Όπως πικρόχολα ανέφερε, σε μεταγενέστερη διήγησή του, ο στρατηγός Νικολόπουλος, έπεσε έξω μόνο ως προς τον τόπο, όπου οδηγήθηκαν οι εκπρόσωποι του πολιτικού κόσμου, μετά τη σύλληψή τους, τις πρώτες πρωινές ώρες της 21ης Απριλίου 1967.
Αντί για το «συνήθη τόπο συσσιτίου», στη Σχολή Ευελπίδων, μεταφέρθηκαν, οι περισσότεροι τουλάχιστον εκ των συλληφθέντων, στο Στρατόπεδο Τεθωρακισμένων, στο Γουδή, στο «άντρο» του Παττακού.
Μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, στη «σπαρακτική» αυτοκριτική του, ένα από τα λάθη ή παραλείψεις του, εκείνη την περίοδο, ήταν και η αγνόηση των προειδοποιήσεων, του τότε αρχηγού ΓΕΣ.
Η ευκαιρία είχε χαθεί και όπως θα συνομολογούσε, λίγο πριν το «τέλος», ο σύμβουλος του τότε (Φεβρουάριος 1967) προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Λίντον Τζόνσον, ο Μαρκ Τσάιλντς, τα πράγματα, στην Ελλάδα, είχαν πάρει το δρόμο τους, ένα δρόμο χωρίς επιστροφή.
Για την ακρίβεια είχε γίνει μία ακόμη προσπάθεια, το 1964-65 με την κυβέρνηση της Ενωσης Κέντρου, υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, με τον υφυπουργό Εθνικής Αμυνας Μιχάλη Παπακωνσταντίνου. Που, με την άμεση εποπτεία του πρωθυπουργού και ερήμην του υπουργού Πέτρου Γαρουφαλλιά, μετακίνησε την ομάδα των συνωμοτών, από τις επιτελικές θέσεις που κατείχαν, στο Πεντάγωνο και την τότε ΚΥΠ, σε μονάδες ακριτικών περιοχών.
Όπως αναγνώρισε ο τότε υφυπουργός, καταθέτοντας στη δίκη των πρωταιτίων, οι μεταθέσεις έγιναν περισσότερο με υπηρεσιακά κριτήρια και λιγότερο από πραγματική γνώση της συνωμοτικής τους δράσης.
Στην πράξη, τίποτα δεν άλλαξε, καθώς η «ομάδα Παπαδόπουλου» συνέχισε να βυσσοδομεί κατά της δημοκρατίας. Ο ίδιος ο μετέπειτα δικτάτορας έγινε ο πρωταγωνιστής στο περίφημο «σαμποτάζ της ζάχαρης», στη μονάδα του στον Εβρο, όπου, ρίχνοντας ζάχαρη σε ρεζερβουάρ οχημάτων της μονάδας, ενοχοποίησε γι’ αυτά, δύο άτυχους στρατιώτες, που τους εμφάνισε ως «όργανα του διεθνούς κομμουνισμού».
Η κατηγορία ήταν γελοία και κατέπεσε με πάταγο, προκαλώντας τα σαρκαστικά σχόλια της ηγεσίας της Ενωσης Κέντρου και του φιλικού της Τύπου. Η οξύτερη αντίδραση προήλθε από τον τότε Κοινοβουλευτικό Εκπρόσωπο της ΕΔΑ Ηλία Ηλιού, που κατήγγειλε ονομαστικά τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, για τη σκευωρία που έστησε, υπενθυμίζοντας και το ρόλο του στην εκπόνηση του «Σχεδίου Περικλής», της βίας και νοθείας των εκλογών του Οκτωβρίου 1961, προλέγοντας στην ουσία, τα δεινά που επακολούθησαν.
Κάτι που πλήρωσε με τον άγριο βασανισμό του, την ημέρα εκδήλωσης του πραξικοπήματος, στον Ιππόδρομο του Φαλήρου, όπου είχε μεταφερθεί, ως κρατούμενος.
Οι προσπάθειας του Μιχάλη Παπακωνσταντίνου ακυρώθηκαν εν τέλει, όταν, με τις κυβερνήσεις των αποστατών, οι συνωμότες επανήλθαν στις προηγούμενες θέσεις τους, έτοιμοι για το τελικό χτύπημα.
