Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΚΑΝΑ
Σε ένα βιβλίο του, που εκδόθηκε στην περίοδο της οικονομικής κρίσης, για το ρόλο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ο διεθνούς φήμης Λιβανέζος οικονομολόγος Νίκολας Τάλεμπ, παρέθετε μια στιχομυθία του με έναν εκ των αξιωματούχων του Ταμείου, προσωπικού του φίλου.
Όταν λοιπόν τον ρώτησε, γιατί επιμένουν σε μια συγκεκριμένη «συνταγή», παρά την πανθομολογούμενη αποτυχία των σχετικών προγραμμάτων, ο εν λόγω αξιωματούχος απάντησε, με τον γνωστό και σε μας κυνισμό, που διέκρινε τους εκπροσώπους του Ταμείου: «Αυτή η καρδάρα, αυτό το γάλα βγάζει».
Άραγε, ισχύει το ίδιο και για τον ΣΥΡΙΖΑ; Ό,τι κι αν γίνει, όποια εξέλιξη και αν λάβει η μάχη της διαδοχής, του Αλέξη Τσίπρα, είναι «καταδικασμένος» να αναπαράγει τον εαυτό του, τις παθογένειες που τον έφεραν από το ζενίθ στο ναδίρ;
Ας μας επιτραπεί να παρατηρήσουμε ότι τα πρώτα δείγματα, από τις εν εξελίξει εσωτερικές διαδικασίες, δεν επιτρέπουν ιδιαίτερη αισιοδοξία. Η υπαρκτή ανάγκη για άμεση κάλυψη του κενού ηγεσίας φαίνεται να χρησιμοποιείται ως άλλοθι, για να μην υπάρξει και πάλι μια ουσιαστική, εις βάθος συζήτηση, που να καταλήγει σε ένα ευκρινές «δια ταύτα», για τη φυσιογνωμία του κόμματος.
Ακόμη και αυτή η αφειδώλευτη αυτοκριτική γίνεται με τέτοιο τρόπο, που να μας θυμίζει ακριβώς γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη αυτή τη βαριά, διπλή στρατηγική ήττα στις «δίδυμες» εκλογές Μαΐου-Ιουνίου και γιατί δε μπορούμε να είμαστε ιδιαίτερα αισιόδοξοι για το μέλλον.
Ξάφνου «γέμισε» η Κουμουνδούρου, από «μετά Χριστό προφήτες». Που ήξεραν, έβλεπαν, τα έλεγαν, αλλά δεν τους άκουγε κανένας.
Ως δια μαγείας, με μια «θεία φώτιση», αντίστοιχη εκείνης που μεταμόρφωσε τον Σαούλ σε Απόστολο Παύλο, ανακαλύπτουν, κατόπιν εορτής, όλα όσα προκάλεσαν την εκλογική καθίζηση.
Το ότι δεν προχώρησε, στην ουσία δεν ξεκίνησε καν, ο «ριζικός μετασχηματισμός» του ΣΥΡΙΖΑ, που επαγγέλθηκε ο πρώην πρόεδρος του, από το βράδυ των εκλογών της 5ης Ιουλίου 2019.
Το πόσο κακό έκανε το «θολό στίγμα» του κόμματος, η πολυφωνία που μετατρεπόταν σε κακοφωνία, η αδιαφορία επί της ουσίας για την αντιστοίχιση της εκλογικής δύναμης με την κοινωνική του βάση και επιρροή και πολλά άλλα.
Αλήθεια; Και ποιος τα έκανε όλα αυτά; Ποιος «έκλεινε» τις πόρτες σε κόσμο που ήθελε να ενταχθεί, αποκλείοντας από τη συμμετοχή στις κομματικές διεργασίες και τη λήψη των αποφάσεων, ακόμη και τα 110.000 μέλη που εγγράφηκαν, κατά τη διαδικασία επανεκλογής του Αλέξη Τσίπρα από τη βάση;
Ποιοι προκαλούσαν την κακοφωνία, ποιοι με τις επιλογές τους «κατάφεραν» να καταστήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ ουραγό έως ανύπαρκτο σε όλους τους μαζικούς χώρους, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Τοπική Αυτοδιοίκηση, ακόμη και την περίοδο που βρισκόταν στη διακυβέρνηση;
Βεβαίως ο Αλέξης Τσίπρας έχει εκ των πραγμάτων, την κύρια ευθύνη και ορθώς την ανέλαβε. Αλλά οι υπόλοιποι, οι «μετά Χριστό προφήτες», που ασκούν εκ των υστέρων ισοπεδωτική κριτική, «κατακρημνίζοντας» τον ίδιο τον πρώην πρόεδρο, που βρίσκονταν, όλο το προηγούμενο διάστημα. Σε άλλη γη, σε άλλη χώρα.
Η πείρα μας λέει πως σ’ αυτές τις περιπτώσεις, η κούφια αυτοκριτική αποσκοπεί στη «διατήρηση της αγελάδας».
