Η αλήθεια είναι πως η πορεία της Φώφης Γεννηματά, σε σχέση με την πατρική κληρονομιά, αποτελεί μάλλον την εξαίρεση στον κανόνα.
Όπως βέβαια και η περίπτωση του Ανδρέα Παπανδρέου, μακράν όλων των άλλων, θα προσθέταμε δε και του Κώστα Καραμανλή, ενώ ο νυν πρωθυπουργός βρίσκεται ακόμη στην ενεργό δράση και γι’ αυτό δε μπορεί ακόμη να κριθεί.
Οι «ιστορίες αποτυχίας» είναι πολύ περισσότερες, θα λέγαμε ο κανόνας, τουλάχιστον σε εκείνες τις περιπτώσεις που έγινε «αποδοχή κληρονομιάς», έστω και με το «ευεργέτημα της απογραφής».
Υπάρχουν περιπτώσεις βέβαια, όπου οι επίγονοι προτίμησαν έναν ρόλο παρασκηνίου, που τους κράτησε κοντά στους «σκοτεινούς διαδρόμους» της εξουσίας, για πολλά χρόνια. Μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί ο Λεωνίδας Παπάγος, γιος του στρατάρχη, ιδρυτή του Ελληνικού Συναγερμού και πρωθυπουργού στη διετία 1950-52, Αλέξανδρου Παπάγου.
Επιλέγοντας την προσφορά υπηρεσιών στην πατρίδα, μέσω του διπλωματικού σώματος, πέρα από την ευδόκιμη επαγγελματική του πορεία, ο Λεωνίδας Παπάγος βρέθηκε σε πολλές περιπτώσεις να διαδραματίζει κρίσιμο παρασκηνιακό ρόλο, σε κρίσιμες φάσεις της σύγχρονης ιστορίας μας, όπως η περίοδος της δικτατορίας.
Έναν ρόλο που τον διεκπεραίωσε με επιτυχία και δε νομίζουμε ότι αυτό οφειλόταν μόνο στην αίγλη του ονόματος, αλλά στην προσωπική του ικανότητα και το κύρος που σταδιακά απέκτησε, συνομιλώντας με το σύνολο σχεδόν των κορυφαίων προσωπικοτήτων της εποχής.
Απέφυγε όμως επιμελέστατα να αναμιχθεί στην κεντρική πολιτική σκηνή, οπότε η περίπτωση του ανήκει σε μια ενδιάμεση κατάσταση. Αντίθετο δρόμο επέλεξαν οι επίγονοι του Ελευθερίου Βενιζέλου.
Ο γιος του Σοφοκλής, έδειξε από νωρίς την πρόθεσή του να ακολουθήσει τα χνάρια του μεγάλου Κρητικού, ίσως χωρίς να συναισθάνεται το βάρος της κληρονομιάς, που καλούνταν να διαχειριστεί.
Αν δεν έφερε αυτό το βαρύ πατρικό φορτίο μιας τέτοιου μεγέθους κληρονομιάς, ίσως η μακρά πολιτική του σταδιοδρομία να καταγραφόταν με θετικό πρόσημο, ζυγίζοντας τα υπέρ και τα κατά.
Κατάφερε, στο ταραγμένο μετεμφυλιακό τοπίο, να αναδειχθεί σε πρωταγωνιστικό παράγοντα, στον ευρύτερο κεντρώο χώρο. Στο διετές μάλιστα «διάλειμμα» κεντρώων κυβερνήσεων (1950-52) ανέλαβε για ένα μικρό χρονικό διάστημα και την πρωθυπουργία.
Στην 11χρονη «υπερορία» του κεντρώου χώρου, στα έδρανα της αντιπολίτευσης, ποτέ δεν κατάφερε να υπερσκελίσει τον Γεώργιο Παπανδρέου, όπως πριν τον Νικόλαο Πλαστήρα, ενώ δε συγκαταλέχθηκε ποτέ στις προσωπικότητες πρώτου μεγέθους, όπως ο Γεώργιος Καρτάλης, στις οποίες αναγνωριζόταν δικαιωματικά το προβάδισμα, για την ηγεσία του χώρου.
Ακόμη και μετά τον πρόωρο θάνατο του Βολιώτη πολιτικού, παρέμεινε σε δεύτερο ρόλο, αποδεχόμενος εν τέλει την πρωτοκαθεδρία του Γεωργίου Παπανδρέου, στην ενιαία κομματική έκφραση του χώρου, την Ενωση Κέντρου.
