Τα όσα αναπτύξαμε στο προηγούμενο φύλλο, το τελευταίο του 2023, για το πολύπτυχο και πολύμορφο του τρομοκρατικού φαινομένου, στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, δεν αναιρεί τη βασική διαπίστωση.
Ότι αυτό, το τρομοκρατικό φαινόμενο, έχει ως κεντρικό σημείο αναφοράς, τη δράση της 17 ΝΟΕΜΒΡΗ. Αλλά και τη μετεξέλιξή της, που στην πορεία του χρόνου, έλαβε τον χαρακτήρα οβιδιακών μεταμορφώσεων. Τούτο συντελέστηκε σε πολλά επίπεδα.
Όπως είχαμε αναπτύξει σε προηγούμενα φύλλα της εφημερίδας μας, οι εγκέφαλοι και εκτελεστές της περιώνυμης οργάνωσης επέλεξαν στόχους, όπως ο Αμερικανός πράκτορας Ρίτσαρντ Γουέλς και ο αρχιβασανιστής της χούντας Ευάγγελος Μάλλιος, που συνδέονταν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, με τη νωπή ακόμη περίοδο της δικτατορίας και το αίσθημα απώθησης που αυτή προκαλούσε στους πολίτες.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό επίσης, εκείνης της πρώτης φάσης, που εκδηλώθηκε ειδικά σε εκείνη την πρώτη ενέργεια, τη δολοφονία του Γουέλς, ήταν ο διαχωρισμός μεταξύ «ενόχων» και «αθώων».
Όπως εξηγούσαν οι ίδιοι, σ’ εκείνη την πρώτη προκήρυξή τους, με τη δαιδαλώδη διαδρομή της, έως ότου φτάσει στη δημοσίευσή της, στον ελληνικό Τύπο, με τον τρόπο που έχουμε ήδη περιγράψει, επέδειξαν ιδιαίτερη επιμέλεια, ώστε να μην υπάρξει «παράπλευρη απώλεια», καθώς ο Αμερικανός αξιωματούχος συνοδευόταν, την ώρα της δολοφονικής επίθεσης εναντίον του, από τον οδηγό του, αλλά και τη σύζυγό του, καθώς επέστρεφε από κοινωνική εκδήλωση.
Όπως εξηγούσαν, οι «εκτελεστές» γι’ αυτό το λόγο περίμεναν, αυξάνοντας το ρίσκο για τους ίδιους, την έξοδο του «στόχου» τους από το αυτοκίνητο, ώστε να αποφευχθεί οπωσδήποτε το ενδεχόμενο να πληγούν η σύζυγός του, κυρίως δε ο οδηγός του.
Αυτές οι «αρχές», που, αν μη τι άλλο, αποσκοπούσαν στην απόσπαση της συγκαταβατικής ανοχής, αν μη της ευμενούς ουδετερότητας ή και συμπάθεια, από τμήματα της κοινής γνώμης, εγκαταλείφθηκαν.
Στο επόμενο «χτύπημα», μετά από περίοδο «σιωπής» τεσσάρων ετών, στο 1980, ούτε ο στόχος, ούτε ο τρόπος ενέργειας θύμιζαν εκείνη την «ευαισθησία» και επιλεκτικότητα των πρώτων ενεργειών.
Ο στόχος της νέας δολοφονικής ενέργειας, ήταν ο τότε διοικητής των ΜΑΤ Παντελής Πέτρου. Όσο κι αν η περιώνυμη αυτή μονάδα είχε κατ’ εξοχήν συνδεθεί με πράξεις αστυνομικής καταστολής, ενίοτε και ιδιαίτερα βίαιης, προκαλούσε μεγάλη δυσκολία, ακόμη και στον πλέον φιλικά διακείμενο, αν υποτεθεί ότι υπήρχε τέτοιος, προς την οργάνωση, το γιατί θα έπρεπε να «τιμωρηθεί» με την «εσχάτη των ποινών», ένας δημόσιος λειτουργός, έστω ένστολος, σε μια δημοκρατική πια πολιτεία.
Το ακόμη χειρότερο, γιατί θα έπρεπε να υποστεί την ίδια μεταχείριση και ο οδηγός του, Σωτήρης Σταμούλης.
