Στις δεύτερες κατά σειρά, μετά την πτώση της δικτατορίας, βουλευτικές εκλογές, τον Νοέμβριο του 1977, τα πράγματα ξεκαθάρισαν και ως προς τον εσωτερικό συσχετισμό, στο χώρο της παραδοσιακής Αριστεράς.
Το ΚΚΕ, υπό την ηγεσία του Χαρίλαου Φλωράκη, με την αυτοτελή του κάθοδο κατοχυρώθηκε ως ο προνομιακός εκφραστής του χώρου. Την ώρα που ΕΔΑ και ΚΚΕ εσωτερικού καταποντίστηκαν παρά τη σύμπραξη τους με σχήματα της ευρύτερης Κεντροαριστεράς, υπό την επωνυμία «Συμμαχία Αριστερών και Προοδευτικών Δυνάμεων».
Εξ αυτών η ΕΔΑ έπαψε εν τοις πράγμασι να υφίσταται, μένοντας ως ανάμνηση, χάρη στις προσωπικότητες του Ηλία Ηλιού και, εν συνεχεία, του Μανόλη Γλέζου, ενώ το ΚΚΕ εσωτερικού, υπό την ηγεσία πια του Λεωνίδα Κύρκου, απλώς πάλευε για την κοινοβουλευτική του επιβίωση.
Για όλους όμως, για όλη την παραδοσιακή Αριστερά, επαναβίωσε το «σταυρικό πρόβλημα», όπως το προσδιόρισε προδικτατορικά ο Ηλίας Ηλιού, αυτή τη φορά σε νέες συνθήκες.
Η εκρηκτική δυναμική του ΠΑΣΟΚ, έθετε στις δυνάμεις της παραδοσιακής Αριστεράς, την ανάγκη αντιμετώπισης ενός νέου σχηματισμού, που δεν κάλυπτε μόνο ότι απέμενε από το παραδοσιακό Κέντρο, αλλά επεκτεινόταν και πέρα από τα προωθημένα όρια της αναδυόμενης Κεντροαριστεράς, ενσωματώνοντας και σημαντικά στοιχεία από την ατζέντα και θεματολογία της παραδοσιακής Αριστεράς.
Για όσο διάστημα βρισκόταν στην εξουσία η ΝΔ, ως έκφραση της παραδοσιακής δεξιάς, έστω και με πιο νεωτερικά, μετριοπαθή και κεντρώα χαρακτηριστικά, η συμπόρευση, στο λεγόμενο αντιδεξιό μέτωπο προβαλλόταν ως πρωταρχικό χρέος.
Η συμπόρευση αυτή εκφραζόταν κυρίως στους λεγόμενους μαζικούς χώρους, όπως η τοπική αυτοδιοίκηση και ο συνδικαλισμός.
Στο πλαίσιο αυτό, η μεγάλη εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ, στις 18 Οκτωβρίου 1981, προσελήφθη από τις δυνάμεις της παραδοσιακής Αριστεράς και ως δική τους επιτυχία, καθώς είχαν οικειοποιηθεί το σύνθημα και αίτημα της «Αλλαγής» και ως δική τους διεκδίκηση και στόχο.
Εχει κυκλοφορήσει ευρέως, αναπαρήχθη δε πρόσφατα από τον Μίμη Ανδρουλάκη, στο σχετικό αυτοβιογραφικό του έργο, ο τηλεφωνικός διάλογος, εκείνο το εκλογικό βράδυ, μεταξύ του Ανδρέα Παπανδρέου και του Χαρίλαου Φλωράκη.
Ο «αστικός μύθος» που κυκλοφορεί υποστηρίζει πως σ’ εκείνη τη συζήτηση, πέρα από τα συγχαρητήρια και τον αμοιβαίο ενθουσιασμό, ο νεοεκλεγμένος πρωθυπουργός άφησε να εννοηθεί ότι επεδίωκε τη συμμετοχή του ΚΚΕ στην κυβέρνηση, κατά το πρόσφατο, εκείνη την εποχή, προηγούμενο του Μιττεράν με το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας.
Κατά την ίδια φημολογία έμεινε ως εκκρεμότητα και υπόσχεση, μια νεότερη επικοινωνία, για τα ονόματα πιθανών υπουργών, από τον Περισσό.
Αυτό το δεύτερο τηλεφώνημα δεν έγινε ποτέ.
