Η εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής είναι ασφαλώς μια συλλογική υπόθεση, με τον πρωθυπουργό να είναι εκείνος που χαράζει τη γραμμή και τις γενικές κατευθύνσεις, να έχει τον απόλυτο έλεγχο και λόγο για τη σύνθεση και τις όποιες αλλαγές στο κυβερνητικό σχήμα.
Ας μη μας διαφεύγει ότι για αυτό το «διευθυντικό δικαίωμα» του εκλεγμένου και έχοντος την εμπιστοσύνη της Βουλής πρωθυπουργού δόθηκαν μεγάλοι αγώνες στο παρελθόν, όταν η αυθαιρεσία του κληρονομικού Ανώτατου Άρχοντα αμφισβητούσε τη λεγόμενη «αρχή της δεδηλωμένης», με αποκορύφωμα το βασιλικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1965.
Η προσωπικότητα του εκάστοτε πρωθυπουργού, με τα όποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, ασφαλώς και διαμορφώνει τους όρους για την άσκηση του ρόλου του και τα δικαιώματα που απορρέουν από αυτά.
Σε κάθε περίπτωση όμως, δε μπορούσε να παραβλεφθεί ο ρόλος ενός εκάστου υπουργού. Η προσωπικότητα του οποίου, συνδιαμορφώνει τις εξελίξεις, αποτελεί κρίσιμο συντελεστικό παράγοντα, στην εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής, στον τομέα ευθύνης, κάτω βέβαια από τη «μπαγκέτα» του πρωθυπουργού.
Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και με πρωθυπουργία πολύ ισχυρών προσωπικοτήτων, όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου, υπουργοί, στις κυβερνήσεις του, άφησαν το δικό τους ευκρινές αποτύπωμα, συνδέοντας το όνομά τους με κορυφαίες νομοθετικές επιλογές, σε σημείο ώστε να μνημονεύονται και χρόνια μετά.
Κορυφαίο παράδειγμα αποτελεί ο Αναστάσιος Πεπονής, που συνέδεσε το όνομά του με τον νόμο για το αντικειμενικό σύστημα προσλήψεων στο Δημόσιο, που έμεινε γνωστός ως νόμος του ΑΣΕΠ ή «νόμος Πεπονή» φυσικά, από το αρκτικόλεξο του φορέα που διενεργεί, μέχρι και σήμερα, τους σχετικούς διαγωνισμούς, θέτοντας τέρμα στη ρουσφετολογία και τα πελατειακά δίκτυα.
Αλλά και οι εξίσου εμβληματικές παρεμβάσεις, στη δεκαετία του ‘80, από την «κυβέρνηση της Αλλαγής», έχουν συνδεθεί ανεξίτηλα με τους υπουργούς που τις εισηγήθηκαν.
Όπως η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, στην οποία αναφερθήκαμε αναλυτικά σε προηγούμενα κείμενά μας, που έχει συνδεθεί με το όνομα του Γιώργου Γεννηματά.
Ο αείμνηστος πολιτικός που, αν δεν τον προλάβαινε ο θάνατος, θα ήταν ο σίγουρος διάδοχος του Ανδρέα Παπανδρέου, άφησε το δικό του προσωπικό στίγμα και στην εφαρμογή του νόμου για το ΕΣΥ, η θεσμοθέτηση του οποίου συνδέθηκε με τον προκάτοχό του, στο Υπουργείο Υγείας, Παρασκευά Αυγερινό.
Αντίστοιχα ο νόμος-πλαίσιο για την Παιδεία, έχει ταυτιστεί με τον υπουργό που τον εισηγήθηκε, τον Λευτέρη Βερυβάκη και τον Απόστολο Κακλαμάνη που τον εφάρμοσε.
Ο τελευταίος, που παραμένει ως σήμερα ως ο μακροβιότερος πρόεδρος της Βουλής, στη μεταπολίτευση, έχει ταυτιστεί με τον πρωτοποριακό συνδικαλιστικό νόμο, που άλλαξε το τοπίο στις εργασιακές σχέσεις.
