Σαν «βόμβα» έπεσε στους πολιτικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους, την άνοιξη του 1997, η αποκάλυψη πως ο τέως βασιλιάς «συνωμοτούσε» για την ανατροπή του πολιτεύματος, λίγους μόλις μήνες, μετά τη λαϊκή ετυμηγορία, που έλυνε το πολιτειακό.
Η πληροφορία δεν επιδεχόταν αμφισβήτηση, αφού προερχόταν από τον πανίσχυρο πρωθυπουργό της εποχής, Κωνσταντίνο Καραμανλή και περιεχόταν στο 12τομο αυτοβιογραφικό του «Αρχείο», που μόλις είχε κυκλοφορήσει.
Στον οικείο τόμο και κεφάλαιο περιέχονταν στοιχεία, πληροφορίες και ντοκουμέντα, που δεν άφηναν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Μέχρι και ομολογία του ίδιου του έκπτωτου μονάρχη, για την οργάνωση κινήματος, που θα επανέφερε τον ίδιο, στην κορυφή του πολιτεύματος, ως κληρονομικό «Ανώτατο Αρχοντα», ενώ προβλεπόταν και η εξουδετέρωση, μέχρι και φυσικής εξόντωσης, της τότε πολιτικής ηγεσίας, δηλαδή του ίδιου του τότε πρωθυπουργού.
Ο Καραμανλής, έχοντας επιβεβαιώσει την ύπαρξη και την έκτακτη αυτής της δραστηριότητας, επιστρατεύοντας και πρόσωπα όπως τον τότε υπουργό Γεώργιο Ράλλη και τον γνωστό από το «Κίνημα του Ναυτικού», απόστρατο ναύαρχο Πιέρο Παναγιωταρέα, που διατηρούσαν φιλική σχέση με τον «εξόριστο του Λονδίνου», του διαμήνυσε: «Πέστε στον βασιλέα, να πάψει να συνωμοτεί».
Ετσι έληξε άδοξα εκείνη η απόπειρα κινήματος, εκ μέρους του τέως, πιο οπερετική και από το αλήστου μνήμης «αντικίνημα» της 13ης Δεκεμβρίου 1967. Δεν το ‘χε ο άνθρωπος.
Μπορεί όμως εκείνο το εγχείρημα να απέτυχε, αποκάλυψε όμως την υποκριτική στάση του τελευταίου γόνου των Γλίξμπουργκ, όταν «ορκιζόταν» αποδοχή της μεταπολιτευτικής πολιτειακής νομιμότητας.
Κατόπιν τούτου, κρίθηκε αναγκαίο ο τελευταίος της δυναστείας των Γλυξβούργων, να παραμείνει αυτοεξόριστος, με μια σιωπηλή απαγόρευση εισόδου του στην Ελλάδα.
Τουλάχιστον όχι πριν ο τέως δώσει επαρκή δείγματα «νομιμοφροσύνης». Κάποια στιγμή μάλιστα κυκλοφόρησε η σκέψη, πως αυτή η έμπρακτη «μετάνοια», θα μπορούσε να είναι η πολιτογράφηση του ως Ελληνα πολίτη, με αίτηση για απόδοση ιθαγένειας, που θα συνοδευόταν, εκ των πραγμάτων, από την κατάθεση συγκεκριμένου επωνύμου.
Κάτι τέτοιο θα σήμαινε έμπρακτη παραίτηση από όποια δικαιώματα επί του Θρόνου, από όποια ιδέα επαναφοράς της μοναρχίας.
Η εκλογή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ως προέδρου της ΝΔ, άλλαξε τις ισορροπίες και αναπτέρωσε τις ελπίδες του Κωνσταντίνου, για «ολική επαναφορά».
Πριν το unfair είχαν προηγηθεί κινήσεις και είχε αναπτυχθεί μια φημολογία, που έδειχνε πως ο νέος πρόεδρος της ΝΔ, κινούνταν εκτός γραμμής του ίδιου του κόμματος του, στο συγκεκριμένο θέμα, που είχε χαραχθεί και επιβληθεί, από τον ίδιο τον ιδρυτή του.
Δεν είναι τυχαίο ότι στις εκλογές του Ιουνίου 1985, ο Κώστας Λαλιώτης, ως επίσημος εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, απηύθυνε, σε καθημερινή σχεδόν βάση, ένα ερώτημα προς τον πρόεδρο της ΝΔ…
