Πέρα από όσα ήδη γνωρίζουμε και αναπτύξαμε, σχετικά με το περιεχόμενο της συμφωνίας Γεωργίου Παπανδρέου και Παναγιώτη Κανελλόπουλου, με «τριτεγγυητή» τον τότε βασιλιά Κωνσταντίνο, για τη συγκρότηση μεταβατικής κυβέρνησης κοινής αποδοχής, με μόνο σκοπό τη διενέργεια εκλογών, το Μνημόνιο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, περιείχε και έναν «μυστικό» όρο.
Το «μεγάλο μυστικό» κατά την εφημερίδα και τον εκδότη της Πάνο Κόκκα, αφορούσε στη δέσμευση των επικεφαλής των δύο μεγάλων αστικών κομμάτων, για κυβερνητική συνεργασία μεταξύ τους, μετά τις εκλογές, που είχαν προσδιοριστεί για τις 28 Μαΐου 1967, σε περίπτωση που δεν προέκυπτε αυτοδυναμία και υπήρχε ο κίνδυνος εξάρτησης, της όποιας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, από τις ψήφους της ΕΔΑ.
Σύμφωνα δε με τον ή τους συντάκτες του δημοσιεύματος, η υιοθέτηση και από τους δύο ενός συστήματος απλής αναλογικής, επιβεβαίωνε τη γνησιότητα του «συμφώνου». Βέβαια το γεγονός ότι η συγκεκριμένη εφημερίδα και ο εκδότης της συνδέονταν στενά με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και στήριζαν τις κυβερνήσεις των αποστατών, επιβάλει μια επιφύλαξη, τουλάχιστον ως προς τα κίνητρα.
Του δημοσιεύματος άλλωστε, που προκάλεσε σάλο, όπως ήταν φυσικό, ακολούθησε η κατάθεση μηνύσεων, από εμπλεκόμενα πρόσωπα, πέραν των δύο αρχηγών και η δίκη ξεκίνησε λίγες μέρες πριν το πραξικόπημα και δεν ολοκληρώθηκε, ακριβώς εξαιτίας της επιβολής της χούντας.
Ετσι δε μάθαμε ποτέ αν υπήρχε και αυτό το σκέλος της συμφωνίας, που ίσως ανέτρεπε ή εξηγούσε πολλά, αφού και οι εκλογές ματαιώθηκαν. Το βέβαιο είναι πως τίποτα, καμιά κίνηση κατευνασμού, δεν επρόκειτο να αποτρέψει τους συνταγματάρχες, από την εκδήλωση των συνωμοτικών τους σχεδίων. Απόδειξη ότι το πραξικόπημα εκδηλώθηκε, ενώ τη διακυβέρνηση είχε αναλάβει -με αμετάβλητο σκοπό τη διενέργεια εκλογών- ο ίδιος ο Παναγιώτη Κανελλόπουλος, με τη σύνθεσή της να αποτελείται αποκλειστικά από τα πρωτοκλασάτα στελέχη της ΕΡΕ.
Το βέβαιο είναι πως η αποκάλυψη της μυστικής συνεννόησης, μετά την ανακοίνωση του αρχηγού της ΕΡΕ, για απόσυρση της στήριξης στην κυβέρνηση των αποστατών, υπό τον Στέφανο Στεφανόπουλο, προκάλεσε κραδασμούς και στα δύο κόμματα.
Κι αν στην ΕΡΕ, όπου, έτσι κι αλλιώς η αρχηγία του Παναγιώτη Κανελλόπουλου αμφισβητούνταν, αν δεν υπονομεύονταν, από τα πιστά στον ιδρυτή της παράταξης στελέχη (βλέπε και μαρτυρία του ναυάρχου Σπανίδη, στενού συνεργάτη του τότε προέδρου της ΕΡΕ), οι κραδασμοί παρά ταύτα απορροφήθηκαν, στην Ενωση Κέντρου, που εξακολουθούσε να είναι το πρώτο σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμμα, ξέσπασε θύελλα, στο επίκεντρο της οποίας βρέθηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Που είχε καταφέρει, στη βραχύβια μέχρι τότε πολιτική του πορεία, να αποτελέσει πόλο συσπείρωσης του πιο προοδευτικού τμήματος, της Ενωσης Κέντρου.
