Δεν έκρυβε τη δυσφορία του ο Κυριάκος Μητσοτάκης για τη στάση του Νίκου Ανδρουλάκη.
Του το κρατάει, ως φαίνεται, «μανιάτικο», από την προηγούμενη προεκλογική περίοδο, όταν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αρνούνταν την «εν λευκώ» στήριξη, στον άνθρωπο που τον παρακολουθούσε, μέσω της ΕΥΠ.
Αυτό που τώρα τον ενοχλεί, καθώς τα όσα αποτελούσαν επίδικα της προηγούμενης προεκλογικής περιόδου, έχουν πλέον «φύγει απ’ το τραπέζι» είναι η απάντηση που δίνει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, σε ένα πλέον παντελώς θεωρητικό ενδεχόμενο, μια απλή «υπόθεση εργασίας».
Ότι δηλαδή ακόμη και σε αυτό το παντελώς απίθανο ενδεχόμενο, που η ΝΔ δεν εξασφαλίσει αυτοδύναμη πλειοψηφία, ο κος. Μητσοτάκης θα μπορούσε να αναζητήσει συμμάχους προς τα δεξιά του.
Εξανέστησαν οι «φρουροί του Μοσχάτου», υπενθυμίζοντας στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, το προηγούμενο του 2012, όταν η χώρα μας βρισκόταν σε μνημόνια. Πιάσ’ τ’ αβγό και κούρεφτο.
Τι θέλουν να μας πουν οι «ποιητές»; Ότι ο πρόεδρος της ΝΔ έχει κάποιου είδους «αλλεργία» με τα άκρα, προς τα δεξιά του κόμματός του, ότι ισχύει ως προς αυτά, η κατηγορηματική απόφανση του Κώστα Καραμανλή;
Όχι βέβαια. Είναι ο κος. Μητσοτάκης που, ως πρόεδρος της ΝΔ, συνέχισε και επεξέτεινε τα σχετικά «ανοίγματα» του Αντώνη Σαμαρά. Που «εκχώρησε» βασικά υπουργεία στα τρία στελέχη, που προέρχονται από τον ΛΑΟΣ, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό.
Είναι εκείνος που, όταν αισθάνθηκε να «ζορίζουν» τα πράγματα, δε δίστασε να κάνει «κολεγιά» με τον ίδιο τον ιδρυτή του ΛΑΟΣ, τον Γιώργο Καρατζαφέρη. Μπορεί ο τελευταίος, να μη συμμετέχει στα ψηφοδέλτια, όμως συμπράττει ενεργά στην προεκλογική μάχη της κεντροδεξιάς παράταξης, εκθειάζοντας όπου σταθεί και όπου βρεθεί τον κο. Μητσοτάκη, εξαίροντας ακόμη και το… φιλανθρωπικό του έργο, που φροντίζει πάντως, ο πρώην πρωθυπουργός, να κρατάει κρυφό.
Δεν είδαμε επίσης να ενοχλείται η νυν ηγετική ομάδα της ΝΔ, από τη στήριξη του Φαήλου Κρανιδιώτη, ούτε να «ανατριχιάζει» με τη δήλωση του υποψηφίου της και πρώην αντιπροέδρου, ότι ο «αχυράνθρωπος» του Ηλία Κασιδιάρη, είναι ένας… βαθιά δημοκρατικός άνθρωπος.
Ο κόσμος βοά άλλωστε για τις μεθοδεύσεις του μέχρι πρότινος κυβερνητικού κόμματος, σε σχέση με τα σχήματα που έχουν διαμορφωθεί στα δεξιά της, ώστε οι διεργασίες που συντελούνται σε αυτά να εξυπηρετούν τους δικούς της πολιτικοεκλογικούς στόχους.
Οργιάζει η φιλολογία, ακόμη και για «παρένθετους» σχηματισμούς της… μιας χρήσης, με μοναδικό γνώμονα τον αποκλεισμό των πιο ενοχλητικών.
Τι ακριβώς ενοχλεί άραγε, από όσα λέει το ΠΑΣΟΚ, αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης; Ότι δεν στρουθοκαμηλίζουν, όπως κάποιοι υποστηρικτές του κου. Μητσοτάκη, που, στην καλύτερη περίπτωση, δε… μπορούν να δουν πέρα απ’ τη μύτη τους;
Όταν μάλιστα έχουμε την κυνική παραδοχή, ότι ο κος. Μητσοτάκης, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, συντάχθηκε με τους «μακεδονομάχους» του κόμματός του, αλλά και τις «χρυσαυγίτικες» κραυγές και εκδηλώσεις των διάφορων «σαρισοφόρων», προκειμένου να πλήξει την τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, για τη «Συμφωνία των Πρεσπών».
Με τέτοια «προϊστορία», γιατί τους κακοφαίνεται, όταν υποστηρίζεται πως αν παραστεί ανάγκη, ο κος. Μητσοτάκης δε θα έχει κανένα πρόβλημα, να ζητήσει στήριξη από τα δεξιά του;
