Τις ώρες που περισσεύει ο θρήνος, που οι συγκλονιστικές μαρτυρίες διασωθέντων και συγγενών «λυγίζουν» και τον πιο ψύχραιμο, που το «πένθος» συνέχει κάθε άνθρωπο με ψυχή και συναίσθημα, κάποιοι κινούνται σε άλλο μήκος κύματος.
Το «σήμα» εκπέμπεται από το «επιτελικό κράτος» του Μαξίμου, που πίσω από τις φραστικές διακηρύξεις, στεγνές και απρόσωπες ούτως ή άλλως, η μόνη τους έγνοια, όπως διαμεσολαβείται από τους γνωστούς «ακολούθους» είναι η επικοινωνιακή διαχείριση, ενόψει και των επερχόμενων εκλογών.
Αυτό που τους νοιάζει, σύμφωνα με τις έντεχνες διαρροές, είναι η αποτύπωση της τραγωδίας στις δημοσκοπήσεις. Προεξοφλούν μάλιστα ότι δε θα έχει επίπτωση στην «εικόνα υπεροχής» του κυβερνώντος κόμματος. Καλό θα είναι να μεταφέρουν την «αισιόδοξη εκτίμηση» και στους συγγενείς των θυμάτων. Θα είναι μια μεγάλη παρηγοριά, στο βαρύ πένθος τους. Ισως και μια δικαίωση…
Εχοντας πάρει το μήνυμα, οι «πραίτορες» άρχισαν, μετά το αρχικό μούδιασμα, να… ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους. Γνώριμη βέβαια και μάλλον προβλέψιμη η συμπεριφορά τους. Η προσπάθεια συμψηφισμού, η «μεταφυσική» αναφορά σε διαχρονικές ευθύνες και παθογένειες, που μπορεί να φτάσει μέχρι την Τουρκοκρατία, μετριασμός και διάχυση της κυβερνητικής ευθύνης.
Αν στο σκάνδαλο των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων, αυτή η τακτική ήταν βαθύτατα ενοχλητική, ως προσβολή στις αρχές του κράτους δικαίου, τούτη την ώρα του «συλλογικού πένθους» και της εθνικής οδύνης, αγγίζει τα όρια της ψυχικής διαστροφής.
Τι είδους άνθρωπος είναι κάποιος, που βάζει ακόμη και αυτή την τραγωδία, στον προκρούστη μικροκομματικών συμφερόντων και υπολογισμών; Που ενοχλείται ακόμη και από τις συγκεντρώσεις, μιας σιωπηλής διαμαρτυρίας;
Ποιες «μαύρες τρύπες» βαραίνουν την ψυχή τους, ώστε να μένουν προκλητικά αδιάφοροι στις εικόνες και περιγραφές από τον «τόπο του μαρτυρίου»;
Μέχρι και τις ευθύνες της τρόικα και τις συνέπειες των μνημονίων, που ανάγλυφα αναδεικνύονται από τη συζήτηση που διεξάγεται αυτές τις μέρες, προσπαθούν να αποκρύψουν. Λες και η ιδιωτικοποίηση, έτσι όπως έγινε τέλος πάντων, στους σιδηροδρόμους, υπήρξε ελεύθερη επιλογή από τις ελληνικές κυβερνήσεις και δεν επιβλήθηκε από τους δανειστές-εταίρους μας.
Σε λίγο θα… ζητάνε και τα ρέστα, από τους συγγενείς των νεκρών, γιατί… ταράζουν τον ύπνο τους. Πόσο πάτο έχει πια αυτό το βαρέλι;
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
