Όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπέγραφε, το 1976, πανίσχυρος πρωθυπουργός, το γνωστό ως Πρωτόκολλο της Βέρνης, δεν θα μπορούσε να φανταστεί σε τι μεγάλους μπελάδες θα έμπαινε η χώρα, εξ αιτίας αυτού του κειμένου.
Πρόθεση του τότε πρωθυπουργού και της τότε κυβέρνησης της ΝΔ, ήταν να δημιουργηθεί ένας «διάδρομος ειρήνης» με την Τουρκία, να μην επαναληφθούν περιπέτειες τύπου «Χόρα».
Πίστευε ακόμη και ο ίδιος, πως υπήρχε περιθώριο συνεννόησης με τη γειτονική χώρα, πως με κινήσεις καλής θέλησης θα «εξημερωνόταν το θηρίο».
Αυτή την αισιοδοξία απεικονίζουν δηλώσεις του εκείνης της εποχής, που επικαλούνται μέχρι σήμερα υποστηρικτές της λογικής του «κατευνασμού». Αγνοούν βέβαια μεταγενέστερες δηλώσεις του, από άλλες θέσεις, όταν ο γενάρχης της σύγχρονης κεντροδεξιάς παράταξης συνειδητοποίησε το μέγεθος και της δικής του αυταπάτης.
Για να επανέλθουμε πάντως στα του «Πρωτοκόλλου της Βέρνης», που να θυμίσουμε ότι πρόβλεπε δεσμευτικά την αμοιβαία αποχή Ελλάδας και Τουρκίας, από τη διεξαγωγή υποθαλάσσιων ερευνών στα αμφισβητούμενα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, η κατάσταση κατέστη πιο περίπλοκη και δυνητική πηγή κινδύνων, από τη σύμβαση παραχώρησης, που η τότε κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή υπέγραψε με την καναδική εταιρία DENISON, εκχωρώντας της το δικαίωμα ερευνών στα χωρικά μας ύδατα.
Η αισιόδοξη οπτική που επικρατούσε στην τότε ηγεσία, για τις πραγματικές προθέσεις της Τουρκίας, απέτρεψε μια πιο δεσμευτική ρήτρα, ως προς τα όρια δικαιοδοσίας της αλλοδαπής εταιρίας. Μια παράλειψη που λίγο έλλειψε να μας οδηγήσει σε θερμή σύρραξη με την Τουρκία, τον Μάρτιο του 1987, όπως θα εξιστορήσουμε στη συνέχεια.
Τούτων δοθέντων, η «κυβέρνηση της Αλλαγής», που σχημάτισε ο Ανδρέας Παπανδρέου μετά την ιστορική εκλογική νίκη της 18ης Οκτωβρίου 1981, παρέλαβε και σ’ αυτό το πεδίο μια «βόμβα έτοιμη να εκραγεί», αλλά με συνέπειες για την ίδια την εθνική μας ύπαρξη.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο νουνεχής και φειδωλός σε εκμυστηρεύσεις Αναστάσιος Πεπονής, που ανέλαβε την «καυτή πατάτα» του Υπουργείου Βιομηχανίας και Ερευνας, σ’ εκείνη την κυβέρνηση, αισθάνθηκε την ανάγκη, σε μεταγενέστερο βεβαίως χρόνο, να συγγράψει μια, αυτοβιογραφικού χαρακτήρα, μονογραφία γι’ αυτό ειδικά το θέμα.
Όπως εξιστορεί στο εν λόγω έργο, πριν καλά-καλά προλάβει να αναλάβει τα καθήκοντά του, δέχθηκε την επίσκεψη του Πέτρου Μολυβιάτη. Ο πολύπειρος διπλωμάτης, διευθυντής του πολιτικού γραφείου, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ήδη Προέδρου της Δημοκρατίας, επέστησε την προσοχή του νέου υπουργού, για τους δυνητικούς κινδύνους που περιέκλειαν οι ασάφειες του επίμαχου πρωτοκόλλου.
Θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει ότι είχε περάσει πια η εποχή των ψευδαισθήσεων και είχαμε μπει στη φάση της αυτογνωσίας.
