Πέρασε στα ψιλά της ειδησεογραφίας κι όμως, δείχνει πόσο κοντά μπορεί να βρεθούμε, ως ανθρωπότητα, στο «δρόμο που δεν έχει γυρισμό».
Η εκτόξευση ρωσικών πυραύλων προς την πλευρά βρετανικού πολεμικού αεροσκάφους, δεν προκάλεσε κάτι χειρότερο, όπως είχε συμβεί πριν, περίπου, 40 χρόνια, όταν η αντιαεροπορική άμυνα της τότε Σοβιετικής Ενωσης κατέρριψε αμερικανικό πολιτικό αεροσκάφος, με τα αναμενόμενα τραγικά αποτελέσματα.
Τότε όμως οι «δυο κόσμοι» αναζητούσαν τρόπους ειρηνικής συνύπαρξης και δεν ήθελαν αυτή η πορεία να ανακοπεί.
Σήμερα όμως βαδίζουμε σε τεντωμένο σχοινί, καθώς έχουν εκλείψει και οι προηγούμενες σταθερές, ιδιαίτερα ως προς τις συνοριακές διευθετήσεις. Στην προκείμενη περίπτωση, το βρετανικό πολιτικό αεροπλάνο πετούσε πάνω από την Κριμαία, σε χώρο που η Δύση τουλάχιστον αναγνωρίζει ως διεθνή. Η Ρωσία όμως, μετά τις προσαρτήσεις, θεωρεί αυτό το τμήμα εναέριου χώρου, ως εθνικό, όπου ασκεί τη δική της κρατική κυριαρχία.
Δεν ξέρουμε επίσης αν έχει συνειδητοποιηθεί επαρκώς τι σημαίνει η επιβολή, από τον Πρόεδρο Πούτιν, στρατιωτικού νόμου στις πρόσφατα προσαρτηθείσες περιοχές. Αυτό δηλαδή που από το 2014 ισχύει ντε φάκτο, με τη συμφωνία του Μινσκ, επιβάλλεται ντε γιούρε και μάλιστα σε πολύ πιο διευρυμένη έκταση.
Εύκολα γίνεται αντιληπτό πως αυτό που από τον περασμένο Φεβρουάριο ισχύει, ως συνθήκη μιας υπόγειας σύγκρουσης Δύσης-Ρωσίας, μπορεί να μετατραπεί σε υπέργεια, για να θυμηθούμε και μια γνωστή κινηματογραφική ατάκα.
Επειδή δε πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, εν προκειμένω ως Δύση εννοούμε τον αγγλοσαξονικό άξονα, όπως θεσμοθετήθηκε με το περίφημο σύμφωνο AUKUS (Ηνωμένες Πολιτείες, Μεγάλη Βρετανία, Αυστραλία).
Είναι αυτός ο Αξονας που έχει αναλάβει «εργολαβικά», με επιτελικό μάλιστα ρόλο του Λονδίνου, τη διεξαγωγή των πολεμικών επιχειρήσεων εναντίον της Ρωσίας, επί του ουκρανικού εδάφους, με την Ευρωπαϊκή Ενωση σε ρόλο «προσαρτήματος».
Αυτό σημαίνει πως, πέρα από τον τραγικό λαό της Ουκρανίας και τις «μαριονέτες» ως «ηγεσία», καλούνται και οι ευρωπαϊκοί λαοί να λειτουργήσουν ως «Ιφιγένειες» για την εξυπηρέτηση αλλότριων γεωστρατηγικών σχεδιασμών.
Σε αυτή την κομβική στιγμή, όπου όλα κρέμονται σε μια κλωστή, η Ευρώπη έχει την ατυχία να «διαθέτει», σε όλα τα επίπεδα, σπιθαμιαίες ηγεσίες. Τα χειρότερα δυστυχώς έρχονται…
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
