Κατ’ αρχήν να ευχηθούμε από καρδιάς περαστικά στον υπουργό Εθνικής Αμυνας.
Στο πολιτικό πεδίο όμως, ο συμπαθής κατά άλλα βουλευτής Καβάλας, τα «έκανε μαντάρα» κατά το κοινώς λεγόμενο.
Ελπίζουμε τώρα που θα έχει το χρόνο για περισυλλογή, να αντιληφθεί ότι, με όσα είπε, κατ’ αρχήν εξέθεσε τον εαυτό του. Όταν παραδέχεσαι ότι στον τομέα ευθύνης σου, οι υφιστάμενοι σου κάνουν «ό,τι γουστάρουν», διαρρέοντας απόρρητα έγγραφα, είναι σα να ομολογείς τη δική σου αποτυχία. Σε αυτή την περίπτωση, ένας είναι ο δρόμος και δε χρειάζεται επ’ αυτού να πούμε κάτι περισσότερο.
Αλλά ο Νίκος Παναγιωτόπουλος δεν είναι επικεφαλής κάποιου υπουργείου «της σειράς» και ας μας συγχωρεθεί ο αδόκιμος όρος.
Διευθύνει, ως πολιτικός προϊστάμενος, τον κατ’ εξοχήν ευαίσθητο χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων, σε μια εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία, με την τουρκική απειλή να αγγίζει, όπως έχει αναλυθεί, το σκληρό πυρήνα της εθνικής μας κυριαρχίας. Αν πράγματι έχει χαθεί ο έλεγχος, από την πολιτική, αλλά και τη φυσική ηγεσία, τότε τι κάνουμε; Ας «υψώσουμε λευκή σημαία» να τελειώνουμε.
Εύλογα τίθεται το ερώτημα: Αν ο ίδιος ο καταγγέλλων υπουργός δεν αντιλαμβάνεται την ευθύνη του, η φυσική ηγεσία του Στρατεύματος πώς νιώθει μετά την τρομερή μομφή του πολιτικού της προϊσταμένου; Πιστεύουν, ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ και οι αρχηγοί των τριών Οπλων, ότι μπορούν να παραμένουν στις θέσεις υψηλής ευθύνης που κατέχουν σα να μην τρέχει τίποτα; Ειδικά στη σημερινή κρίσιμη συγκυρία;
Δε θέλουμε καν να πιστέψουμε ότι πρόκειται για ένα είδος προληπτικού blame game, για εκ των προτέρων μετάθεση ευθυνών, για το ενδεχόμενο απευκταίων εξελίξεων. Ειδικοί άλλωστε επισημαίνουν ότι τα περίφημα «μυστικά», για τα οποία μίλησε ο υπουργός, όχι μόνο τα γνωρίζουν οι Τούρκοι, από την πτήσεις αναγνωριστικών τους αεροσκαφών, των UAVs, αλλά και είναι προσβάσιμα στον καθένα, στο διαδίκτυο.
Συνδέεται μάλιστα αυτή η απρόσμενη υπουργική επίθεση, με αντιρρήσεις ή ενστάσεις, που φέρεται να έχει διατυπώσει η στρατιωτική ηγεσία, για ορισμένα τουλάχιστον εκ των οπλικών συστημάτων, που έχουν σταλεί στην Ουκρανία.
Τις αποφάσεις βεβαίως τις παίρνει η κυβέρνηση, αλλά είδαμε στα Ιμια, που μπορεί να οδηγήσει η διάσταση μεταξύ πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας.
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
