Η Οδησσός πράγματι, υπήρξε το κέντρο της προεπαναστικής δραστηριότητας και ζύμωσης, για την εθνεγερσία, ως «έδρα» της Φιλικής Εταιρείας. Επ’ αυτού, είχε δίκιο ο πρωθυπουργός, κατά τη χθεσινή πρωτομιλία του στη Βουλή. Μόνο που η Οδησσός τότε αποτελούσε έδαφος της τσαρικής Ρωσίας.
Σε κάθε περίπτωση, η συμβολή της Ρωσίας, υπό τον τσάρο, στην αίσια έκβαση της εθνικής εξέγερσης, υπογραμμίζεται από τη συμμετοχή της, μαζί με την Αγγλία και τη Γαλλία, στη ναυμαχία του Ναυαρίνου, που σηματοδότησε την αναγνώριση της Ελλάδας ως κρατικής οντότητας, έστω και σε πολύ πιο περιορισμένα σύνορα.
Στην ανεξάρτητη πλέον Ελλάδα, των περιορισμένων ορίων, η ρωσική επιρροή υπογραμμίστηκε από την ύπαρξη του λεγόμενου «ρωσικού» κόμματος, κατ’ αντιδιαστολή του «αγγλικού» και «γαλλικού», με κυρίαρχη προσωπικότητα τον Ανδρέα Μεταξά. Εκτοτε η ρωσική παρουσία υποχώρησε, με αντίστοιχη αύξηση της αγγλικής, γαλλικής και, από ένα σημείο και πέρα, γερμανικής επιρροής, μέσω της Αυλής.
Η τσαρική Ρωσία, πάντως, είχε ενεργό συμμετοχή στην επίλυση του λεγόμενου Ανατολικού ζητήματος, δηλαδή της διαρρύθμισης της τύχης και των εδαφικών κτήσεων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που, ήδη, από τον 19ο αιώνα, εμφάνιζε σημάδια παρακμής και προϊούσας αποσύνθεσης.
Μετά την επικράτηση των μπολσεβίκων, με την Οκτωβριανή επανάσταση του Οκτωβρίου 1917, η σχέση της χώρας μας με την «αρκούδα» δοκιμάστηκε και μάλιστα σκληρά. Αιτία, ένα περιστατικό που συνειρμικά ήλθε στο νου, εξ αιτίας των τραγικών γεγονότων στην Ουκρανία.
Η Ελλάδα, με απόφαση του Ελευθερίου Βενιζέλου, ως πρωθυπουργού, να συμμετάσχει η Ελλάδα, με στρατιωτική μονάδα, ενσώματα, σε μία διεθνή εκστρατεία των λεγόμενων καπιταλιστικών κρατών, εναντίον του νεαρού σοβιετικού κράτους. Τούτο συνέβη το 1919 και δεν κόστισε μόνο με σοβαρές ανθρώπινες απώλειες. Τις καταστρεπτικές, σε εθνική κλίμακα, επιπτώσεις τις είδαμε δύο χρόνια, όταν η μπολσεβίκικη Ρωσία, βοήθησε τον Κεμάλ, υπογράφοντας και σχετικό σύμφωνο, να προκαλέσει τη μεγάλη εθνική καταστροφή στη Μικρά Ασία, στα τέλη του Αυγούστου 1922.
Η Σοβιετική Ενωση πλέον, επανήλθε στα ελληνικά πράγματα, στη λαίλαπα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ακριβέστερα στη μεγαλειώδη Εθνική Αντίσταση, στην περίοδο της κατοχής.
Ο πρωταγωνιστικός ρόλος του ΚΚΕ, σε εκείνη την αντιστασιακή εποποιΐα, αλλά και της Σοβιετικής Ενωσης, στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας», έφερε ξανά τις ελληνοσοβιετικές σχέσεις στο επίκεντρο, μετά από δεκαετίες «χειμερίας νάρκης», λόγω και της στρατιωτικής παρουσίας στην Ουκρανία, το 1919. Μετά τη συμμαχική νίκη, τη συντριβή του ναζισμού και την απελευθέρωση της χώρας από την τριπλή κατοχή, οι ελληνοσοβιετικές σχέσεις «μπήκαν στον πάγο», εξαιτίας της κατανομής σφαιρών επιρροής και την τήρηση των σχετικών συμφωνιών.
