Η διάλυση του πολιτικού Κέντρου, με την προδικτατορική του μορφή, μετά το καταστροφικό αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών του Νοεμβρίου 1977, «άνοιξε την όρεξη» και στη ΝΔ.
Που επιχείρησε, δια του ιδρυτή της, το δικό της άνοιγμα προς τις δυνάμεις του εκπεσόντος Κέντρου. Για την ακρίβεια, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επιχείρησε τη δική του αμφίπλευρη διεύρυνση, για λογαριασμό της κεντροδεξιάς παράταξης.
Προς το κέντρο, αλλά και δεξιότερα, σε μια προσπάθεια απορρόφησης και ενσωμάτωσης, ειδικά της «Εθνικής Παράταξης», της οποίας η εκλογική επίδοση, τον Νοέμβριο του 1977, κοντά στο 7%, είχε προκαλέσει σοκ, κυρίως στην τότε πλειοψηφία.
Η προσπάθεια αυτή, για να λέμε την αλήθεια, ενείχε και ένα στοιχείο πολιτικής ιδιοτέλειας, καθώς συσχετιζόταν με την εμφανή σε όλους πρόθεση του γενάρχη της σύγχρονης κεντροδεξιάς, να εξασφαλίσει την Προεδρική πλειοψηφία, των 180 εδρών, για να μετακινηθεί στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα.
Μετά την αποχώρηση του ιδρυτή της, ωστόσο, η ΝΔ εστίασε περισσότερο στην ενοποίηση όλης της δεξιάς, παρά στο άνοιγμα προς το κέντρο. Επιλογή που αποτυπώθηκε στα ψηφοδέλτια, των εκλογών του Οκτωβρίου 1981, αλλά και στο «δεξιότερα Κουροπάτκιν», που ακολούθησε ο νέος πρόεδρος του κόμματος, Ευάγγελος Αβέρωφ, που διαδέχθηκε τον Γεώργιο Ράλλη, μετά την εκλογική ήττα.
Η ανασυγκρότηση της οργανωτικής δομής του κόμματος, η ανάκτηση της χαμένης αυτοπεποίθησης και η στρατηγική της οξύτητας και πόλωσης έναντι του ΠΑΣΟΚ, οδήγησαν εκ των πραγμάτων, στην επικράτηση του «συνδρόμου του σκαντζόχοιρου».
Είναι ενδεικτικό ότι, στο ψηφοδέλτιο του κόμματος, στις ευρωεκλογές της 17ης Ιουνίου 1984, σε αντίθεση με εκείνο του ΠΑΣΟΚ και τα ανοίγματα που εξέπεμπε (βλέπε το χθεσινό μας φύλλο) επικράτησε η λογική της κομματικής συσπείρωσης, με τον ίδιο τον πρόεδρο του κόμματος και τον εκ των συνυποψηφίων του Γιάννη Μπούτο, να καταλαμβάνουν τις δύο πρώτες θέσεις.
Η στρατηγική αυτή ηττήθηκε στις ευρωεκλογές, επιτάσσοντας αλλαγή πορείας ή, έστω, κάποιες διορθωτικές κινήσεις. Ετσι στις βουλευτικές εκλογές, ένα χρόνο αργότερα, με τη νέα ηγεσία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, παρ’ ότι η στρατηγική της οξείας πόλωσης παρέμεινε αναλλοίωτη, στα ψηφοδέλτια του κόμματος έπνευσε αρκετός κεντρώος «άνεμος».
Η ευχέρεια που παρείχε στον πρόεδρο του κόμματος, η διεξαγωγή των εκλογών με λίστα, επέτρεψε τη συμπερίληψη πολλών υποψηφίων, σε εκπλήρωση κεντρικής συμφωνίας που έγινε με το ΚΟΔΗΣΟ, το κόμμα που είχε δημιουργήσει ο Γιάγκος Πεσμαζόγλου, μαζί με άλλα στελέχη, που αποχώρησαν από την ΕΔΗΚ του Μαύρου.
Ετσι, εκτός του ίδιου του Πεσμαζόγλου, που επανερχόταν μετά από οκτώ χρόνια στη Βουλή, εκλέχθηκαν βουλευτές, με τη σημαία της ΝΔ και άλλοι παράγοντες του χώρου.
