Η λέξη δεν ειπώθηκε στην προχθεσινή συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα, στο Ζάππειο, αλλά η όλη συλλογιστική παρέπεμπε εκεί.
Ισως και για να υπογραμμιστεί αυτό που και προχθές επανέλαβε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ότι φιλοδοξεί ο ίδιος και ο σχηματισμός του οποίου ηγείται, να εκφράσει το σύνολο του προοδευτικού, να αποτελεί τον «κορμό της δημοκρατικής παράταξης».
Για την ακρίβεια βέβαια μιλάμε για δύο ανένδοτους, στη δεκαετία του ‘60, με διαφορετική αιτία και αφετηρία, διαφορετικές συνθήκες, αλλά με ένα κοινό νήμα, να τις συνδέει. Την ανάγκη δημοκρατικής διεξόδου, υπέρβασης του μετεμφυλιακού καθεστώτος, που εύστοχα αποκλήθηκε από τον αείμνηστο Ηλία Νικολακόπουλο «καχεκτική δημοκρατία», στο ομότιτλο βιβλίο του, που αποτελεί σημείο αναφοράς ιδιαίτερα για την αναλυτική και διεισδυτική αποτύπωση των εκλογικών τάσεων και συσχετισμών, σε όλη τη διάρκεια της μεταπολεμικής-μετεμφυλιακής περιόδου, 1946-1967.
Αν και σε καμιά περίπτωση η Ενωση Κέντρου, αλλά και προσωπικά ο Γεώργιος Παπανδρέου, δεν αμφισβητούσαν τους βασικούς πυλώνες του μετεμφυλιακού κράτους, ούτε καν την ανάγκη διατήρησης του αυστηρού θεσμικού πλαισίου για την αντιμετώπιση… της κομμουνιστικής απειλής, ούτε φυσικά το πολίτευμα της Βασιλευομένης Δημοκρατίας, εν τούτοις οι αποφάσεις που ελήφθησαν, μετά τη συσσώρευση επαρκών στοιχείων, για την επιβεβαίωση των καταγγελιών, για άσκηση βίας και νοθείας, στις εκλογές της 29ης Οκτωβρίου 1961, συνιστούσαν μια «μικρή επανάσταση» για τα δεδομένα της εποχής.
Να θυμίσουμε ότι οι βουλευτές της Ενωσης Κέντρου, του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν παρέστησαν στη συζήτηση επί των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης και ορκίστηκαν μόνοι τους, σε μεταγενέστερο χρόνο.
Το επισημαίνουμε, ιδιαίτερα για κάποιους εκ των επιγόνων, που ξαφνικά ένιωσαν θιγμένοι, από την απόφαση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, για αποχή από τις ψηφοφορίες και μόνο.
Ουδείς βεβαίως αμφισβήτησε την προσήλωση στην κοινοβουλευτική, αστική δημοκρατία, του Γεωργίου Παπανδρέου και των άλλων ηγετικών στελεχών του νεοπαγούς, τότε, κομματικού σχηματισμού, μεταξύ των οποίων και οι μετέπειτα αποστάτες.
Εκ των υστέρων άλλωστε, οι καταγγελίες για βία και νοθεία επιβεβαιώθηκαν με τον πιο πανηγυρικό και έγκυρο τρόπο, με την αποκάλυψη του διαβόητου «σχεδίου Περικλής».
Εκείνο επομένως που αξίζει τον κόπο να εξεταστεί, για την εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων ως προς τα σημερινά δρώμενα, είναι οι πολιτικές προεκτάσεις, η επίδραση εκείνης της κίνησης, στο γενικότερο πολιτικό σκηνικό της εποχής, στο εμπεδωμένο μετεμφυλιακό μοντέλο διακυβέρνησης.
Ως προς αυτό, η επιλογή της ηγεσίας της Ενωσης Κέντρου θα μπορούσε να παραλληλιστεί με την αντίστοιχη του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και στις δύο περιπτώσεις, το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης εκ των πραγμάτων της απέδιδε το προνόμιο της πρωτοβουλίας κινήσεων.
