Σύγκρουση κορυφής – Oι περίφημοι «κανόνες εμπλοκής»,

Ο ήρωας της αντιδικτατορικής αντίστασης, Νίκος Παππάς, δεν άντεξε την αποστράτευσή του, παρ’ ότι αυτή κατέστη επιβεβλημένη, εξαιτίας της μακρόχρονης παραμονής του, στη θέση του αρχηγού ΓΕΝ.

Φαίνεται πως είχε βλέψεις και για παραπάνω. Σε κάθε περίπτωση όμως, η δημόσια επίθεσή του κατά της κυβέρνησης και προσωπικά κατά του τότε υπουργού Εθνικής Αμυνας Γιάννη Χαραλαμπόπουλου, ήταν τουλάχιστον ατυχής.

Ειδικά καθώς συνέβη σε μια δύσκολη καμπή του πολιτικού βίου και της κυβέρνησης, καθώς βρίσκονταν σε εξέλιξη οι αποκαλύψεις για το σκάνδαλο Κοσκωτά και ο πολιτικός σάλος που αυτές προκάλεσαν.

Είναι χαρακτηριστικό πως το «κατηγορώ» του ναυάρχου, πρόβαλαν ιδιαίτερα και εφημερίδες που μέχρι πρότινος στήριζαν την κυβερνητική παράταξη, με τίτλους όπως «πάρθιο βέλος Παππά»

Η πιο σοβαρή όμως κρίση, που κατέληξε σε μια σύγκρουση, σε επίπεδο κορυφής, μεταξύ πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, συνέβη πολλά χρόνια αργότερα, στον απόηχο και ως ένα είδος «υστερόγραφου», της δραματικής νύχτας των Ιμίων.

Να ξεκαθαρίσουμε εξ αρχής κάτι. Ανεξάρτητα από την ανεπίληπτη μέχρι τότε πορεία του, το αδιαμφισβήτητο δημοκρατικό του ήθος και τις πανθομολογούμενες ικανότητες, ο ναύαρχος Χρήστος Λυμπέρης, φέρει ακέραιες και αποκλειστικές ευθύνες, ως αρχηγός ΓΕΕΘΑ, για το ότι, εκείνη τη δραματική νύχτα, τμήμα της εδαφικής μας επικράτειας, η βραχονησίδα των Δυτικών Ιμίων κατελήφθη από Τούρκους κομάντο. Εστω και για λίγες ώρες.

Μπορεί να έχει δίκιο ως προς την, τουλάχιστον, προβληματική διαχείριση της κρίσης, από την πολιτική ηγεσία, τον πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη και τον υπουργό Εξωτερικών Θεόδωρο Πάγκαλο.

Το ότι δε δόθηκαν, επί παραδείγματι, οι περίφημοι «κανόνες εμπλοκής», δηλαδή οι κατευθυντήριες εντολές για την επί του πεδίου αντιμετώπιση της τουρκικής επιβουλής, ασφαλώς δυσχέρανε το έργο της στρατιωτικής ηγεσίας.

Καμία όμως παράλειψη της πολιτικής ηγεσίας δε δικαιολογεί την αβελτηρία των επικεφαλής του στρατεύματος, στην υπεράσπιση του συνόλου της εδαφικής μας επικράτειας και την αποτροπή προσβολής εναντίον της. Πολύ περισσότερο όταν ήταν απολύτως εύλογη η υπόθεση, πως, τα Δυτικά Ιμια, θα μπορούσαν να είναι ο πιο εύκολος αντιπερισπασμός για την άλλη πλευρά.

Επομένως η εγκατάσταση φρουράς ή με οποιονδήποτε τρόπο φύλαξη ή επιτήρηση της επίμαχης περιοχής, αποτελούσε αποκλειστικό έργο της στρατιωτικής ηγεσίας. Γι’ αυτό θα ήταν προτιμότερο για το ναύαρχο Λυμπέρη, που συνέγραψε βιβλίο 1.000 σχεδόν σελίδων για την περίοδο εκείνη, μια ειλικρινής και γενναία αυτοκριτική, αντί για την προσπάθεια απόσεισης ευθυνών, με εντελώς έωλα επιχειρήματα. Ούτε βέβαια μπορεί να θεωρηθεί ήσσονος σημασίας ένα τέτοιο γεγονός.

Από κει και πέρα όμως, τίποτα δε δικαιολογεί την αξιοθρήνητη στάση της τότε πολιτικής ηγεσίας…