Είναι αλήθεια πως αυτή η υψηλή δημοφιλία του Γιώργου Γεννηματά, η ευρύτερη αποδοχή του, αλλά και τα ερείσματα που είχε αναπτύξει, δεν πέρασαν απαρατήρητα στο τότε Μέγαρο Μαξίμου, στη δεκαετία του ‘80.
Οι συχνές μετακινήσεις του δημοφιλούς στελέχους, στους τακτικούς κυβερνητικούς ανασχηματισμούς εκείνης της περιόδου, δεν εντάσσονταν μόνο στη γενικότερη πρακτική του τότε πρωθυπουργού, αλλά εμφανώς αποσκοπούσε στο διαρκές «κόντεμά» του.
Οι ανασφάλειες στα υψηλά ηγετικά κλιμάκια είναι κάτι το συνηθισμένο, ακόμη και για ηγέτες του αναστήματος του Ανδρέα Παπανδρέου. Ειδικά για τον τελευταίο, η επώδυνη εμπειρία της αποστασίας, το 1965, άφησε βαθιά κατάλοιπα, που εκδηλώνονταν με ένα διαρκές αίσθημα δυσπιστίας και καχυποψίας. Ούτε ο τότε πρόεδρος της Βουλής Γιάννης Αλευράς, είχε ξεφύγει απ’ αυτή την καχυποψία.
Τίποτα όμως και κανένας δε μπορούσε να θέσει υπό αμφισβήτηση, την απόλυτη κυριαρχία του ιστορικού ηγέτη στο ΠΑΣΟΚ, πέρα από την ηγεμονική του παρουσία, στην πολιτική σκηνή.
Το κομβικό σημείο που άρχισε να αλλάζει τα δεδομένα «απελευθερώνοντας» κρυμμένες φιλοδοξίες και υπολανθάνουσες τάσεις ή ρεύματα, ήταν η αποκάλυψη για το πρόβλημα υγείας, που αντιμετώπιζε ο τότε πρωθυπουργός, στα τέλη Αυγούστου του 1988.
Η εσπευσμένη αναχώρησή του για το Λονδίνο, για περαιτέρω εξετάσεις και θεραπεία, επέτεινε την ανησυχία και την αίσθηση ότι επρόκειτο για κάτι πιο σοβαρό, απ’ αυτό που επιχειρήθηκε να εμφανιστεί.
Την πραγματική κατάσταση όμως, γνώριζαν μόνο κάποια πρωτοκλασάτα στελέχη, σε επίπεδο Εκτελεστικού Γραφείου, που είχαν λάβει γραπτή ενημέρωση, υπό τον όρο της εχεμύθειας, από τους θεράποντες γιατρούς.
Η βαρύτητα του προβλήματος, κυρίως δε η λίαν δυσμενής πρόγνωση, έφεραν τους γνωρίζοντες ενώπιον ενός ενδεχομένου, που μέχρι τότε δεν είχε καν περάσει από το μυαλό τους.
Το ενδεχόμενο δηλαδή να τεθεί εξ ανάγκης ζήτημα διαδοχής του Ανδρέα Παπανδρέου. Πέραν από την εκλογή νέου προέδρου στο Κίνημα, θα έπρεπε -και μάλιστα να προηγηθεί- η εκλογή νέου πρωθυπουργού από την τότε κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Κατά κάποιο τρόπο, επρόκειτο για μια προσομοίωση αυτού που ζήσαμε οκτώ χρόνια μετά, στο πρώτο εξάμηνο του 1996.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, όπως ξέρουμε, διέψευσε και τις ιατρικές προβλέψεις και επέστρεψε στην πολιτική σκηνή. Όμως «η σφαίρα είχε φύγει απ’ τη θαλάμη», η διαπίστωση δε ότι η κατάσταση της υγείας του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ παρέμενε εύθραυστη, συντηρούσε ανοιχτό το ζήτημα της διαδοχής.
Εχουμε σε προηγούμενο κείμενο αναφερθεί διεξοδικά στη σύγκρουση στο «Πεντελικό» με φόντο την εκλογή του πρώτου γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής, οπότε παρέλκει η όποια επανάληψη.
Τότε άλλωστε υπήρξε μια ευκαιριακή σύμπλευση ετερόκλητων ομάδων και προσώπων, χωρίς συνέχεια.
