Το πιο σημαντικό πολιτικό εγχείρημα που προέκυψε από αυτές τις διεργασίες σε αυτό που αποκαλέσαμε «ενδιάμεσο χώρο», ήταν αυτό του ΚΟΔΗΣΟ.
Κόμματος που φιλοδοξούσε να εκφράσει τις ιδέες του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, όπως υποδήλωνε και ο πλήρης τίτλος του. Υποτίθεται ότι, σε αντίστιξη προς τον «τριτοκοσμισμό» του ΠΑΣΟΚ και του ιδρυτή του, το ΚΟΔΗΣΟ φιλοδοξούσε να αποτελέσει την αυθεντική έκφραση του ρεύματος αυτού, κατά τα τότε δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα.
Παρ’ ότι, στο πλαίσιο αυτό, διακήρυσσε την αντίθεσή του στο προσωποκεντρικό και αρχηγοκεντρικό μοντέλο κομματικής οργάνωσης, στην πράξη αποτέλεσε ένα προσωπικό δημιούργημα του ιδρυτή του, του Γιάγκου Πεσμαζόγλου.
Εκ των πραγμάτων η προσωπικότητα, οι αρχές και ιδέες του τελευταίου προσδιόρισαν και τη μορφή του κομματικού σχηματισμού που, στην ουσία, αυτός δημιούργησε. Εν προκειμένω, οι συντηρητικές καταβολές του, καθώς προδικτατορικά, ως υποδιοικητής της Τράπεζας Ελλάδας, υπό τον «ισόβιο» Ξενοφώντα Ζολώτα, συνδέθηκε με τις κυβερνήσεις της ΕΡΕ και τον «πρωθυπουργό της οκταετίας» Κωνσταντίνο Καραμανλή. Είχε μάλιστα διοριστεί επικεφαλής της διαπραγματευτικής ομάδας, για την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, που από τότε αποτελούσε θεμελιώδη στόχο της πολιτικής του Σερραίου πολιτικού.
Με την επιβολή της δικτατορίας οδηγήθηκε στην έξοδο και με κάθε τρόπο αντιστάθηκε στη χούντα, πληρώνοντας βαρύ κόστος.
Μέσα από την αντιδικτατορική δράση, ήρθε σε επαφή με πιο προωθημένα ρεύματα, που τον έστρεψαν προς τις ιδέες του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Όπως έχουμε ήδη δει, ανέλαβε υπουργός Οικονομικών στην «κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας», ενώ στις πρώτες μεταδικτατορικές βουλευτικές εκλογές, στις 17 Νοεμβρίου 1974 εξελέγη βουλευτής, με το σχήμα «Ενωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις». Στη συγκρότηση του εν λόγω σχήματος άλλωστε έλαβε ενεργό μέρος, όπως έχει αναλυθεί.
Η πλήρης και κατηγορηματική αντίθεσή του προς το ΠΑΣΟΚ, πάντως, υποδήλωνε μάλλον τα όρια των ιδεολογικών του επιλογών, που τον κατέτασσαν στην πιο συντηρητική, κατ’ άλλους δεξιόστροφη εκδοχή της δυτικοευρωπαϊκής ή, ακριβέστερα, βορειοευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.
Όπως και τους συνοδοιπόρους του σ’ αυτό το εγχείρημα. Δεν είναι τυχαίο ότι από το σχήμα των Νέων Δυνάμεων, τα μόνα εκ των προβεβλημένων στελεχών που τον ακολούθησαν ήταν η Βιργινία Τσουδερού και ο Χαράλαμπος Πρωτοπαπάς. Η πρώτη, προερχόμενη από τη γνωστή πολιτική οικογένεια, βαθιά δημοκρατική, αλλά με συντηρητικό υπόστρωμα, ενώ ο δεύτερος, είχε πρωτοστατήσει, προδικτατορικά, στην προσπάθεια δημιουργίας ενός σοσιαλιστικού κόμματος, πλάι σε μορφές όπως ο Αλέξανδρος Σβώλος και ο Στρατής Σωμερίτης.
Στις συνθήκες της μετεμφυλιακής Ελλάδας όμως κάτι τέτοιο ήταν εξαιρετικά δύσκολο, έως αδύνατο. Κάτι που προκάλεσε απογοήτευση στους «πιονέρους» του χώρου, στρέφοντας τους σε περισσότερο ρεαλιστικές λύσεις.
