπική αλχημεία δε μπορούσε να κρύψει, καμιά «επικοινωνιακή καταιγίδα» δε μπορούσε να… κρύψει κάτω από το χαλί.
Ετσι εξηγείται αυτό που, ο πάντα καίριος Μανόλης Κοττάκης, υπογράμμισε. Ότι, σε μια στιγμή, άνοιξαν όλα τα αποστήματα. Μαζί με τα «αποκαλυπτήρια» της κυβερνητικής γύμνιας, η κατάπτωση θεσμικών πυλώνων, όπως η δικαιοσύνης, η ακύρωση του δημοσιογραφικού ελέγχου κ.λπ.
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
